Macro

Έφη Γιαννοπούλου: Τι περιμένουν/προσδοκούν/επιθυμούν οι πολίτες από το κράτος;

Επανέρχεται σε όλα αυτά που συμβαίνουν από χτες ένα κρίσιμο ζήτημα/ερώτημα. Τι περιμένουν/προσδοκούν/επιθυμούν οι πολίτες από το κράτος; Τι προβλέπεται για τέτοιες στιγμές της κοινωνικής μας ύπαρξης, ποιο είναι το κοινωνικό συμβόλαιο που έχουμε υπογράψει ή που θα θέλαμε να έχουμε υπογράψει; Τα τελευταία δυόμισι χρόνια ζούμε το απόγειο, την ολοκληρωτική επικράτηση, μιας πρακτικής που λέγεται “μείωση του δημόσιου τομέα, ανάθεση των περισσότερων λειτουργιών του σε εργολάβους/αναδόχους/τον ιδιωτικό τομέα/ΣΔΙΤ”. ΄Έχουν προηγηθεί χρόνια μνημονίων και “εκσυγχρονισμού”. Υποτίθεται ότι έτσι αυξάνεται ο ανταγωνισμός, βελτιώνονται οι υπηρεσίες, έρχεται η ανάπτυξη… Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε τον τελευταίο καιρό με τρόπους ενίοτε οδυνηρούς. Οι εργολαβικοί εργαζόμενοι στα τηλεφωνικά κέντρα του ΕΟΔΥ δεν ξέρουν να απαντήσουν στις ερωτήσεις για τον κορωνοϊό. Ο εργολάβος του Δήμου δεν κλαδεύει τα δέντρα ή το κάνει λάθος, άκαιρα κτλ., και, πέρα από το ίδιο το πρόβλημα, κάποια στιγμή μένουν χωρίς φαγητό οι ασθενείς στη “Σωτηρία” ή χωρίς ρεύμα το Παγκράτι και τα Πατήσια. Αναζητείται άνθρωπος που να είδε εκχιονιστικό χτες στην Αττική. Η “Αττική Οδός Α.Ε.” έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της τους χιλιάδες ανθρώπους που εγκλωβίστηκαν χτες, ας μη συζητήσουμε για τις πράξεις και τις παραλείψεις που οδήγησαν στον εγκλωβισμό τους, και το κράτος έφτασε να χρησιμοποιήσει τον στρατό για να σώσει τον κόσμο. Σήμερα για όλο αυτό έχουμε το “ντηλ” του πρωθυπουργού με την εταιρεία για τα 2.000 της αποζημίωσης που ουσιαστικά την προστατεύει από τις νομικές κινήσεις των παθόντων και την παραίτηση ενός CEO.
Η συζήτηση που πρέπει να κάνουμε αφορά το κοινωνικό συμβόλαιο και τον τρόπο που θέλουμε να ορίζονται και να προστατεύονται τα δημόσια αγαθά (η παιδεία, η υγεία, οι δημόσιες υποδομές). Αυτά μέχρι πριν κάποιες δεκαετίες ήταν δεδομένα, κι αν όχι, ήταν αντικείμενο διεκδίκησης των πολιτών (όχι μόνο στον σοσιαλισμό, αλλά και στην παλιά καλή σοσιαλδημοκρατία). Σήμερα, εκπαιδευμένοι κι από τη διαχείριση της πανδημίας στην οποία κυβέρνηση και αντιεμβολιαστές επρώτευσαν στην επίκληση της ατομικής ευθύνης, καθόμαστε και παρακολουθούμε την κολοκυθιά της ανάληψης ευθυνών και αναρωτιόμαστε τι γύρευαν στην Αττική Οδό οι άνθρωποι που πήγαν στη δουλειά τους το πρωί. Στο μεταξύ, το παιχνίδι παίζεται μεταξύ επικοινωνίας (μπουφάν, αμπέχωνα, γένια τριών ημερών) και επιχειρηματικών ντηλ.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι απλώς πόσο ανίκανη αποδείχτηκε η κυβέρνηση να χειριστεί την πανδημία, τις φωτιές, τις πλημμύρες ή τα χιόνια. Η ιδεολογία της είναι αυτή που αποδείχτηκε χτες ανεπαρκής και χρεοκοπημένη. Και για να παραφράσουμε τη πρόσφατη απάντηση του Μητσοτάκη σε συνέντευξη: Μόνο στους νεκρούς, στις φωτιές, στα χιόνια κτλ. ήταν δύσκολη η χρονιά, κατά τα άλλα υπάρχει ανάπτυξη (η οποία σε μεγάλο βαθμό αφορά την παραχώρηση σε ιδιώτες όλων αυτών που θα μπορούσαν να έχουν αποτρέψει αυτό το “μόνο”).

Έφη Γιαννοπούλου

Ανάρτησή της στο Facebook