Η συγκρότηση και η νίκη του γαλλικού Νέου Λαϊκού Μετώπου, απέναντι στην απειλή της Ακροδεξιάς και τα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, προσέφερε αισιοδοξία και φούντωσε τη συζήτηση για την ανασυγκρότηση και της καθ’ ημάς (κεντρο)Αριστεράς. Την παρακολουθούμε αναγνωρίζοντας σε αυτήν ένα αυθεντικό κοινωνικό αίτημα και την αδήριτη ανάγκη μιας αλλαγής παραδείγματος, ακόμη κι αν μικρές προσδοκίες προσφέρει ο τρόπος που διεξάγεται αυτή τη στιγμή. Η όποια τοποθέτησή μας σε αυτό το πεδίο ωστόσο δεν μπορεί παρά να γίνει από το έδαφος της Αριστεράς. Ας σκιαγραφήσουμε λοιπόν την Αριστερά που θέλουμε και χρειαζόμαστε. Μια Αριστερά που θα στραφεί στην κοινωνία και θα συνομιλήσει πραγματικά μαζί της, που θα απαντήσει με νέες επεξεργασίες στα προβλήματα ενός κόσμου που διαρκώς αλλάζει, που θα επιδιώξει να είναι κοινωνικά δραστική υπέρ των πολλών, χωρίς την αυτάρκεια της περιχαράκωσης ή τις παραχωρήσεις του κυβερνητισμού. Που θα υπερασπίζεται τα δημόσια αγαθά, από την υγεία και την παιδεία, το περιβάλλον και τις υποδομές, μέχρι τον ελεύθερο χρόνο και τη δημιουργική σχόλη. Που θα δίνει απαντήσεις στα μεγάλα παγκόσμια επίδικα (ειρήνη, κλιματική κρίση, τεχνητή νοημοσύνη, νέες συνθήκες εργασίας) χωρίς να ξεχνά τον τρόπο που συναρθρώνονται με την τοπικότητα και τις διεκδικήσεις της. Που θα προσβλέπει στην πολιτισμική δημοκρατία και δεν θα κάνει υποχωρήσεις στην αναγνώριση δικαιωμάτων εν ονόματι μιας κατασκευασμένης λαϊκότητας. Που θα προάγει τη συμμετοχή και τη συλλογικότητα. Χρειαζόμαστε την Αριστερά που θα φτιάξουμε πολλές μαζί και η οποία θα μπορεί να θέτει όρους σε ενδεχόμενες συμμαχίες και συνεργασίες βασισμένη στην κοινωνική γείωση και το όραμά της για ένα καλύτερο αύριο.
Έφη Γιαννοπούλου
