Σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα χτεσινή ανάρτηση του ο αγαπημένος Χάρης Γολέμης Haris Golemis συνοψίζει επιτελεστικά σε λίγες γραμμές όλο το πρόβλημα στα αριστερά του πολιτικού φάσματος σήμερα. Γράφει: « Έχει πολύ γούστο που τον Μαμντάνι, ως παράδειγμα πετυχημένου πολιτικού προσώπου, «διεκδικούν» στην Ελλάδα ριζοσπάστες αριστεροί, αριστεροί του διαλόγου με τους κεντροαριστερούς, βέροι κεντροαριστεροί, καθώς και φανατικοί τσιπρικοί. Φυσικά, δεν μπορεί όλοι να έχουν δίκιο.»
Λοιπόν, ισχυρίζομαι ότι συμβαίνει ακριβώς αυτό που η θέση αυτή αρνείται, όσο και αν κάτι τέτοιο φαίνεται περίεργο εκ πρώτης όψεως και στην αφηρημένη του μορφή (εξού και το «Φυσικά»). Ναι, έχουν όλοι δίκιο. Μπορεί να μην έχουν όλοι όλο το δίκιο αλλά έχουν όλοι κάποιο δίκιο. Και αυτό συνιστά έναν πρόχειρο ορισμό της πολιτικής και του πολιτικού στοιχείου. Διότι το πολιτικό στοιχείο συμπυκνώνει, μεταξύ άλλων, διότι δεν κάνει μόνο αυτό, διαφορετικές προσδοκίες, συμφέροντα, ιδέες, πρακτικές, αγωνίες, ανάγκες σε ένα περισσότερο ή λιγότερο συνεκτικό σχέδιο που συγκροτείται το ίδιο γύρω από ένα ή περισσότερα σημεία διαρραφής, σημεία δηλαδή που ενοποιούν όλα τα υπόλοιπα και κάνουν ακριβώς το σχέδιο συνεκτικό.
Έτσι, λοιπόν ο Μαμντάνι διεκδικείται στην Ελλάδα από τους «ριζοσπάστες αριστερούς» λόγω π.χ. του ταξικού του λόγου, της στάσης του για τη Γάζα, την σύγκρουσή του με τις ελίτ. Διεκδικείται, όμως, και από τους «αριστερούς του διαλόγου» με ευρύτερες δυνάμεις διότι αυτή τη γραμμή δεν την περιορίζει σε έναν αγώνα καταγραφής ή σε μια μάχη αυτοδικαίωσης αλλά την παλεύει μέσα στο πεδίο μάχης που είναι το Δημοκρατικό Κόμμα.
Από τους «βέρους κεντροαριστερούς», ίσως, διεκδικείται πάλι διότι οδηγεί ακριβώς το Δημοκρατικό Κόμμα και όχι κάποιο άλλο (εξάλλου με αυτή την έννοια δεν υπάρχει άλλο) σε μια μεγάλη εκλογική νίκη – και νομίζω ότι είναι μάλλον θετικό ότι οι «βέροι κεντροαριστεροί», ή τουλάχιστον πολλοί από αυτούς, τάσσονται σαφώς υπέρ του Μαμντάνι και όχι του Κουόμο που προέρχεται από τη συστημική, δεξιά πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος, αλλά κατέρχεται ως ανεξάρτητος με την δημόσια υποστήριξη μάλιστα του ίδιου του Τράμπ. Τέλος, «οι φανατικοί τσιπρικοί» τον διεκδικούν διότι, μεταξύ άλλων, όλα αυτά μπορεί να τα κάνει ή επιχειρεί να τα κάνει ο Μαμντάνι ακριβώς μετά από μια διαδικασία προκριματικών εκλογών στην οποία συμμετείχαν 500.000 άνθρωποι και η οποία ανέδειξε αυτόν και όχι κάποιον άλλον ως εκφραστή αυτής της γραμμής και όχι κάποιας άλλης.
Είναι, λοιπόν, αυτά τα στοιχεία, μεταξύ και άλλων, που κάνουν την υποψηφιότητα αυτή ηγεμονική, ήτοι μια υποψηφιότητα στην οποία όλοι αυτοί αλλά και άλλοι μπορούν να δουν και τον εαυτό τους, αλλά όχι μόνο τον εαυτό τους. Και είναι με αυτόν τον τρόπο που η υποψηφιότητα αυτή πείθει ότι τα ιδιαίτερα συμφέροντα που θέλει να εκπροσωπήσει είναι συμφέροντα όλης της κοινωνίας ή, εν πάση περιπτώσει, της πλειονότητάς της. Διαχωρίζοντας λοιπόν τη θέση του από αυτή της δεξιάς και του συστήματος ο Μαμντάνι ενώνει τους υπόλοιπους. Ήτοι, πείθει ΟΛΟΥΣ αυτούς αλλά και άλλους, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά κυρίως στη Νέα Υόρκη και ίσως στη ΗΠΑ ολόκληρες – που είναι και το κρίσιμο εδώ που τα λέμε – ότι έχουν και οι ίδιοι κάτι να κερδίσουν από τη δική του νίκη. Και αυτό ονομάζεται πολιτική και μάλιστα αριστερή πολιτική.
