Είναι εξαιρετικά επικίνδυνη η κατάσταση που διαμορφώνεται με επίκεντρο τη Μέση Ανατολή σε πλανητική κλίμακα πλέον. Η υποτιθέμενη εκεχειρία που ανακοινώθηκε πριν από λίγες ώρες από τον πρόεδρο Τραμπ είναι εξαιρετικά πιθανό ότι θα καταρρεύσει ακόμα και μέσα στις επόμενες ελάχιστες ώρες. Φυσικά αυτό δεν εμφανίζεται ως ξαφνικό. Ο ίδιος ο πρόεδρος Τραμπ έλεγε πριν από λίγες μέρες ότι θα σκεφτεί σε 15 ημέρες τι θα κάνει σε σχέση με το Ιράν και επιδεικνύοντας ασύγγνωστη ανευθυνότητα και επικίνδυνη συμπεριφορά προχώρησε στο βομβαρδισμό προχθές.
-Το κρισιμότερο είναι ότι πλέον έχουμε εισέλθει σε μια νέα δομή, σε ένα νέο παράδειγμα λειτουργίας του παγκόσμιου συστήματος. Να θυμίσω ότι όταν έγιναν οι βομβαρδισμοί στην πρώην Γιουγκοσλαβία το 1999, όταν έγιναν οι επεμβάσεις στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, υπήρξε μια προσπάθεια εκ μέρους του ΝΑΤΟ και των Ηνωμένων Πολιτειών να παρουσιάσουν αυτές τις πολεμικές επιχειρήσεις ως συμβατές με το διεθνές δίκαιο. Αναπτύχθηκε ένας ολόκληρος νομικός λόγος περί της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διαμορφώθηκε για πρώτη φορά η έννοια της humanitarian intervention, της ανθρωπιστικής παρέμβασης. Προσπάθησαν τουλάχιστον να τηρήσουν το πρόσχημα της διεθνούς νομιμότητας. Το ίδιο έγινε και όταν επιχείρησαν να δείξουν ότι στο Ιράκ υπάρχουν όπλα μαζικής καταστροφής ή όταν στο Αφγανιστάν επιχείρησαν να δικαιολογήσουν την επέμβαση στη βάση της κατασκευασμένης ούτως ή άλλως θεωρίας ότι βρίσκονται σε νόμιμη άμυνα, επειδή στο Αφγανιστάν δήθεν υπήρχε η βάση της Αλ Κάϊντα. Μέχρι και το Ιράκ υπήρχε η προσπάθεια να πείσουν ότι γίνονται οι επεμβάσεις, αλλά τηρούν τουλάχιστον το διεθνές δίκαιο.
-Σήμερα, μετά την επιχείρηση του Ισραήλ στο Ιράν και μετά τη συμμετοχή των Ηνωμένων Πολιτειών με τους βομβαρδισμούς στο Ιράν, δεν υπάρχει τέτοια προσπάθεια, έστω και προσχηματικής δικαιολόγησης του πολέμου. Χτυπήσαμε γιατί θέλαμε να χτυπήσουμε. Αυτό είναι τεράστια μετατόπιση για το διεθνές σύστημα παγκόσμιας ασφάλειας.
-Το προβληματικό είναι το εξής: Αντί η κυβέρνηση να καταγγείλει αυτές τις παραβιάσεις, οι οποίες δεν αμφισβητούνται από τους επιτιθέμενους, δεν σιωπά απλώς, αλλά τις στηρίζει και εμπράκτως. Έχουμε το βομβαρδισμό κατά παράβαση κάθε έννοιας διεθνούς νομιμότητας του Ιράν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και από το Ισραήλ και η κυβέρνηση συστήνει αυτοσυγκράτηση και στις δύο πλευρές. Αναφέρομαι στη γλώσσα του διεθνούς δικαίου ως βασικό εργαλείο στο οποίο η Ελλάδα στηρίζει την υπεράσπιση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Επομένως, όταν σε μια τέτοια παραβίαση του διεθνούς δικαίου, η κυβέρνηση σιωπά, αυτό σημαίνει πολλά για τον τρόπο δόμησης και εξέλιξης των διεθνών σχέσεων.
-Ελάχιστοι περίμεναν μια διαφορετική στάση από την ελληνική κυβέρνηση, η οποία έχει στηρίξει το εγκληματικό καθεστώς Νετανιάχου, τη γενοκτονία στη Γάζα στο όνομα της διασφάλισης των εθνικών μας συμφερόντων. Και αναρωτιέται κανείς ποιο εθνικό συμφέρον μπορεί να μπει στη ζυγαριά με μια γενοκτονία; Αυτό είναι το πολιτικό ερώτημα. Μάλιστα η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι δεν τα βάζει με το Ισραήλ γιατί μας εξυπηρετεί φαντασιωτικά στις αντιπαραθέσεις που έχουμε με την Τουρκία. Αυτή είναι η στρατηγική.
-Εξίσου περίεργη είναι η στάση του ΠΑΣΟΚ που δεν καταγγέλλει την πολιτική της κυβέρνησης να στηρίζει τις πολεμικές επιχειρήσεις. Φυσικά δεν έχουμε στάση αμέλειας από τη μεριά του ΠΑΣΟΚ. Είναι στάση στρατηγικής σύγκλισης με τη Νέα Δημοκρατία, όπως στρατηγικά συγκλίνει το ΠΑΣΟΚ με τη Νέα Δημοκρατία στα ζητήματα των εξοπλισμών, στα ζητήματα της αύξησης των αμυντικών δαπανών στο 5%. Όπως δεν τολμά να πει μια κουβέντα για τη μετατροπή της χώρας και της Ευρώπης σε πολεμική οικονομία. Κατά τον ίδιο τρόπο, στρατηγικά συγκλίνει στη στήριξη της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης, η οποία αρνείται κατηγορηματικά να καταγγείλει τις παραβιάσεις στη Μέση Ανατολή και εμπράκτως στηρίζει τους πολιτικούς σχεδιασμούς Ισραήλ και Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό δεν μπορεί να συγκροτήσει προοδευτική δημοκρατική λύση απέναντι στην κυβέρνηση, απέναντι στη στρατηγική του καθεστώτος Μητσοτάκη.
