Στο φύλλο της 26/1, της Εποχής, άρθρο του Γερ. Κουζέλη (https://epohi.gr/articles/aionioi-sykofantes/) σφυροκόπησε με σαφή και επαρκή τρόπο τα ψευδοεπιχειρήματα όσων υποστηρίζουν τη διαγραφή φοιτητών/τριών που εξακολουθούν να είναι εγγεγραμμένοι στα ΑΕΙ της χώρας για περισσότερα από ν+2 έτη.
Σταχυολογώ, μεταγράφοντας, επιγραμματικά:
α) Οι φοιτητές αυτοί, με νομοθετικές ρυθμίσεις που προηγούνται της διακυβέρνησης της ΝΔ, ούτε δωρεάν συγγράμματα παίρνουν, ούτε σίτιση και στέγαση δικαιούνται, ούτε παίρνουν κανενός άλλου τη θέση. Δεν κοστίζουν, δηλαδή σε χρήμα, στα υποχρηματοδοτούμενα από τη δεξιά πολιτική πανεπιστήμια.
β) Στην πλειονότητά τους πρόκειται για φοιτητές, που ελλείψει φοιτητικής μέριμνας (πχ. φοιτητικές εστίες) εξαναγκάζονται να εργάζονται βιοποριζόμενοι παράλληλα με τις σπουδές τους, φοιτητές δηλαδή που ανήκουν στις ταξικά λιγότερο προνομιούχες ομάδες. Τέτοιοι φοιτητές πρέπει να ενισχύονται από πολιτικές που αποσκοπούν στη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, προκειμένου να συγκρατηθούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, και όχι να τιμωρούνται απορριπτόμενοι, όπως επιθυμεί ο νεοφιλελεύθερος νομοθέτης που με πάθος αποστρέφεται τον δήθεν τεμπέλη «αιώνιο φοιτητή» -ζηλεύοντας θα πρόσθετα εγώ, μια ιδεατή εικόνα που δεν υφίσταται στην πραγματικότητα, μπορώ εύκολα να φαντασθώ την προηγούμενη υπουργό Παιδείας να κοιτάει με βλέμμα που εκπέμπει σπίθες συνομίληκες της φοιτήτριες να κατευθύνονται σε πάρτι και σε μαζώξεις με ρεμπέτικες μελωδίες, πάρτι και μαζώξεις που κανένας δεν την κάλεσε ποτέ, να τις κοιτάει και να υπόσχεται πως θα πάρει το αίμα της πίσω
γ) Υπάρχει υπαρκτό και μεγάλο πρόβλημα με φοιτητές που παγιδεύονται σε ένα παράλογο (και εξοντωτικό, γεμάτο αντιεφηβικό μίσος) σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ που «σε στέλνει όπου κάτσει η μπίλια, αφού σε έχει αναγκάσει να φανταστείς τη ζωή σου ήδη από τα 16», όπως επισημαίνει ο Κουζέλης, υπερασπιζόμενος το δικαίωμα του αναπροσανατολισμού, του εσώτερου ψαξίματος κατά την περίοδο των πανεπιστημιακών σπουδών- δεν έχουν όλοι άλλωστε έτοιμη αργόμισθη δουλειά να τους περιμένει σε κάποιο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα ή όπου αλλού, μόλις αποφοιτήσουν, όπως, ας πούμε, ανεξαιρέτως συμβαίνει με τους γόνους της οικογένειας Μητσοτάκη, διαμέσου των αιώνων.
Το εν λόγω άρθρο αναλύει εξαιρετικά το ζήτημα και γενικότερα, υπό το πρίσμα της «συστηματικά επιτελούμενης συκοφάντησης, απαξίωσης καιαποδόμησης των πανεπιστημίων». Αν επανερχόμαστε στο θέμα είναι επειδή σειρά από αποφάσεις πανεπιστημιακών δασκάλων, τις τελευταίες ημέρες δημοσιοποιούν τις σφοδρές αντιρρήσεις τους. Απαριθμώ: η Σύγκλητος του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ), η Σύγκλητος του Παντείου, η Σύγκλητος του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, ο Σύλλογος ΔΕΠ Πανεπιστημίου Πατρών, ο Ενιαίος Σύλλογος Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού (ΕΣΔΕΠ) της Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης και ο Ενιαίος Σύλλογος Διδακτικού Προσωπικού του Χαροκοπείου Πανεπιστημίου. Καταπέλτης στο ζήτημα ήταν και η απόφαση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Διδακτικού & Ερευνητικού Προσωπικού (ΠΟΣΔΕΠ), η οποία ονοματίζει το μέτρο ως τιμωρία χωρίς παράπτωμα και, επιπλέον, υπογραμμίζει ότι οι ρυθμίσεις του νόμου 4957/2022 καταρρακώνουν το πανεπιστημιακό αυτοδιοίκητο που κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα και όχι μόνο δεν ισχύουν για τα ιδιωτικά “πανεπιστήμια” αλλά επιπλέον ανοίγουν «παράθυρο» στην πελατεία τους αφού όποιος/α διαγράφεται από το δημόσιο ΑΕΙ μεταγράφεται, αν θέλει, κατά τον νόμο, σε παρεμφερές ιδιωτικό κολλέγιο και τα μαθήματα που έχει ήδη περάσει κατοχυρώνονται, ώστε να συνεχίσει τις σπουδές του (εφόσον έχει να τις πληρώνει). Και όλα αυτά ενώ οι φοιτητές/τριες που εισήχθησαν στα πανεπιστήμια την περίοδο της οικονομικής κρίσης, μετά το 2010, κλήθηκαν να σπουδάσουν μέσα σε συνθήκες υποχρηματοδότησης, ανεργίας και αυξημένου κόστους διαβίωσης, σε πανεπιστήμια που παρέμειναν κλειστά για τρία εξάμηνα κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19.
Είναι γεγονός ότι ο πλήρης κυνισμός, η απέκδυση ακόμα και των προσχημάτων, η ενορχήστρωση του δόγματος του σοκ, αποτέλεσαν θεμελιώδη στοιχεία της ακραίας φιλελευθεροποίησης της αλαζονικής κυβέρνησης Μητσοτάκη, σε όλους τους τομείς και φυσικά και στην Παιδεία, επί 6 χρόνια. Η προηγούμενη και ο νυν υπουργοί οικοδόμησαν συμμαχίες που τάισαν και ταΐζουν πλουσιοπάροχα και προώθησαν ανερυθρίαστα σε κάθε θέση και θεσούλα άτομα με μοναδικά προτερήματα την υποτακτική μέση και την απουσία ηθικών φραγμών. Υπέστησαν ήττες όπως στο θέμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας αλλά κατάφεραν και σοβαρά πλήγματα, όπως η επί της ουσίας κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ή η νομοθέτηση των ιδιωτικών «ας πούμε Πανεπιστημίων». Όπου τα κατάφεραν, αυτό οφειλόταν στην επικοινωνιακή τους υπεροπλία, υπεροπλία που τους προσέφεραν τα μιντιακά συμφέροντα και συγκεκριμένες υπογραφές ανθρώπων που πλασάρονται ως διανοούμενοι, μαύρων κοράκων που ενδύονται τα δήθεν ουδέτερα λευκά. Θα είναι η αναμέτρηση αναφορικά με τις φοιτητικές διαγραφές μια ακόμα νίκη ή μια ήττα του κυκλώματος Μητσοτάκη; Τα κρωξίματα των κοράκων ενίοτε προκαλούν φόβο και σιωπή. Αλλά όταν οι κόρακες, σίγουροι πια για τον εαυτό τους, ξεπερνούν το όριο και αποφασίζουν να αρπάξουν το μικρόφωνο για να τραγουδήσουν, τα κρωξίματα τους μόνο μελωδικά δεν είναι, αποκαλύπτεται η διαφορά τους από τα αηδόνια. Και οι ακροατές πλέον σηκώνουν τις πέτρες να τα διώξουν. Είμαστε πλέον, νομίζω, σε αυτήν την χρονική στιγμή. Που τα κοράκια ξεσκεπάζονται στη συναυλία. Πόση ακόμα κακοφωνία τους θα αντέξουμε;
