Όταν, πριν δυο μήνες, η Lamda Development εξασφάλιζε το νέο πλούσιο δώρο, διαστάσεων 66.000 τ.μ. από τους Υπουργούς Οικονομικών, Περιβάλλοντος, Πολιτισμού, Ναυτιλίας και Τουρισμού (Κ.Υ.Α. ΥΠΕΝ/ΑΓΕ/128008/524 -ΦΕΚ 6627/Β/4-12-2024), για αύξηση της δόμησης και επέκταση της μαρίνας στο «Ελληνικό», ώστε να χτίσει ένα ακόμη οικιστικό σύνολο, συμπεριλαμβανομένων δυο ακόμα ξενοδοχείων, αυξάνοντας την επιφάνεια δόμησης κατά 40%, αποκτώντας νέες τεράστιες οικοπεδικές υπεραξίες, ήταν καθησυχασμένη. Από εμπειρία, θεωρούσε ότι, όπως και στο παρελθόν, μόνο ορισμένοι «περίεργοι» των νοτίων προαστίων θα αντιδρούσαν και πως οι αντιρρήσεις τους δεν θα ξέφευγαν πέρα από τις συνήθεις «περιθωριακές» ιστοσελίδες που επιμένουν να ασχολούνται με την Επένδυση – αποκαλώντας την, αν είναι δυνατόν, Ξεπούλημα Δημόσιας Περιουσίας. Οι καθ΄ ύλην αρμόδιοι Υπουργοί και υπηρεσιακοί παράγοντες επιβεβαίωναν για πολλοστή φορά τη διαθεσιμότητα τους να ανταποκριθούν στο αίτημα της, όπως άλλωστε είχε γίνει και τις προηγούμενες φορές με τις «κατάλληλες» τροποποιήσεις στο Σχέδιο Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης (ΣΟΑ) της περιοχής, το 2022 (ΦΕΚ Β 4104) και το 2024 (ΦΕΚ Β 6627). Τα διαπιστευτήρια εκ μέρους των κυβερνητικών στελεχών και τον προηγούμενο Δεκέμβρη κατατέθηκαν εκ νέου, χωρίς δισταγμό, και, γενικότερα, τίποτα δεν φαινόταν ικανό να χαλάσει το νέο όργιο δόμησης.
Όχι μόνο οι λογοτέχνες, που είναι εν μέρει μυθοπλάστες αλλά και οι οικονομολόγοι, που είναι εν πολλοίς επιστήμονες, έχουν επισημάνει πως η απληστία είναι κακός σύμβουλος. Το ίδιο και η υποτίμηση των αντικρουόμενων συμφερόντων που αυτή γεννά. Όχι οι συνήθεις αντιδρώντες αλλά ο δήμαρχος Γλυφάδας, Γ. Παπανικολάου, ο δήμαρχος Αλίμου, Α. Κονδύλης και ο«Σύνδεσμος Δήμων Μητροπολιτικού Πόλου» ήταν εκείνοι που προέβησαν τις προηγούμενες ημέρες σε προσφυγή προς το ΣτΕ επισημαίνοντας λόγους ακύρωσης της νέας υπουργικής απόφασης. Και στο θέμα έδωσαν δημοσιότητα όχι μόνο τοπικές ιστοσελίδες αλλά και η Καθημερινή (ρεπορτάζ Γ. Λιάλος) καθώς και ο όμιλος των Παραπολιτικών (στήλη big mouth – βαρύ πυροβολικό του εκδότη), αποδεικνύοντας ότι η φιλοκυβερνητική γραμμή, είναι δυνατόν να καταρρέει, κατά περίπτωση, όταν βαθαίνει ο μεγαλο- επιχειρηματικός ανταγωνισμός.
Στην προσφυγή τους οι δημοτικές αρχές (με ηχηρή εξαίρεση τον Δήμο Ελληνικού) επικεντρώνονται κυρίως σε δυο σημεία που οι Υπουργοί «παρέβλεψαν». Πρώτον, ότι η ΚΥΑ που υπεγράφη, χωρίς καμία διαβούλευση με τους όμορους Δήμους, έχει σαν συνέπεια νέο μεγάλο περιορισμό της ελεύθερης πρόσβασης στο παραθαλάσσιο μέτωπο – ο περίφημος ποδηλατόδρομος, εφόσον ολοκληρωθεί, δεν θα οδηγεί σε ελεύθερες ακτές αλλά σε μαρίνες και αραγμένα γιοτ ή σε πλαζ με εισιτήριο. Δεύτερον, ότι η ΚΥΑ επιδεινώνει συνολικά το περιβαλλοντικό κεκτημένο των νοτίων προαστίων και είναι αντίθετη με το άρθρο 24 του Συντάγματος το οποίο προστατεύει «το φυσικό και οικιστικό περιβάλλον, πρωταρχικό τμήμα του οποίου είναι η ακτογραμμή και εν γένει το παραλιακό μέτωπο που συνιστά ήπιο και ευαίσθητο οικοσύστημα» και ως εκ τούτου «οι επ’ αυτού επεμβάσεις πρέπει να είναι μόνο οι απολύτως αναγκαίες». Προσθέτουν, μάλιστα, ότι «σε κάθε περίπτωση οι όποιες επεμβάσεις επί του μετώπου θα πρέπει να αποτελούν το προϊόν ειδικής και εμπεριστατωμένης μελέτης», επισημαίνοντας ότι τέτοια μελέτη που να εξετάζει τις επιπτώσεις των έντονων τουριστικών χρήσεων στην περιοχή δεν έχει υπάρξει, κατά παράβαση της νομοθεσίας.
Έχει ελπίδες η προσφυγή των Δήμων; Είναι πιθανόν το ΣτΕ να δεχθεί τις αιτιάσεις τους, όπως έκανε και πρόσφατα με μια άλλη μεγάλη τουριστική «επένδυση» στο Σαρακήνικο της Μήλου – με μια μεγάλη διαφορά: ότι στη Μήλο την αντίθεση τους στον βιασμό της παραλίας εξέφραζαν και μάλιστα έντονα η πλειοψηφία των κατοίκων του νησιού. Δυστυχώς, στην περίπτωση των νοτίων Δήμων της αθηναϊκής μητρόπολης, οι πολίτες ξεγελασμένοι από τα μεγαλόστομα περί ανάπτυξης και ξελιγωμένοι από την αύξηση του τουρισμού, αδυνατούν να δουν τις συνέπειες που θα επιφέρει η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση και η Lamda. Αδιαφορούν, για παράδειγμα, για το γεγονός ότι οι αγοραστές σε εξαιρετικά ακριβές τιμές των διαμερισμάτων στο Ελληνικό, έχουν αποκτήσει την περιουσία που τους επιτρέπει την επίζηλη αγορά, όχι βέβαια με τον ιδρώτα του προσώπου τους αλλά στην πλειοψηφία τους εκμεταλλευόμενοι σκοτεινές «ευκαιρίες» και μπίζνες που τη δυσωδία τους δύσκολα καλύπτουν τα ακριβά αρώματα. Και όταν αυτοί θα είναι οι νέοι γείτονες, θα αντιμετωπίσουν τους «ιθαγενείς» επίσης σαν «ευκαιρία» και σαν ενδεχόμενη μπίζνα. Το πώς εξελίσσονται αυτά τα πράγματα μπορούν όποιοι θέλουν να τα δουν στο μακρινό Λας Βέγκας ή στην πιο κοντινή Μύκονο (να θυμίσουμε, αφορμής δοθείσης, καμία εξέλιξη, 8 μήνες μετά, στη μαφιόζικη δολοφονία του τοπογράφου που δραστηριοποιείτο στο νησί).
Κατά τη γνώμη του γράφοντος (και όχι μόνο, ελπίζω), συνεπώς, πέραν των δικαστικών διεκδικήσεων και αναχωμάτων στα σχέδια της Lamda Development, επείγει η αμφισβήτηση της ηττοπάθειας που έχει αδρανοποιήσει τις δυνάμεις της Αριστεράς, της Οικολογίας, των Κινημάτων, απέναντι στο Ελληνικό. Όχι μόνο «για να σωθεί οτιδήποτε κι αν σώζεται», όπως η ελεύθερη πρόσβαση όλων στην απόλαυση της θάλασσας, το μέγεθος των μεγαθηρίων που εκεί σχεδιάζεται ή το πού θα καταλήγουν τα απόβλητα και τα σκουπίδια της νέας «Πόλης». Είναι και αυτά μάχες που έχουν τη μεγάλη σημασία τους. Όμως, και γενικότερα, ο πολυεπίπεδος αγώνας για μια άλλη ζωή στις νότιες συνοικίες της Αθήνας, ένας αγώνας εξ ορισμού διαρκής, δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια προς το Ελληνικό. Τουλάχιστον για όσους και όσες δεν θέλουν «συνένοχους στον φόνο να τους έχουνε». Κοντολογίς, καιρός για πρωτοβουλίες και συντονισμούς.
Η ΕΠΟΧΗ
