Όπως δηλώνει και ο τίτλος του παρόντος άρθρου η αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης και ο κλιμακούμενος αυταρχισμός της συνεχίστηκε με αμείωτες δονήσεις όλες τις προηγούμενες ημέρες εντός και εκτός σχολείων συνοδευόμενος με κινητοποιήσεις, ανταλλαγές ανακοινώσεων και βαρύγδουπες υπουργικές εξαγγελίες.
Ας ξεκινήσουμε με μία από τις τελευταίες που, καθώς έχει χιουμοριστικό ενδιαφέρον, μας επιτρέπει το ειρωνικό μειδίαμα πριν προχωρήσουμε στα υπόλοιπα κυβερνητικά «επιτεύγματα». Αναφέρομαι βέβαια στην περήφανη θριαμβολογία του υπουργείου Παιδείας περί άφιξης της Σορβόνης στην ελληνική ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δυστυχώς, ο θησαυρός αποδείχθηκε κίβδηλος πριν προλάβει να κλείσει 24ωρο, καθώς η περίφημη Σορβόνη που «αφίχθη» αποδείχθηκε απλό γαλλικό κολέγιο που ήδη λειτουργεί εδώ και χρόνια στη χώρα, ως παράρτημα του Sorbonne Paris Nord, Ίδρυμα που καμία σχέση δεν έχει με την αυθεντική Σορβόνη- πρόκειται για Πανεπιστήμιο με θέση 920 σε σχετική παγκόσμια κατάταξη, ενώ η Σορβόνη βρίσκεται διαχρονικά στις 20 πρώτες θέσεις. Μέσα στον επικοινωνιακό ορυμαγδό που υπήρξε, για άλλη μια φορά χάθηκε η ουσία: ποια είναι τα πραγματικά ακαδημαϊκά προσόντα (εξαιρετικά φτωχά προσόντα σε σχέση με τους διδάσκοντες στα δημόσια ΑΕΙ) όσων διδάσκουν στο εν λόγω κολεγιακό παράρτημα και στα υπόλοιπα παρόμοια; Πως πιστοποιείται η διαφάνεια στις εξεταστικές τους διαδικασίες; Τα ποσοστά αριστείας των φοιτητών τους πάντοτε πλησιάζουν το 100%, και μιλάμε για εξεταζόμενους που στις Πανελλαδικές εξετάσεις μετά βίας άγγιζαν τη βάση. Πώς ελέγχεται η επαγγελματική τους κατάρτιση, με δεδομένο ότι οι απόφοιτοι τους ισοτιμούνται αυτόματα με τους αποφοίτους των δημόσιων ΑΕΙ; Αρκεί να αναφερθεί ότι οι απόφοιτοι των Δραματικών Σχολών για να πάρουν «αναγνωρισμένο» από το κράτος πτυχίο, δυστυχώς λυκειακής κατά τα άλλα αξίας, δίνουν εξετάσεις σε επιτροπή του υπουργείου Πολιτισμού, ενώ οι απόφοιτοι του εν Ελλάδι Paris 13 στην κατεύθυνση «Φυσική Αγωγή και Αθλητισμός» μπορούν να είναι προπονητές σε συλλόγους ή γυμναστές στα σχολεία, χωρίς καμία άλλη διαπίστωση των γνώσεών τους.
Ο αντιεκπαιδευτικός σχεδιασμός
Αν όμως η υπόθεση της Σορβόνης κατέδειξε για άλλη μια φορά τον επαρχιωτισμό του κ. Πιερρακάκη που πιάστηκε σαν τον γνωστό πνιγμένο από τα μαλλιά του για να επιδείξει έργο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, κάποιες άλλες εξελίξεις δεν μας επιτρέπουν αντίστοιχες ειρωνείες. Γιατί είναι αδύνατον να αστειευτεί κανείς με το, πρωτοφανές μεταπολιτευτικά, κύμα διώξεων εκπαιδευτικών, που καλούνται σε πειθαρχικά είτε επειδή συμμετέχουν σε νόμιμα προκηρυγμένες απεργιακές κινητοποιήσεις είτε επειδή δημοσιοποιούν τις δυσκολίες και τις ελλείψεις που αντιμετωπίζουν καθημερινά στα σχολεία, είτε, τέλος, επειδή παίρνουν φανερά θέση υπέρ της ειρήνης ή υπέρ της δημοκρατικής λειτουργίας των σχολικών μονάδων. Η βιομηχανία διώξεων που το υπουργείο έχει θέσει σε λειτουργία, η προκλητική παρουσία αστυνομικών δυνάμεων έξω από τις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης, όποτε υπάρχουν κινητοποιήσεις, νέα νομοσχέδια που επιβάλλουν την διευθυντική εξουσία στο σχολείο, περιθωριοποιώντας ακόμα περισσότερο το σύλλογο διδασκόντων, η εξαγγελθείσα αλλαγή της σύνθεσης των πειθαρχικών με τη αποβολή από αυτά των αιρετών εκπροσώπων του κλάδου, που ήταν 2 στους 5, δηλαδή μειοψηφία αλλά λειτουργούσαν σαν ασπίδα προστασίας και ηχείο δημοσιοποίησης έναντι των «άνωθεν» αυθαιρεσιών, όλα αυτά και αρκετά ακόμα, πιστοποιούν έναν υπουργικό αντιεκπαιδευτικό σχεδιασμό που φαντασιώνεται μια άκρα του τάφου σιωπή στις σχολικές μονάδες της χώρας. Σχολικές μονάδες που ωθούνται στην αγκαλιά ιδιωτών που θα έχουν κυρίαρχο λόγο στην εκπαιδευτική τους λειτουργία (βλέπε Ωνάσεια για λίγους και εκλεκτούς), σχολικές μονάδες που θα είναι πολλαπλών ταχυτήτων (βλέπε σχολεία πρότυπα- πειραματικά και σχολεία γκέτο για όσους/ες «δεν μπορούν»), σχολικές μονάδες που θα είναι στελεχωμένες με σκυφτούς διεκπεραιωτές απαράδεκτων σχολικών βιβλίων και χαοτικών αναλυτικών προγραμμάτων, σχεδιασμένων έτσι ώστε να πνίγουν την παιδική- εφηβική δημιουργικότητα, την κριτική σκέψη, κάθε αέρα ελευθερίας και πραγματικής συζήτησης εντός των όλο και πιο γκρίζων αιθουσών.
Η «ιδέα» των επαγγελματικών ακαδημιών
Ο σκοταδισμός του τρίτου ορόφου στη Νερατζιώτισσα μπορεί να συγκριθεί μονάχα με την προθυμία εξυπηρέτησης των ιδιωτικών συμφερόντων που επίσης έχει διαποτίσει ακόμα και τους τοίχους του ιδίου ορόφου. Ασφαλής απόδειξη η εξαγγελία για τη δημιουργία επαγγελματικών ακαδημιών σε σύμπραξη με τον ιδιωτικό τομέα. Η «καινοτόμος ιδέα» θα έχει ως αποτέλεσμα, με έξοδα του Δημοσίου, δηλαδή των φορολογούμενων, να εκπαιδεύονται απόφοιτοι λυκείου σε ειδικότητες που αποτελούν πρώτη προτεραιότητα για συγκεκριμένες εταιρείες- αυτές πάλι θα έχουν την υποχρέωση να προσλαμβάνουν ποσοστό των αποφοίτων των ακαδημιών αυτών (προφανώς επιλέγοντας τους πλέον πειθήνιους και γενικότερα «κατάλληλους» σπουδαστές και αποφεύγοντας κάθε λογής υπόπτους πχ. για συνδικαλιστική δράση). Μα θα αντιτάξουν οι καλόπιστοι αναγνώστες: πολλοί, εν τέλει απόφοιτοι ακαδημιών θα βρουν δουλειά. Ας δούμε τα στοιχεία: Οι κλάδοι με τα υψηλότερα ποσοστά επιχειρήσεων που δηλώνουν σήμερα κενές θέσεις εργασίας είναι η μεταποίηση (50%), τα καταλύματα και η εστίαση (48%) και οι κατασκευές (55%), ενώ υψηλό ποσοστό (48%) καταγράφεται και μεταξύ των επιχειρήσεων με εξαγωγικό χαρακτήρα. Σε όλους αυτούς τους επαγγελματικούς κλάδους δεν απουσιάζουν οι εργαζόμενοι -επίσημο ποσοστό ανεργίας της χώρας το 13%. Απουσιάζουν οι αξιοπρεπείς όροι εργασίας, οι έστω στοιχειωδώς ικανοποιητικές αμοιβές, η προστασία των βασικών εργασιακών δικαιωμάτων όπως πχ. το ωράριο. Οι ακαδημίες του υπουργείου σε τίποτα δε θα συμβάλλουν στο φάκελο Εργασία στην ελληνική πραγματικότητα. Αντίθετα, οι συλλογικές συμβάσεις θα έπαιζαν μεγάλο ρόλο. Αλλά, ξαναείπαμε, ο τρίτος όροφος και το Μαξίμου έχουν άλλες ιδεοληπτικές εμμονές.
Συμπερασματικά, καθώς η αρχισυντάκτρια πιέζει: Ο Εγκέλαδος στη Σαντορίνη και ο Πιερρακάκης στην εκπαίδευση είναι εξίσου, εν δυνάμει, επικίνδυνοι. Μέχρι στιγμής τα ρίχτερ και των δύο δεν έχουν επιφέρει ανεπανόρθωτες καταστροφές. Στη Σαντορίνη από καθαρή τύχη, στην εκπαίδευση επειδή οι εκπαιδευτικοί ακόμα αντιστέκονται διεξάγοντας πολυμέτωπο και πολύμορφο αγώνα. Χρειάζονται όμως βοήθεια. Χρειάζονται κοινωνική συμπαράταξη. Άμεσα. Οι εκπαιδευτικοί άμεσα, όχι οι Σαντορινιοί.
