Η διαδήλωση και η συγκέντρωση είναι δικαίωμα που κατοχυρώνεται συνταγματικά. Και το Σύνταγμά μας προήλθε από μια εξέγερση στις 3 Σεπτεμβρίου 1843, οπόταν και έγινε ένα ακόμα βήμα προς τον εκδημοκρατισμό, ένα βήμα που ενυπήρχε ως αίτημα ήδη στην Ελληνική Επανάσταση.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ΝΔ δεν θα ήθελε να μας βλέπει, ωστόσο, να διαδηλώνουμε μπροστά από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, το οποίο αποτελεί το κέντρο της πρωτεύουσας, δηλαδή το κέντρο του κράτους, και ακόμα περισσότερο το σημείο όπου ο λαός έρχεται σε άμεση επαφή με την κυβέρνησή του και απαιτεί, υπενθυμίζοντας ποιος είναι ο εντολοδόχος και ποιος ο εντολέας, διεκδικώντας αυτά τα δύο να έχουν τόσο μικρή απόσταση – και όχι μεγαλύτερη. Η ΝΔ έχει δυσανεξία σε αυτό το τοπόσημο που συσσωρεύει τόσες πολλές μνήμες αντίστασης και τροφοδοτεί επί γενιές το δημοκρατικό φαντασιακό. Είτε ως τόπος συγκέντρωσης κομματικών και λαϊκών δυνάμεων είτε ως τόπος κατάληξης ενός κινηματικού δρομολογίου που καθιερώθηκε στα χρόνια του ’60, οπόταν και εμπεδώθηκε η δημοκρατική ταυτότητα που επέτρεψε στις «δημοκρατικές δυνάμεις» να ηγεμονεύσουν σε όλη τη Μεταπολίτευση, ο χώρος μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη ήταν ανέκαθεν συνδεδεμένος με τη δυνατότητα των πολιτών να ζητούν τη λειτουργία του πολιτεύματος προς όφελός όλων. Το δρόμο προς το Σύνταγμα φρόντισαν να κόψουν οι κυβερνήσεις μόνο σε στιγμές αποδημοκρατικοποίησης, όπως λ.χ. στη διαδήλωση των Ιουλιανών που σκοτώθηκε ο Πέτρουλας, το 1965, ή στη διάρκεια της καταστολής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το 1973.
Η δημοκρατία είναι ένα σύνολο δικαιωμάτων και ελευθεριών, όχι μόνο ένα πολίτευμα που έχει εκλογές. Γι’ αυτό και υπάρχει πορεία αποδημοκρατικοποίησης εντός αστικών δημοκρατιών και πορεία εκδημοκρατισμού εντός αυταρχικών καθεστώτων. Η Ελλάδα ακολουθεί από τα χρόνια της κρίσης, λόγω της παρουσίας της Τρόικας, μέχρι και τώρα, λόγω της κυβέρνησης Μητσοτάκη, μια πορεία αποδημοκρατικοποίησης. Η μη διάκριση των εξουσιών, η συνεχής παράκαμψη της Βουλής, ο έλεγχος των ΜΜΕ και της Δικαιοσύνης, η χρήση της ΕΛΑΣ ως «αστυνομίας του κράτους» και όχι ως «αστυνομίας του πολίτη», η εγκληματική συμπεριφορά έναντι των μεταναστών και η συνεχής καταπάτηση των δικαιωμάτων των «διαφορετικών» γηγενών, η συγκάλυψη των σκανδάλων, η απαξίωση των Ανεξάρτητων Αρχών, όλα αυτά και κάμποσα άλλα συνιστούν μια συστηματική προσπάθεια αποδημοκρατικοποίησης. Η προσπάθεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη να περιορίσει με αντισυνταγματικά μέτρα τη λαϊκή διαμαρτυρία εντάσσεται σε αυτό το σχέδιο της διεθνούς και εγχώριας Δεξιάς: στον περιορισμό της δημοκρατίας.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι στριμωγμένη όσο γίνεται αντιληπτό ότι αποτελείται από ψεύτες, κλέφτες και ανίκανους, και ότι δεν έχει να προσφέρει τίποτε στην κοινωνική πλειοψηφία. Γι’ αυτό προσπαθεί συνεχώς να φέρει στην ατζέντα ζητήματα τάξης και ασφάλειας. Και τα δημιουργεί, όταν δεν υπάρχουν. Για να αποπροσανατολίσει σπέρνοντας φόβους και πουλώντας προστασία. Μέχρι εδώ τίποτα άγνωστο. Εκείνο που θέλω να προσθέσω σε όλα αυτά είναι το εξής: Πρώτον, η Δεξιά είναι η παράταξη της παρανομίας και της ανομίας, και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται από το σύνολο της αντιπολίτευσης. Και να μην επιτρέπεται να κάνει μαθήματα τάξης και ασφάλειας η παράταξη της κλεψιάς και της μίζας που ελέγχεται για όλα τα θέματα δικαιωμάτων και ελευθεριών από τις ευρωπαϊκές Αρχές. Δεύτερον, η κυβέρνηση Μητσοτάκη θέλει να επεκτείνει το πεδίο των δυνητικά παράνομων πράξεων, ώστε να είναι αδύνατο να λειτουργήσουμε ως κοινωνία χωρίς τη διαμεσολάβηση του δεξιού πελατειακού συστήματος. Και ψηφοφόρους θα κρατάει στο χέρι έτσι, και αντιπάλους θα διώκει όποτε το θέλει. Γι’ αυτό θέλει να ποινικοποιήσει ένα σκασμό πράγματα, από τη διαμαρτυρία μπροστά στη Βουλή μέχρι τη μεταφορά των ελιών από το χωράφι στο λιοτρίβι χωρίς δελτίο αποστολής. Για να μπορεί να συνεχίσει να λεηλατεί την ελληνική κοινωνία, να παρανομεί η ίδια και να κυνηγά όλους όσοι δεν είναι μαζί της.
