Παρατηρώ (όσο μπορώ), ότι οι υποψήφιοι κυβερνητικοί πολιτευτές έχουν ανασύρει από τη φαρέτρα τους το θέμα της επέκτασης του φράχτη του Έβρου ως σημείο στο οποίο θεωρούν ότι έχουν ιδεολογική υπεροχή στις δημόσιες αντιπαραθέσεις τους.
Νομίζω ότι θα άξιζε τον κόπο να τους θυμίσει κανείς ότι εξαιτίας του φράχτη του Έβρου που ολοκληρώθηκε το 2013, μεταφέρθηκε ο βασικός όγκος των μεταναστευτικών ροών προς το Αιγαίο το καλοκαίρι του 2013-2014 με αποτέλεσμα την ανεξέλεγκτη κορύφωση το καλοκαίρι του 2015.
Το γεγονός αυτό ήταν απολύτως αναμενόμενο για όσους αντιλαμβάνονται τα στοιχειώδη των πληθυσμιακών μετακινήσεων.
Οι θιασώτες του φράχτη σήμερα είναι οι ίδιοι που θεωρούσανε στη δεκαετία του ΄90 ότι θα “λύσουν” το μεταναστευτικό με τις διαβόητες “επιχειρήσεις – σκούπα” σε βάρος των Αλβανών μεταναστών.
Το αποτέλεσμα αυτών των επιχειρήσεων ήταν ότι οι μετανάστες μπαινοβγαίναν στη χώρα και ότι η όποια συντεταγμένη κρατική προσπάθεια για τη “νομιμοποίηση” τους, απλώς άργησε περίπου για μια δεκαετία, κατά τη διάρκεια της οποίας το κράτος και η κοινωνία ζούσε στο άσκοπο και απάνθρωπο ψέμα των επιχειρήσεων αυτών. Στο μεταξύ, άνθρωποι ταλαιπωρούνταν.
Όπως και σήμερα.
Η ορμή των ανθρωπίνων μετακινήσεων θέλει καταλλαγή και σωφροσύνη για να αντιμετωπιστεί με βιώσιμους όρους.
Η “ρεαλιστική” αντιμετώπιση των ανθρώπων δεν μπορεί παρά να είναι ανθρώπινη. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε και να μη φοβόμαστε να το φωνάξουμε.
Ειδάλλως, θα απολογούμαστε ασκόπως, μονίμως και αδίκως σε αυτούς που εισάγουν την ακροδεξιά ατζέντα στην ελληνική πολιτική.
Πολιτική δεν είναι μόνο πότε ο Μητσοτάκης θα κάνει εκλογές και τι συμμαχικές κυβερνήσεις θα γίνουν μετά. Αυτά είναι τα κρίσιμα “δικονομικά” ζητήματα τα οποία καθιστούν αναγκαία την πολιτική περιεχομένου.
Η αντιπαράθεση περιεχομένου είναι αναπόδραστη. Χωρίς αυτήν, η πολιτική αποστεώνεται και χάνει αυτό που σε τελευταία ανάλυση την κάνει ζωτικά κρίσιμη για τις ζωές μας.
Δημήτρης Χριστόπουλος
Ανάρτησή του στο Facebook
