Η γενίκευση του δόγματος που ενέπνευσε την Κοινή Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για τους πρόσφυγες του 2016 ισοδυναμεί πως σήμερα θα πρέπει στα πέριξ της Ουκρανίας να δημιουργηθεί ένα buffer zone, μια αποθήκη προσφύγων που θα περιλαμβάνει μόνο τα όμορα στην Ουκρανία κράτη, δηλαδή: Μολδαβία, Ρουμανία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Πολωνία, Λευκορωσία, δηλαδή τη μισή κεντρική Ευρώπη.
Κι αυτό διότι, κατά την Συμφωνία ΕΕ Τουρκίας (και τη νομολογία του καθ’ημάς Συμβουλίου της Επικρατείας μετά), το προσφυγικό ταξίδι σταματά στα κράτη αυτά που συνιστούν “ασφαλείς τρίτες χώρες”. Εκεί οι πρόσφυγες δεν κινδυνεύουν και παύουν να είναι τέτοιοι.
Δια μαγείας δηλαδή, η προσφυγική ιδιότητα χάνεται σαν ο Ουκρανός διέλθει της Ρουμανίας πχ. και βρεθεί στη Βουλγαρία κι απο κει στην Ελλάδα. Φοβερή νομική κατασκευή…. Πρόσφυγας είναι ο Σύριος κυνηγημένος στην Τουρκία. Όχι στην ΕΕ. Ο Αφγανός στο Ιράν, όχι δυτικότερα και πάει λέγοντας.
Κυριολεκτώ. Δεν ερμηνεύω.
Φυσικά, αυτό το προηγούμενο δεν συμβαίνει (ακόμη) διότι οι Ουκρανοί πρόσφυγες αξιολογούνται από την ΕΕ ως άλλης κατηγορίας άνθρωποι από τους Σομαλούς, τους Αφγανούς ή ακόμη και τους Σύριους, μουσουλμάνους, άραβες, μελαψούς και μαύρους.
Αν όμως συνεχίσει το κακό εκεί και βρεθούμε με πέντε, ας πούμε, εκατομμύρια Ουκρανούς πρόσφυγες στην Ευρώπη, ας μην είμαστε τόσο σίγουροι ότι θα εξακολουθούμε να τους καλωσορίζουμε.
Γενικά στην ΕΕ τους πρόσφυγες τους αγαπάμε αρκεί να μην έρχονται σε μας, να είναι λίγοι και κατά προτίμηση λευκοί χριστιανοί. Αν όμως ακόμη κι οι λευκοί χριστιανοί πληθύνουν, τότε κι αυτούς θα αρχίσουμε να τους παρκάρουμε αλλού. Θα ισχύσει και για τους “δικούς μας” το κλασσικό σύνδρομο not in my backyard και θ’αρχίσουμε να πληρώνουμε τους φτωχούς να βαστούν τους φτωχότερους, όπως κάνει συστηματικά η ΕΕ από το 2015 κι ύστερα.
Η ευρωπαϊκή υποκρισία μερικές φορές είναι τέτοια που, για να την περιγράψεις, αντί για Καρλ χρειάζεται να τσιτάρεις Γράουτσο Μαρξ!
“Ευρώπη, το λίκνο των δικαιωμάτων”, σου λέει μετά και διερωτάται γιατί δεν τον πιστεύουν….
Δημήτρης Χριστόπουλος
Ανάρτησή του στο Facebook
