Πρώτα και κύρια με μπόλικο θεσμικό, συστημικό ρατσισμό. Από αυτόν που βλέπει στους Ρομά ή σε άλλες μη αρεστές κοινωνικές ομάδες, είτε βάσει φυλής, εθνικής καταγωγής, θρησκείας, είτε βάσει ταυτότητας φύλου, πολιτικών πεποιθήσεων κ.ο.κ., ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας, ζωές που μετράνε λιγότερο. Από αυτόν που πρώτα αποκλείει και μετά στοχοποιεί. Αυτός ο θεσμικός, συστημικός ρατσισμός είναι η βάση κάθε προκατάληψης, profiling και διακρίσεων στη μεταχείριση υπόπτων, κατηγορουμένων κ.λπ.
Δεύτερον, με το πολιτικό σήμα που στέλνεται με τα σχετικά για τα “λυμένα χέρια” της αστυνομίας, με τη θεσμική κάλυψη (και ενίοτε συγκάλυψη) περιστατικών αυθαίρετης και παράνομης συμπεριφοράς των αστυνομικών οργάνων, με την επίσκεψη του αρμόδιου υπουργού στους υπό διερεύνηση αστυνομικούς, με το τουίτ του έτερου υπουργού της κυβέρνησης που προεξοφλούσε το “καλώς έχειν” κ.ο.κ.
Και τρίτον, με τις θεμελιώδεις θεσμικές επιλογές ως προς τη δομή και το προσωπικό της ΕΛΑΣ. Αρκεί κανείς να αναρωτηθεί ποιες υπηρεσίες είναι αυτές που συνήθως εμπλέκονται σε υποθέσεις αυθαιρεσίας, παράνομης βίας, υπέρβασης εξουσίας κ.λπ., πότε και με ποιο σκεπτικό (ανα)συστήθηκαν και πώς στελεχώνονται, τι διαφορές έχει η εκπαίδευση και το καθεστώς των αστυνομικών και των ειδικών φρουρών κ.ο.κ.
Ασφάλεια σε μια δημοκρατική κοινωνία σημαίνει αστυνομία με υψηλού επιπέδου εκπαίδευση, με αυστηρούς κανόνες, με λογοδοσία και διαφάνεια. Η συζήτηση για την ασφάλεια όχι απλώς δεν είναι αντιπαραθετική προς τα δικαιώματα, αλλά δεν μπορεί να γίνει χωρίς να συμφωνήσουμε στα βασικά: Ότι όλες οι ζωές μετράνε το ίδιο.
Δανάη Κολτσίδα
Ανάρτησή της στο Facebook
