Άσε τους αυτούς. Τα θηρία κάνουν τη δουλειά τους και δουλειά τους δεν είναι να διώχνουν τη φρίκη, αλλά να την φέρνουν κοντά. Πολύ κοντά. Σε απόσταση αναπνοής. Κι όποιον δεν τον γεμίζει η αποφορά της φρίκης, σημαίνει ότι η σήψη έχει εισχωρήσει βαθιά στην ψυχή και το μυαλό του. Σημαίνει ότι η σήψη έχει ξεχειλίσει.
Δεν είναι μόνο οι πνιγμένοι κι ανάμεσά τους μικρά παιδιά με τις μανάδες τους που ξεβράζονται στις ακτές μας. Δεν είναι μόνο τα δυο παιδάκια που πέθαναν από το κρύο μαζί με τους μεγάλους σ’ αυτή την πορεία από τον θάνατο και προς τον θάνατο που κατέληξε κάπου στη Θράκη. Δεν είναι μόνο τα τόσα και τόσα επεισόδια έσχατης χυδαιότητας σε βάρος των προσφύγων με πιο πρόσφατο το βάρβαρο υβρεολόγιο του δημάρχου Ανατολικής Σάμου Γ. Στάντζου για να διώξει πρόσφυγες που διαμαρτύρονταν, με σπρωξιές, φωνές και την «προτροπή», «go, γ@μήσου, φύγε». Άλλωστε κάτι τέτοιοι χειροκροτούσαν τον Σαμαρά στο συνέδριο της Ν.Δ. όταν μιλούσε για λαθροεισβολείς. Κάτι τέτοιοι (που όλοι τους ξέρουμε) μιλάνε για λαθροέποικους παροτρύνοντας τον κάθε όμοιό τους σταχτόψυχο σε κάθε είδους θηριωδία.
Και προπαντός στη θηριωδία της αυτοκτονίας, όπως αποκάλυψε πρόσφατο ρεπορτάζ του BBC. Σταματάει ο νους του ανθρώπου (του ανθρώπου όμως…) όταν ακούει την περιγραφή της Άντζελας Μονταρέλι, ψυχολόγου των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, για όσα έζησε και αντιμετώπισε τους τελευταίους τρεις μήνες στο κολαστήριο της Μόριας. «Το να ακούς παιδιά επτά ή οκτώ ετών να λένε ‘θέλω να πεθάνω’ είναι κάτι που δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να ακούσω», λέει η ίδια. Και ποιος θα το πίστευε; Μονάχα κάτι σαν τον Άδωνι Γεωργιάδη θα εξέφραζαν ικανοποίηση για το ότι γίνεται τόσο δύσκολη η ζωή των παιδιών ώστε όχι απλώς θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα, αλλά και από την ίδια τη ζωή. Συνεπώς η υπόθεση αποτροπής του αφελληνισμού προχωρεί καλά. Ακριβώς όμως αυτή η παράκρουση και η θανατηφόρος φρίκη, που στην ουσία είναι ένα ανήκουστο χρονικό προαναγγελθέντων φόνων, δείχνει και το μέτρο αληθείας εκείνων που πρεσβεύουν και προωθούν τέτοιες απόψεις. Και το μέτρο της μολυσματικής τους ύπαρξης, καθώς και της πολιτικής.
Είναι να τρελαίνεσαι όταν συνειδητοποιείς ότι ο Έλληνας αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μαργαρίτης Σχοινάς είναι αρμόδιος για την προστασία του «ευρωπαϊκού τρόπου ζωής».
Δηλαδή, ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής προστατεύεται όταν τα παιδιά που έρχονται από τον πόλεμο, αντί να νιώσουν το νεύμα της αγάπης, το χέρι που θα ανασηκώσει το κορμάκι τους από τον ορυμαγδό του πολέμου, νιώθουν την απόλυτη απελπισία λόγω των συνθηκών διαβίωσης στη Μόρια. Βλέπεις παιδιά προσχολικής ηλικίας, όπως λέει η Άντζελα Μονταρέλι, να χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο ή να ξεριζώνουν τα μαλλιά τους. Και ύστερα, στις ηλικίες 12 και 17 ετών, να κόβονται, να μιλούν για την επιθυμία να πεθάνουν, να κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας κι όταν τα σώζουν να μιλάνε για το πόσο περιμένουν να το ξανακάνουν.
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Είναι προστατευμένος από τα παιδιά που χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο και ξεριζώνουν τα μαλλιά τους. Είναι προστατευμένος από τα παιδιά που τα διώχνουν από τα σχολεία, που τα τσουβαλιάζουν στους λασπότοπους, που τα πετροβολούν μην τυχόν και κοιμηθούν στα καταλύματα της ανάγκης. Και μαζί με τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχα κι εμείς. Υπάρχουν χορηγοί και εθνικοί φωτιστές για να φωτίσουν τον ύπνο των ονείρων μας. Υπάρχουν διαφημιστές για να διαφημίσουν μια ξεδιάντροπη γλυκάζουσα αγάπη. Α, ναι. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Θεάνθρωπος θα γεννηθεί στην ώρα του και οι γονείς που πετούν πέτρες θα αγκαλιάσουν τα παιδιά τους. Οι τρεις μάγοι δεν θα χάσουν τον δρόμο τους. Το άστρο της Βηθλεέμ δεν θα φωτίσει τις Μόριες, ο εθνικός φωτισμός δεν φτάνει ώς εκεί.
Μπορούμε κι εμείς να κοιμηθούμε. Αγρυπνεί ο Βορίδης, η Αγαπηδάκη, ο Αλκιβιάδης Στεφανής και τόσοι, μα τόσοι άλλοι. Όλα είναι ίδια. Όπως κάθε χρονιά. Όπως η κοινοτοπία του κακού.
Κώστας Καναβούρης
Πηγή: Η Αυγή
