Αναμφισβήτητα, η τραγωδία στα Τέμπη συγκλόνισε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Μέσα σε λίγες ώρες, το αρχικό σοκ ακολούθησε ένα πρωτοφανές κύμα αλληλεγγύης αλλά και αντίδρασης, με πρωταγωνιστή τη νεολαία. Από τις ουρές στα κέντρα αιμοδοσίας μέχρι τα συνθήματα στα σχολεία και από τις διαδηλώσεις και τις πορείες, ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες γωνιές της χώρας, οι νέοι και οι νέες εξέφρασαν αυθόρμητα τη συντριβή τους για την τραγωδία, την αντίδραση αλλά και την οργή τους. Μια ολόκληρη γενιά ταυτίστηκε με τα αθώα θύματα, στην πλειονότητά τους νέα παιδιά, συγκλονίστηκε με το «πάμε και όπου βγει» που ακούστηκε λίγα λεπτά πριν τη σύγκρουση των δυο τρένων.
Κεντρικό αίτημα αυτής της πάνδημης αντίδρασης της νέας γενιάς, όπως και ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, είναι να μην συγκαλυφθεί το έγκλημα στα Τέμπη.
Οι συγκλονιστικές κινητοποιήσεις που ακολούθησαν, και που συνεχίζονται ακόμα, με έναν παλμό και μια μαζικότητα που είχαμε χρόνια να δούμε, διέψευσαν για άλλη μια φορά την εικόνα που πολλοί προσπαθούν να προβάλουν για μια νέα γενιά παθητική, που δεν ενδιαφέρεται για τα κοινά, που δεν αντιδρά.
Δυστυχώς γι’ αυτούς που θέλουν μια νεολαία αδιάφορη, απολίτικη, που να απέχει από την πολιτική και τις κοινωνικές διεκδικήσεις, αλλά ευτυχώς για το μέλλον αυτού του τόπου, η νέα γενιά και αγωνίζεται, και διεκδικεί. Γιατί έχει συνειδητοποιήσει, εδώ και καιρό, ότι είναι ανεπιθύμητη σε αυτή τη χώρα. Ανεπιθύμητη σε μια χώρα με αποσαθρωμένη δημόσια Παιδεία, με ένα ΕΣΥ υποστελεχωμένο και υποχρηματοδοτούμενο, με καταρρακωμένους θεσμούς, με υποκλοπές, απευθείας αναθέσεις, πελατειακό κράτος, με απαξιωμένες δημόσιες υποδομές.Σε μια χώρα που δεν επιτρέπει στη νέα γενιά να κάνει καν σχέδια για το μέλλον, να ονειρευτεί και να προκόψει. Που την αναγκάζει να δουλεύει χωρίς ασφάλιση, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, σε συνθήκες επισφάλειας και προσωρινότητας. Και με μισθούς που δεν της φτάνουν, πολλές φορές, να φύγει από το οικογενειακό της σπίτι.
Η τραγωδία στα Τέμπη είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησης των νέων ανθρώπων. Αγανάκτηση που αυξήθηκε ακόμα περισσότερο από την επικοινωνιακού τύπου διαχείριση της τραγωδίας. Από την προσπάθεια διάχυσης των ευθυνών σε όλους και άρα σε κανέναν, από την «εξαφάνιση» του υπουργού Κ. Καραμανλή, από τις υποκριτικές συγγνώμες του «ανήξερου» Κ. Μητσοτάκη, τις οποίες ακολούθησαν τα δακρυγόνα και η αστυνομική βία στις ειρηνικές συγκεντρώσεις.
Ομως δεν είναι όλοι ίδιοι, όπως θέλει η κυβέρνηση και τα φιλικά της μέσα να μας κάνει να πιστέψουμε, θέλοντας να στρέψει την οργή, ιδίως της νεολαίας, προς την αποχή ή τη δήθεν «αντισυστημική» ψήφο.
Δεν πρέπει να τους περάσει. Γι’ αυτό, αυτές τις δύσκολες αλλά και κρίσιμες στιγμές, χρέος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και όλων των αριστερών, προοδευτικών δυνάμεων είναι να ακούσει τη νέα γενιά, να εκφράσει τις αγωνίες της και τα αιτήματά της, να απαντήσει με πειστικό τρόπο στις έγνοιες και τις ανάγκες της.
Σε μια ζοφερή πραγματικότητα, δεν πρέπει να κυριαρχήσει στον κόσμο, και ιδίως στους νέους ανθρώπους, η απογοήτευση και η απόγνωση. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. να επιμείνει στο αξιακό και οραματικό στοιχείο. Ότι αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει, ότι υπάρχει ελπίδα, όραμα, προοπτική. Κι ότι αυτή μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο με συλλογική προσπάθεια και συλλογικό αγώνα. Με τη νεολαία στην πρώτη γραμμή.
* Ο Χρήστος Φωτιάδης είναι υποψήφιος βουλευτής Α’ Πειραιά και Νήσων του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
