Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δεν ήταν ευχάριστες τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, όσο και για το ΠΑΣΟΚ, ο πρώτος συνεχίζει την αποδρομή του και ο δεύτερος επωφελείται ελάχιστα από τις διαρροές του πρώτου. Η πρόβλεψη για πολιτικό σύστημα του ενάμιση κόμματος φαίνεται να επαληθεύεται, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Η ΝΔ δεν απειλείται και οι άλλοι δεν φαίνονται ικανοί να την αμφισβητήσουν. Οι ηγεσίες Κασελάκη και Ανδρουλάκη δεν φάνηκε να δίνουν δυναμική στην αντιπολίτευση, παρ’ όλο που και οι δύο εκλέχτηκαν με την υπόσχεση ότι μπορούν να νικήσουν τον Μητσοτάκη. Η διάψευση των προσδοκιών δίνει έδαφος σε εκείνους που επιθυμούν συγχώνευση των δύο κομμάτων. Συγχώνευση και όχι συνεργασία και συντονισμό των αντιπολιτευτικών στρατηγικών των 2 κομμάτων, η οποία όμως και αυτή φαίνεται να είναι στα αζήτητα, τουλάχιστον από το ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη το ενδεχόμενο συγχώνευσης δεν φαίνεται να είναι αποκρουστικό στις 2 ηγετικές ομάδες, στο βαθμό που θα επίλυαν το ποιος θα ηγηθεί.
Θα πείτε ότι ο Θεός βλέπει τους ανθρώπους να κάνουν σχέδια και χαμογελάει. Δεν χαμογελάει βέβαια ένα μεγάλο τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που δεν το αφορά η διεκδίκηση του κεντροαριστερού χώρου, ούτε το ενδεχόμενο συγχώνευσης. Δεν βρίσκει τον εαυτό του, επίσης, ούτε στη δεξιά μετατόπιση του κόμματος, ούτε στον επίσημο κομματικό λόγο, που μοιάζει όλο και περισσότερο με τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ και απέχει ακόμα και από τα συντηρητικά κόμματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Στο μεταξύ πολλοί και πολλές αποχωρούν ήδη σιωπηλά, πολλοί περισσότεροι το σκέφτονται και άλλοι αμφιταλαντεύονται. Τα ερωτήματα είναι βαριά:
Υπάρχει χώρος για ένα αριστερό εγχείρημα; Η πρόσφατη ιστορία δεν είναι με το μέρος ενός παρόμοιου διαβήματος. Από την άλλη ο χώρος που εγκαταλείπει η Αριστερά καλύπτεται από την αποχή και την ακροδεξιά.
Η παραμονή με μάχη για εσωκομματικούς σύσχετισμους και αλλαγή της δρομολογούμενης πορείας έχει τύχη; Είναι το ερώτημα που βασανίζει πολλούς κ πολλές. Και εδώ οι απαντήσεις είναι δύσκολες, ιδιαίτερα για τους ανθρώπους που δημιούργησαν τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα πλειοψηφικό κόμμα της Αριστεράς. Οι εσωκομματικές συγκρούσεις, οι μάχες χαρακωμάτων δεν παράγουν πολιτικές, αντίθετα αποθαρρύνουν την έρευση νέων διαιρετικών τομών. Πόσο μάλλον όταν ο εσωκομματικός αντίπαλος είναι τοξικός, αυταρχικός και μάλλον ανίκανος να παράξει κάποια νέα ιδέα. Το πιθανότερο να βιώσουν, οι μεν και οι δε, την εξαέρωση του κόμματος και την προσωπική ανυποληψία.
Την ίδια στιγμή οι καθεστωτικές απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ιστορική συγκυρίας δεν επαρκούν: η κλιματική κρίση, η ενεργειακή, οι πανδημίες, οι ανισότητες, η κατάσταση της εργατικής τάξης, με μισθούς που δεν βγαίνουν και με επισφάλεια που θερίζει κάθε σταθερή σχέση εργασίας, με τον πληθωρισμό της απληστίας να ροκανίζει μισθούς και συντάξεις, όλα αυτά μένουν αναπάντητα . Οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί με πολέμους και εκατόμβες νεκρών αμάχων, είτε μιλάμε για την Γάζα, είτε για την Ουκρανία, γιγαντώνουν τους φόβους, τις αβεβαιότητες, τις ελάχιστες προσδοκίες μεγάλων κοινωνικών κατηγοριών Το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα είναι ότι το πολιτικό σύστημα δεν παράγει λύσεις, ούτε βέβαια και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Είναι εμφανές ότι υπάρχει κρίση εκπροσώπησης. Οι, ανεξάρτητα φύλου, εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι της εργασιακής περιπλάνησης, οι γυναίκες της φροντίδας, υπό εκπροσώπουνται. Είναι υποχρέωση της Αριστεράς να τους εκπροσωπήσει. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με παλιές συνταγές, με αδιαπέραστες βεβαιότητες, με μικροεγωισμούς και αντιπαλότητες του παρελθόντος, Πρώτο βήμα, κατά τη γνώμη μου, είναι η δημιουργία ενός χώρου διαλόγου και κοινής δράσης, κοινωνικής και πολιτικής, ενός Φόρουμ της Αριστεράς, της Οικολογίας και του Φεμινισμού με τη συμμετοχή, των εντός, των εκτός και της «άλλης» αριστεράς. Οτιδήποτε άλλο είναι πρόωρο και έωλο.
Χριστόφορος Παπαδόπουλος
ΤΑ ΝΕΑ
