Το πολιτικό σύστημα ανησυχεί, αισθάνεται να απειλείται. Το καθεστώς καταλαβαίνει ότι οι δημοσκοπήσεις δεν καθησυχάζουν για την αναπαραγωγή του συστήματος της νεοσυντηρητικής κυριαρχίας. Αυτό το μείγμα ακραίου νεοφιλελευθερισμού και ταξικής μεροληψίας υπέρ των πλουσίων, των μεγάλων επιχειρήσεων συμπεριλαμβανομένων, με το παραδοσιακό συντακτικό του δεξιού επιχειρήματος: της θρησκοληψίας, του εθνικισμού, του ρατσισμού της δυσανεξίας στην ταυτότητα του φύλλου. Της δυσανεξίας επίσης όσον αφορά τις ανάγκες και τις πεποιθήσεις της νέας γενιάς.
Το πολιτικό σύστημα -κυβέρνηση, κόμματα, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι του κράτους, κρατικοί υπάλληλοι- κουνάνε απειλητικά το δάκτυλο. Στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. πρώτα απ’ όλα, μην τολμήσει. Μην τολμήσει να απεγκλωβιστεί από τη συμμαχία με τη Ν.Δ. Εξεγείρονται γιατί ο Βενιζέλος και ο Λοβέρδος δεν ηγούνται. Δεν ηγούνται δηλαδή οι βασικοί εκφραστές του μνημονιακού τόξου, οι αμετανόητοι της συγκυβέρνησης Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ.
Το πολιτικό σύστημα καταλαβαίνει ότι οι επιπτώσεις της πανδημίας είναι τρομακτικές στο υγειονομικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, ότι στο τέλος της μέρας έρχεται ο λογαριασμός. Ότι η επικοινωνιακή υπεροπλία δεν είναι αρκετή, ότι ο εξωραϊσμός των πεπραγμένων έχει ημερομηνία λήξης.
Το πολιτικό σύστημα φοβάται την αντίδραση της κοινωνίας, γνωρίζει εκ πείρας ότι οι κοινωνικές διεκδικήσεις, οι αντιστάσεις, η διαμαρτυρία όταν αποκτούν πολιτικό επιχείρημα αποκτούν ανεξέλεγκτη δυναμική. Αποκτούν πολιτική επιτελεστικότητα. Την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, την ήττα του Τραμπ. Γι’ αυτούς τους λόγους δυσφημούν τις «πλατείες» το κίνημα Black Lives Matter, τα κινήματα γυναικών για χειραφέτηση από την πατριαρχία, τους νέους που διαμαρτύρονται για την εργασιακή ανασφάλεια, τη φτωχή εργασία, την περιπλάνηση σε κάθε χώρα, σε κάθε δουλειά, για να επιβιώσουν. Το δημοψήφισμα το 2015.
Το πολιτικό σύστημα συσκοτίζει. Συσκοτίζει την ταξική μεροληψία της κυβέρνησης. Κρύβει ότι ο νόμος για το περιβάλλον είναι δώρο στις μεγάλες επιχειρήσεις, τις εξορυκτικές πρώτα απ’ όλες, ότι ο πτωχευτικός είναι κομμένος και ραμμένος για τις τράπεζες, τα funds και το real estate. Την ίδια στιγμή που πετά τον χωρικό σχεδιασμό στα απόβλητα.
Δυσφημεί τα δημόσια πανεπιστήμια για να ευνοήσει τα κολέγια και την ιδιωτική Εκπαίδευση. Χαιρετίζει το δόγμα του νόμου και της τάξης, τη διαχείριση του φόβου, ανέχεται όταν δεν σιγοντάρει την αστυνομική βία, την ψηφιακή επιτήρηση. Δεν ενοχλείται από την προτεραιότητα: αστυνομία παντού, υγειονομικοί ελάχιστοι.
Το πολιτικό σύστημα απειλεί τον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, τον εγκαλεί να εγκαταλείψει τη ριζοσπαστική του ταυτότητα, να γίνει σαν τους άλλους τους κεντροαριστερούς και εκείνους του ακραίου Κέντρου. Από κοντά και οι λεγόμενοι «φίλοι» του ΣΥΡΙΖΑ, που από ανοιχτά παράθυρα υπαγορεύουν προσαρμογή και μετακόμιση στο «Κέντρο». Λες και αυτά φέρανε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, λες και είναι στο χέρι τους…
Παραποιούν όλοι μαζί την Ιστορία, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτή την ταυτότητα, με αυτή την ηγεσία, με τον Αλ. Τσίπρα πήραν ένα κόμμα του 3% και την έκαναν ηγεμονική δύναμη στην ελληνική πολιτική σκηνή και παράδειγμα στην ευρωπαϊκή. Ματαιοπονούν.
Ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην βουλευτής
Πηγή: Η Αυγή
