Πρίν λίγες βδομάδες στην εφημερίδα Εποχή ο Άντρος Κυπριανού έδωσε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη για όλα με αφορμή τα εκλογικά αποτελέσματα στην Κύπρο. Θα σταθώ περισσότερο στα ζητήματα που έθιξε και αφορούν το ερώτημα τι τύπου κόμμα έχουν ανάγκη οι σύγχρονες κοινωνίες. Εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον έχει και η ακτινογραφία των πεποιθήσεων που έχουν οι κοινωνίες μας, αναφέρθηκε σε αυτές ο γενικός γραμματέας της ΚΕ του ΑΚΕΛ. Βλέπετε, τα ίδια ερωτήματα απασχολούν και τον ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία. Αφορμή για τον αναστοχασμό και την αναζήτηση, η στασιμότητα της πολιτικής επιρροής τόσο του ΑΚΕΛ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια περίοδο μάλιστα που οι προκλήσεις είναι περισσότερες από μία: πανδημία, οικονομική κρίση και ανισότητες, οικολογικός και ψηφιακός μετασχηματισμός, στο έδαφος των γεωπολιτικών συγκρούσεων στον κόσμο και την περιοχή μας.
Τόσο το ΑΚΕΛ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν κυβερνητική εμπειρία και την ίδια στιγμή είναι από τα μεγαλύτερα κόμματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς, διαθέτουν δηλαδή τη γνώση των θεσμών, των ευρωπαϊκών συμπεριλαμβανομένων, και ταυτόχρονα είναι λαϊκά κόμματα, δηλαδή έχουν κοινωνικές προσλαμβάνουσες.
Νέοσυντηρητισμός
Δεν είναι παράδοξο να μιλήσουμε για ένα κύμα νεοσυντηρητισμού που σαρώνει την Ευρώπη και τον κόσμο, δεν είναι μόνο ο Όρμπαν και οι χώρες του Βίζεγκραντ, αλλά και οι ΗΠΑ του Τραμπ και η Βραζιλία του Μπολσονάρου, χωρίς να ξεχνάμε τις ακροδεξιές φιγούρες της Λεπέν και του Σαλβίνι. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καβάλησε το κύμα του νεοσυντηρητισμού, το συντήρησε με περικεφαλαίες και διαδηλώσεις ομόδοξων, προκειμένου να γίνει κυβέρνηση και σήμερα το κάνει ιδεολογία του κράτους. Ο βαθύς συντηρητισμός της ΝΔ, ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων, δεν διαθέτει στη φαρέτρα της μόνο τον εθνικισμό, το ρατσισμό, την ομοφοβία το μισογυνισμό, αλλά την ίδια στιγμή επιχειρεί να σβήσει τις μνήμες από τη διαχείριση της πανδημίας και να ξαναγράψει την ιστορία της μεταπολίτευσης. Επιχειρεί ταυτόχρονα να καταργηθούν οι διαχωριστικές Αριστεράς-Δεξιάς, για να εξαφανιστούν τα επικίνδυνα νοήματα, και αυτό που να μένει στο τέλος ότι όλοι είναι ίδιοι. Όπως λέει και ο σ. Κυπριανού η αποπολιτικοποίηση γίνεται ο κανόνας και το μοναδικό κριτήριο επιλογής μένει το να είναι «καλοί άνθρωποι». Τα δικαιώματα, τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, θεωρούνται αναχρονισμός και η κίνηση της κοινωνίας αχρείαστη. Ιδιαίτερα, η νεανική διεκδίκηση και διαμαρτυρία.
Προβάλουν συστηματικά τους νικητές της αγοράς, ενώ για τους ηττημένους, το μπλοκαρισμένο κοινωνικό ασανσέρ, η ευθύνη είναι ατομική. Το δόγμα του Νόμου και της Τάξης είναι ο μοναδικός μηχανισμός κοινωνικής διαπραγμάτευσης και η αστυνομική βία η μοίρα των ανυπάκουων, ανδρών και γυναικών.
Τι κόμμα χρειαζόμαστε;
Όταν ο νεοσυντηρητισμός συμπλέει με τον νεοφιλελευθερισμό, τότε το μείγμα γίνεται επικίνδυνο και το μέλλον δυστοπικό. Η περίπτωση της διακυβέρνησης από τη ΝΔ, και όχι μόνο. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη από κοινού με το οικονομικό και κοινωνικό μπλοκ που την στηρίζει επιβάλει μια επιθετική αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας, της διαστρωμάτωσης και των πεποιθήσεων της. Ο ιδεολογικός προσδιορισμός του μπλοκ εξουσίας είναι ο δεξιός ριζοσπαστισμός και ο πόλεμος καθολικός. Επιτίθεται με κάθε μέσο, παραβιάζοντας ακόμα και τη νομιμότητα, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες, το δημόσιο υπέρ του ιδιωτικού, πλήττει την εργασία, την κατοικία, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, το περιβάλλον. Διατάσσει τη ροή και τη διανομή των δημόσιων πόρων υπέρ των ισχυρών. Τόσο το ΑΚΕΛ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αντιπολιτεύονται στο πολιτικό επίπεδο τις συντηρητικές και αντικοινωνικές επιλογές, δεν είναι αρκετό. Καταλαβαίνουν και τα δύο κόμματα ότι πρέπει να συμβάλουν στην κινητοποίηση της κοινωνίας και ταυτόχρονα να νικήσουν στο πεδίο των ιδεών. Τα κόμματα μεταλαμπαδεύουν αξίες στο κοινωνικό σώμα, για την Αριστερά οι αξίες της ισότητας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, με συντεταγμένες τη στήριξη των αδύναμων και του κοινωνικού κράτους σε ένα περιβάλλον οικολογικά βιώσιμο, αποτελούν το δικό της σώμα.
Τα κόμματα της Αριστεράς γνωρίζουν ότι η κίνηση της κοινωνίας γονιμοποιεί και πολλαπλασιάζει την ισχύ των ιδεών της. Για παράδειγμα, η κινητοποίηση των φοιτητών απέναντι στην αστυνομία στα πανεπιστήμια, των κατοίκων των συνοικιών και της νεολαίας απέναντι στην αστυνομική βία, των ανθρώπων του πολιτισμού, των γυναικών απέναντι στη σεξουαλική κακοποίηση και τη γυναικοκτονία, των τοπικών κοινωνιών απέναντι στη βαριά βιομηχανία των εξορύξεων και της αλόγιστης και αντιπεριβαλλοντικής χρήσης ανεμογεννητριών, οι κινητοποιήσεις των συνδικάτων απέναντι στον αντεργατικό Νόμο, όλες μαζί και κάθε μία χωριστά αλλάζουν συνειδήσεις και τροποποιούν τη πρόσληψη των ιδεών στην κοινωνία.
Χρειαζόμαστε λοιπόν κόμματα ανοικτά, μαζικά, γειωμένα στην κοινωνία, μέσα από την οποία θα αποκτήσουν και εμπειρίες αλλά και καινούργιες πρακτικές. Η κατανόηση δηλαδή ότι οι πόροι αντίστασης και συγκρότησης εναλλακτικών σχεδίων είναι διάχυτοι στην κοινωνία και η πληροφορία παγκόσμια διασυνδεδεμένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει ξεκινήσει μια διαδικασία για τη διεύρυνση και τη κοινωνική γείωση του κομματικού σώματος, το ίδιο και το ΑΚΕΛ, όπως χαρακτηριστικά έλεγε στη συνέντευξη ο Άντρος Κυπριανού: πρέπει να βρούμε πρωταγωνιστικό ρόλο στα συνδικάτα, στην τοπική αυτοδιοίκηση στα κινήματα, στη γειτονιά. Για να έχει επιτυχία το εγχείρημα χρειάζεται η ανανέωση του στελεχιακού δυναμικού και των διαδικασιών, δηλαδή της λειτουργίας του κόμματος. Συνυπογράφουμε
Χριστόφορος Παπαδόπουλος
Πηγή: Περίπτερον
