Στα παλιά παντοπωλεία υπήρχε η πινακίδα «εδώδιμα και αποικιακά», με αυτό τον τρόπο ο μπακάλης ενημέρωνε το κοινό του ότι διέθετε όχι μόνον φαγώσιμα, που κυρίως είναι ντόπια προϊόντα αλλά και εισαγωγής. Στην πολιτική δεν συνηθίζεται αυτού του τύπου η γνωστοποίηση· για παράδειγμα, δεν συνηθίζεται ο πολιτικός να ενημερώνει τους ψηφοφόρους του ότι άλλα είναι για ντόπια κατανάλωση και άλλα για ή από τις αγορές στην αλλοδαπή.
Ο πρωθυπουργός, για παράδειγμα, μπορεί στο εσωτερικό να παρουσιάζεται ως μακεδονομάχος ή ως εισαγγελέας στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, έξω όμως, στα διεθνή φόρα είναι η φωνή της λογικής. Στηρίζει τη Συμφωνία των Πρεσπών, αποδίδει την έκταση της τραγωδίας στο Μάτι στην κλιματική αλλαγή, μιλά για την οικονομική σταθερότητα με την ασφαλή διαχείριση του χρέους που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τα εδώδιμα και αποικιακά έχουν εφαρμογή και στην οικονομία. Η κυβέρνηση για την οικονομία διαφημίζει μια πραμάτεια που δεν διαθέτει. Υπόσχεται στους ιθαγενείς ανάπτυξη 4%, η οποία μάλιστα θα διαχυθεί σε όλους, ιδιαίτερα στα μεσαία στρώματα, σε εκείνους δηλαδή που έδωσαν την εκλογική υπεροχή. Διαφημίζει το επενδυτικό τσουνάμι που έρχεται… Υποστηρίζει ότι έχει στο τσεπάκι της την αμέριστη διεθνή οικονομική συμπαράσταση, αφού ανήκει στην ίδια πολιτική οικογένεια με τους μεγάλους διεθνείς παίκτες.
Δεν πτοείται που στις εξορμήσεις της στο εξωτερικό τρώει πόρτα από τον Τραμπ, αντιμετωπίζεται χλιαρά από τον Μακρόν και που η Μέρκελ δεν δέχεται κουβέντα για τα υπερπλεονάσματα. Αυτά δεν φτάνουν στους ντόπιους, φροντίζει γι’ αυτό η ολιγοπωλιακή δομή η οποία ελέγχει τα μίντια της χώρας, σχεδόν ολοκληρωτικά. Δύο-τρεις εφοπλιστές και άλλοι τόσοι μεγαλοεπιχειρηματίες ελέγχουν τον Τύπο, τη διανομή, τα κανάλια και μεγάλο αριθμό ενημερωτικών ιστοσελίδων. Ελάχιστοι, όπως η «Εφ.Συν.», ξεφεύγουν από τον κανόνα.
Ολα αυτά, βέβαια, είναι «καλά για την Ανατολή» – «Good enough for the East», όπως λέγανε υποτιμητικά οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες. Στη Δύση, στους παγκόσμιους Οργανισμούς, στους θεσμούς της Ε.Ε. τα πράγματα είναι αλλιώς, οι διεθνείς καπιταλιστικοί οργανισμοί δεν κρύβουν λόγια, δεν μεταμφιέζουν τις απαιτήσεις τους, ούτε παραιτούνται από το κανονιστικό τους πλαίσιο. Παρ’ όλο που αυτό ακριβώς το πλαίσιο έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την ύφεση, την έξαρση των ανισοτήτων, ακόμα και για την περιβαλλοντική κρίση.
Για τους δύσπιστους, η έκθεση των τεχνικών κλιμακίων του ΔΝΤ για την ελληνική οικονομία είναι εύγλωττη. Στο προοίμιο το Ταμείο εκθειάζει την κυβέρνηση της Ν.Δ. με μια έκθεση ιδεών. Μια καινοτομία που δεν συνηθίζεται από τα τεχνικά κλιμάκια, μεταξύ όμως φίλων και ομοϊδεατών όλα επιτρέπονται. Εξάλλου η ανάληψη εκ νέου πολιτικού ρόλου του ΔΝΤ στις ελληνικές υποθέσεις, μετά την έξοδο από τα Μνημόνια, έχει την έγκριση της κυβέρνησης, όπως ρητά αναφέρεται.
Η έκθεση αποδοκιμάζει τα μέτρα κοινωνικής στήριξης που πήρε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, την κατηγορεί ότι ανέτρεψε τις βασικές μεταρρυθμίσεις στις εργασιακές σχέσεις της διετίας 2011-2013 και ότι ακύρωσε τα προνομοθετημένα πακέτα για τις συντάξεις και το αφορολόγητο, και σαν να μην έφτανε αυτό, έδωσε και τη 13η σύνταξη…
Από την άλλη, εκθειάζει τα νομοθετήματα της Ν.Δ., ιδιαίτερα επιδοκιμάζει την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας με την κατάργηση της προστασίας των συλλογικών συμβάσεων, ζητά μεγαλύτερη ευελιξία στις απολύσεις και κατανοεί τον έκτακτο χαρακτήρα της προστασίας των στεγαστικών δανείων και τις ρυθμίσεις για φορολογικές και ασφαλιστικές οφειλές, οι οποίες όμως θα πρέπει να εκλείψουν σύντομα, αφού «έχουν υπονομεύσει τη νοοτροπία πληρωμών». Χαιρετίζει, όμως, την «άρση των εμποδίων» στις ιδιωτικοποιήσεις και προειδοποιεί ότι χωρίς μείωση των συντάξεων, κατάργηση του αφορολόγητου και απελευθέρωση των πλειστηριασμών, η κυβέρνηση θα χάσει «τη μεταρρυθμιστική της ορμή».
Θα ήταν παραπλανητικό να υποστηρίζει κανείς ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης πλέουν σε μια θάλασσα άγνοιας. Οτι δεν γνωρίζουν ή δεν λαμβάνουν υπόψη τους τα μηνύματα που εκπέμπει η διεθνής κοινότητα.
Οτι αγνοούν τις απειλές της παγκόσμιας ύφεσης, η οποία δεν χτυπά μόνο την πόρτα της Γερμανίας αλλά επιτείνει την ανησυχία σε όλη την Ευρώπη και παροξύνει τους φόβους από το ενδεχόμενο Brexit χωρίς συμφωνία. Γνωρίζουν με βεβαιότητα ότι ο εμπορικός πόλεμος μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας και η απρόβλεπτη σύγκρουση των ΗΠΑ με το Ιράν αποθαρρύνουν κάθε επενδυτικό σχέδιο μακράς πνοής. Οτι οι χρηματοοικονομικές ροές αναζητούν ασφαλή καταφύγια στους φορολογικούς παραδείσους και στα κρατικά ομόλογα μηδενικής απόδοσης.
Οπως επίσης γνωρίζουν ότι η καταστροφή της μεσαίας τάξης δεν συνιστά ένα περιφερειακό πρόβλημα, αλλά μια διεθνή πραγματικότητα. Οτι στην εποχή του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού το κοινωνικό ασανσέρ της οικονομικής ανέλιξης είναι μπλοκαρισμένο για πάντα.
Τα γνωρίζουν όλα αυτά, απλώς είναι αποφασισμένοι να διατηρήσουν το μείγμα πολιτικής που ορίζεται στα βασικά από την απορρύθμιση της οικονομίας και την εσωτερική υποτίμηση της εργασίας, την αναδιανομή δηλαδή σε βάρος των λαϊκών τάξεων και σε βάρος της μικρής επιχειρηματικότητας. Γνωρίζουν ότι είναι η μόνη λύση για να διατηρήσουν την ταξική συμμαχία που τους υποστηρίζει, ακυρώνοντας βέβαια κάθε προοπτική ηγεμονίας, υπονομεύοντας ακόμα και τον συσχετισμό που κατέκτησαν στις πρόσφατες εκλογές.
Ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος είναι μέλος της Κ.Ε., πρώην βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
