Macro

Χαράλαμπος Γεωργούλας: Ποτέ δεν είναι αργά, αν και κάποτε είναι πολύ αργά

Δεν ήταν και τόσο δύσκολο να προβλέψει κάποιος ότι η επιλογή Μητσοτάκη για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας θα ήταν μάλλον μια επιβεβαίωση και επιβράβευση των προσπαθειών για οικοδόμηση βαθέος αυταρχικού νεοφιλελεύθερου κράτους με βάση το καθεστωτικό πνεύμα που εμπνέει όλους τους σχεδιασμούς της ΝΔ. Και πως ήταν τελείως απίθανο να επαληθευτούν οι φαντασιώσεις διαφόρων ότι μπορούν να τον πιέσουν τάχα επαναλαμβάνοντας μονότονα τα περί συναινετικού πνεύματος που πρέπει τάχα να επικρατήσει, γενικά αλλά στο συγκεκριμένο επίδικο.
 
Η επιλογή του κ. Τασούλα δεν είναι απλά μια προσωπική επιβράβευση των υπηρεσιών που πρόσφερε ως πρόεδρος της Βουλής στην κάλυψη των ευθυνών του Μαξίμου για σκάνδαλα που αφορούν την κατάργηση της αρχής του κράτους δικαίου. Είναι και μια σ’ αυτή την επισφράγιση της επιμονής κατεύθυνση, που απευθύνεται σε όσους, ποιος ξέρει για ποιους λόγους, τρέφουν ψευδαισθήσεις. Δεν έχουν τώρα την παραμικρή δικαιολογία. Ελιγμοί και τσιριτσάντζουλες τέτοιου τύπου απλά τους εκθέτουν ανεπανόρθωτα.
 
Η επιλογή του κ. Τασούλα, ωστόσο, επιβεβαιώνει και την ορθότητα της πρότασης του κ. Χρ. Ράμμου για τη θέση αυτή, ως κοινού υποψήφιου της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Σε μετωπική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και χωρίς την αυταπάτη ότι μπορούσε να εκλεγεί, μετά τη νόθευση της διαδικασίας κατά τη συνταγματική αναθεώρηση. Και ήταν ορθή όχι μόνο γιατί επέλεγε ένα αξιοσέβαστο πρόσωπο, αλλά γιατί διάλεγε το πεδίο αντιπαράθεσης στο οποίο η κυβέρνηση και προσωπικά ο κ. Μητσοτάκης ήταν καταφανώς εκτεθειμένος και θα αποδεικνυόταν ακόμα περισσότερο πολιτικά ευάλωτος με μια τέτοια επιλογή απέναντί του.
 
Από θεσμική άποψη – το λέμε για όσους παρίσταναν τους θεσμικούς – και τώρα δεν είναι αργά, αν συναινέσει και ο προταθείς. Υπάρχει χρόνος. Πολιτική βούληση;
 
Χαράλαμπος Γεωργούλας