Η αποχώρηση από έναν πολιτικό οργανισμό της Αριστεράς είναι επώδυνη διαδικασία. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, συνοδεύεται από αίσθημα ανακούφισης, όπως συμβαίνει με κάθε σημαντική απόφαση που παίρνουμε. Ωστόσο, αυτό το βήμα είναι το πιο απλό μέρος του διαβήματος. Τα επόμενα είναι πιο σύνθετα και απαιτητικά.
Μια φαινομενική αντίφαση
Πρώτα πρώτα, γιατί κάθε χωριστική κίνηση, ακόμα κι όταν είναι και φαίνεται εντελώς δικαιολογημένη, αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη. Η εξουδετέρωση αυτής της επιφύλαξης μπορεί να γίνει μόνο με την αυτονόητη εξέλιξη αυτής της κίνησης σε ενωτική πρωτοβουλία και διαδικασία, όσο κι αν φαντάζει αντιφατική μια τέτοια επιδίωξη. Η ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά έχει πρόσφατες εμπειρίες απόσπασης από τους «μητρικούς» οργανισμούς, που δεν οδήγησαν σ’ ένα αίσθημα αυτάρκειας, αλλά γονιμοποίησαν τις ενωτικές διαδικασίες και οδήγησαν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η πρώτη, σχεδόν ενστικτώδης, αντίδραση όσων έχουμε μάθει να ζούμε σε πολιτικούς οργανισμούς, είναι να καλύψουμε το κενό που δημιουργείται με την απομάκρυνση από το κόμμα που μας στέγαζε. Να αναζητούμε αυτό ακριβώς που μας λείπει: ένα νέο κόμμα. Αν, όμως, αρκεί μια δήλωση για να πάψεις να είσαι μέλος ενός κόμματος, η δημιουργία ενός νέου, αντίστοιχου με τις ανάγκες της σημερινής πραγματικότητας, απαιτεί πολύ περισσότερα πράγματα.
Η φιλοδοξία για τη δημιουργία ενός κόμματος με τέτοιες προδιαγραφές δεν μπορεί να περιοριστεί στη συγκρότηση όσων αποχωρούν σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σε κομματικό σώμα. Τουλάχιστον όχι πριν επικοινωνήσουν και διερευνήσουν τις διαθέσεις όσων έχουν πριν από αυτούς αποστασιοποιηθεί, όσων τηρούν εξ αρχής αποστάσεις λόγω του ότι ανήκουν σε νεότερες γενιές, που γνώρισαν μόνο την κυβερνητική περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ και όχι την κινηματική γέννησή του, αλλά και όσων διατηρούν επιφυλάξεις απέναντι σε όσους άσκησαν κυβερνητική εξουσία και τώρα – καθυστερημένα τους κατηγορούν ότι– διαχωρίζουν τη θέση τους. Και πρώτα απ’ όλα, βέβαια, με όσους μετά βίας παραμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, παρά την οξύτατη αντιπαράθεσή τους με την ηγεσία, ελπίζοντας αβάσιμα ότι μπορεί να αλλάξει η τροπή των πραγμάτων. Ειδικά τώρα, που θα ασκηθούν πάνω τους ασφυκτικές πιέσεις.
Ορισμένος χώρος, αλλά με ευρυχωρία
Τίποτα από όλα αυτά, ωστόσο, δεν θα μπορέσει να γίνει, αν δεν υπάρξει μια στοιχειώδης πολιτική συγκρότηση και λειτουργία όσων αποχωρούν. Όσο κι αν φαίνονται αντιφατικοί αυτοί οι ισχυρισμοί, δεν είναι. Η ανάγκη τήρησης μιας αναγκαίας ισορροπίας είναι που προκαλεί αυτή την εντύπωση.
Ήδη γίνονται τα πρώτα βήματα οργανωτικής συγκρότησης, που είναι απαραίτητη για να αποκτήσει υπόσταση η αναγκαία δημοκρατική πολιτική λειτουργία και ο συντονισμός των πολιτικών πρωτοβουλιών σε όλη την επικράτεια. Σε ορισμένες περιπτώσεις έχει ήδη προγραμματιστεί ακόμα και η ενοικίαση γραφείων, χωρίς να τους απασχολεί κυρίως τι θα γράφει η ταμπέλα. Έχουν αρκετά άλλα επείγοντα προβλήματα να λύσουν. Η δημόσια παρουσία δηλώνεται και γίνεται αισθητή και με πολλούς άλλους τρόπους. Ιδίως με τη συμμετοχή σε οτιδήποτε κινείται στην τοπική κοινωνία. Εκεί θα γίνει και η συνάντηση με πολλούς δυνάμει συνομιλητές.
Αρκεί να μελετούμε και να διδασκόμαστε και από τα αντιπαραδείγματα. Όπως η βιαστική απάντηση του εκπροσώπου του ΜέΡΑ25, που αντί για προϋποθέσεις συνεργασίας κατέθεσε όρους αποκλεισμού οποιασδήποτε συζήτησης με «μνημονιακές» δυνάμεις. Αν η συγκρότηση σε κόμμα έχει τέτοιες συνέπειες, καλύτερα τελεία και παύλα. Έτσι κι αλλιώς, τέτοιες νοοτροπίες εκεί οδηγούν. Η αίσθηση ότι είσαι η πύλη του παραδείσου και όχι πόλος συσπείρωσης, δεν μπορεί να σε πάει μακριά.
Ανάγκες που προηγούνται
Όσοι έχουν αναλάβει πιο κεντρικά πολιτικά καθήκοντα στη διεύθυνση του εγχειρήματος, σίγουρα θα έχουν εντοπίσει τα κενά στην κεντρική πολιτική εκπροσώπηση, που χρειάζεται συντονισμό και ενίσχυση. Όχι μόνο για να δίνονται επαρκείς απαντήσεις στα καθημερινά ερωτήματα, και να δίνονται με ενιαίο τρόπο, αλλά και για να δημιουργούν πολιτικά γεγονότα οι πολιτικές πρωτοβουλίες που αναλαμβάνονται.
Η μετά βίας ελεγχόμενη οργή όσων ακόμα παραμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει κινητοποιήσει όλες τις εφεδρείες εκείνων που ανέχονται με κυνικό πραγματισμό τις ντροπές της αναίσχυντης ηγεσίας. Ρίχνονται στη μάχη για να ανακόψουν τις επιπτώσεις των ηχηρών νέων «όχι» του Μπαλτά, του Μπαρτσίδη, του Δοξιάδη, του Τόσκα… Δεν νοιάζονται για τους 6+6, να απομονώσουν όσους έχουν ήδη αποχωρήσει θέλουν. Ώστε να ετοιμάσουν το επόμενο πιάτο για τον αχόρταγο καταναλωτή αριστερών ανθρώπων και αξιών. Χωρίς σάλτσες.
Η απάντηση ποια θα είναι; Θα οργανωθεί μια δημόσια συζήτηση, θα ακουστούν τα όποια επιχειρήματα και των μεν και των δε; Να δούμε ποια μπορούν να σταθούν στο φως της μέρας και ποια επιβιώνουν μόνο σε συζητήσεις δωματίου.
Η ανάληψη τέτοιων πρωτοβουλιών, παντού όπου είναι δυνατόν, μπορεί να δημιουργήσει τις ισχυρότερες και πιο αναπτυγμένες βάσεις για τη συγκρότηση ενός κόμματος με τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή ενεργών πολιτών της Αριστεράς, με τη μεγαλύτερη και σταθερότερη συνεισφορά όλων των τάσεων που μπορούν να συγκλίνουν. Αρκεί η αναγνώριση της ανάγκης για ανοιχτό πνεύμα και εξωστρεφή διάθεση να μη μεταφραστεί σε υποτίμηση του επείγοντος χαρακτήρα των άμεσων καθηκόντων.
Η πρώτη αναμέτρηση «ανοιχτής θαλάσσης», οι κάλπες των ευρωεκλογών, απέχει μόλις πέντε μήνες. Εκεί, το κρίσιμο στοιχείο δεν θα είναι η ύπαρξη ή όχι ενός τίτλου κόμματος, αλλά μιας κατανοητής εναλλακτικής πολιτικής για την ΕΕ και ενός ψηφοδελτίου που θα αποπνέει συνείδηση της νέας πολιτικής ύλης, ευρύτητα αντίληψης, αξιοπιστία και διάθεση αγωνιστικής ενότητας. Απέναντι σε ψηφοδέλτια, που αγωνιούν να καταγράψουν την κομματική ισχύ σαν πρόκριμα για τις βουλευτικές εκλογές του 2027.
Χαράλαμπος Γεωργούλας
