Πίσω από την πόζα της τηλεοπτικής εικόνας που παρουσίασε προχθές ο κ. Μητσοτάκης με το ενδέκατο διάγγελμά του, δεν μπορεί να βρει κανείς κάποια ουσιαστική νέα συμβολή στην αντιμετώπιση των τραγικών συνεπειών της δίχρονης πανδημίας.
Μια σημαντική διαφορά από τις προηγούμενες τηλεοπτικές εμφανίσεις του είναι ότι εγκατέλειψε σε ένα βαθμό τους διθυραμβικούς τόνους, καθώς είναι βέβαιο ότι θα έρχονταν σε τρανταχτή αντίθεση με την πραγματικότητα που βιώνουμε. Δεν έδειξε, όμως, ούτε για μια στιγμή τη διάθεση για κριτική αποτίμηση των κυβερνητικών ευθυνών για τους αποτυχημένους χειρισμούς των αλλεπάλληλων κυμάτων της πανδημίας εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο. Δεν τόλμησε καν να επαναλάβει για τον φετινό Οκτώβριο τη μισόστομη και καθυστερημένη αυτοκριτική τής κυβέρνησης για τον Οκτώβριο του 2020, που είχε προκαλέσει τον πρώτο «μαύρο Νοέμβρη» της Θεσσαλονίκης. Λες και ο φετινός δεν είναι βαμμένος με τα ίδια μελανά χρώματα και μάλιστα σε περισσότερα πια γεωγραφικά διαμερίσματα. Δεν έδειξε την παραμικρή διάθεση επανεξέτασης της προβληματικής κυβερνητικής στρατηγικής.
Υπάρχει κι άλλος δρόμος
Το «βλέποντας και κάνοντας» που χαρακτήριζε την κυβερνητική πολιτική στο πρώτο εξάμηνο της πανδημίας, εξελίσσεται σε «μη βλέποντας» τα αποτελέσματά της και «μην κάνοντας» οτιδήποτε για να αποτραπεί η επανάληψή τους. Το αποτέλεσμα είναι να παρακολουθούμε μια κυβέρνηση και έναν πρωθυπουργό να προσπαθούν, συνήθως κατόπιν εορτής, να διορθώσουν το επικοινωνιακό προφίλ τους, άλλοτε αποφασίζοντας μέτρα που έπρεπε να είχαν παρθεί προ πολλού και άλλοτε νομοθετώντας μέτρα που δεν πρόκειται να εφαρμοστούν ή, κι αν εφαρμοστούν, δεν θα αποδώσουν. Κοινός παρονομαστής στα κλάσματα της κυβερνητικής αποτυχίας είναι η αποφυγή οποιασδήποτε απόφασης θα ενίσχυε τις δημόσιες δομές και τις υπηρεσίες που προσφέρουν (στην υγεία, την εκπαίδευση, την κοινωνική πολιτική, τις δημόσιες συγκοινωνίες…).
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην προχθεσινή τηλεοπτική εμφάνισή του ο κ. Μητσοτάκης παρουσίασε σαν ενίσχυση του ΕΣΥ την καθυστερημένη επίταξη μερικών δεκάδων ιδιωτών γιατρών και την πολύ καλά αμειβόμενη παραχώρηση ορισμένων κλινών από ιδιωτικές κλινικές. Όσο για το βατερλό του εμβολιασμού, ούτε που διανοήθηκε να συζητήσει τις προτάσεις των ειδικών, που μιλούν εδώ και μήνες για την ανάγκη να οργανωθεί με εκστρατεία πόρτα–πόρτα ο εμβολιασμός ιδίως των άνω των 65 ετών ανεμβολίαστων. Δεν διακρίναμε, επίσης, κάποια ανησυχία για την εμφανή καθυστέρηση της ανταπόκρισης για την τρίτη δόση, που επιχειρείται να αντιμετωπιστεί πάλι με τιμωρητικές μεθόδους, παρότι δεν έχουν αποδώσει ως τώρα. Έτσι κι αλλιώς, ευθύνη για ό,τι συμβαίνει δεν έχει η κυβέρνηση. Αν δεν φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, φταίει ο θεός που μας μισεί.
Τις μισές από τις επίμονα επαναλαμβανόμενες –και εξίσου επίμονα απορριπτόμενες– αυτονόητες προτάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης να υιοθετούσε και να εφάρμοζε η κυβέρνηση, η εικόνα τής πραγματικότητας θα ήταν ασύγκριτα καλύτερη. Τις επανέλαβε απαντώντας στο πρωθυπουργικό διάγγελμα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ευτυχώς η επανάληψή τους δεν είναι μάταιη. Εμπεδώνει με τον καιρό τη βεβαιότητα στη λαϊκή συνείδηση ότι υπήρχε άλλος δρόμος. Απλά δεν ταίριαζε με τις επιδιώξεις της κυβέρνησης της ΝΔ.
«Εμβόλιο» για δευτερογενείς συνέπειες
Το κακό είναι ότι, καθώς περνάει ο καιρός, τα αρνητικά αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής δεν συνεπάγονται μόνο την τραγική στατιστική των νεκρών και του καταρρέοντος ΕΣΥ. Πολλαπλασιάζουν και τα δευτερογενή προβλήματα της πανδημίας. Είναι γνωστό πια ότι από τους εκατοντάδες χιλιάδες νοσήσαντες μεγάλο ποσοστό θα κουβαλούν τις λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές επιπτώσεις της νόσου στην υγεία για άγνωστο χρονικό διάστημα. Κι αυτό δεν θα επιβαρύνει μόνο τους ίδιους, θα επιφέρει συνέπειες οικονομικές και κοινωνικές στο οικογενειακό περιβάλλον τους. Ανάλογες επιπτώσεις, πιθανότατα και πιο βαριές, θα έχουν σε ένα στενότερο περιβάλλον οι δεκάδες χιλιάδες πια θάνατοι. Παιδιά μένουν χωρίς τον ένα ή και τους δύο γονείς. Γονείς σε προχωρημένη ηλικία μένουν χωρίς παιδιά που είχαν για στήριγμα. Οικογένειες, με τη στενή ή την ευρύτερη έννοια, χάνουν μέλη που μέχρι τώρα συνέβαλλαν στην κάλυψη των κοινών οικονομικών και άλλων αναγκών. Αλλά κι αν ακόμα δεν έχει τους έχει συμβεί τόσο μεγάλο κακό, οι περιπέτειες και οι απώλειες που επιφέρουν οι αναγκαίες ενέργειες για την αντιμετώπιση των σοβαρών προβλημάτων υγείας, έχουν αποδυναμώσει σημαντικό αριθμό πολιτών, ιδίως από τα πιο αδύνατα οικονομικά στρώματα.
Διορατικοί και ευαίσθητοι λειτουργοί της υγείας και των υπηρεσιών πρόνοιας ήδη προειδοποιούν για τα σοβαρά και χρόνια προβλήματα, υγειονομικά και οικονομικά, που είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει ο ίδιος ο χαρακτήρας της νόσου και η εκδοχή της ως «μακράς νόσου», αλλά και η εξάπλωσή της σε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Και προτείνουν τη δημιουργία ειδικού δημόσιου φορέα για την παροχή κάθε είδους υποστηρικτικής βοήθειας –υγειονομικής, κοινωνικής, οικονομικής– που θα χρειαστούν μεγάλες ομάδες του πληθυσμού.
Για τους δογματικούς του νεοφιλελευθερισμού τέτοιου είδους προβλήματα παραπέμπονται στην περιβόητη αυτορρύθμιση. Δεν είναι δουλειά του δημοσίου να καταπιάνεται μ’ αυτά, λένε. Για τους φωστήρες αυτούς, το εμβόλιο αρκεί σαν λύση για πάσα νόσο. Για όσους, όμως, τα αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους, και θα τα αντιμετωπίσουν εντονότερα στο εγγύς μέλλον, η ανάγκη της άμεσης εκδήλωσης της κοινωνικής αλληλεγγύης είναι ζωτική. Το ίδιο και η διατύπωσή της σαν επείγον αίτημα και η δυναμική διεκδίκησή του. Δεν υπάρχει λόγος να βρεθούμε και σ’ αυτό το πεδίο ένα βήμα πίσω από τις απαιτήσεις των καιρών. Αν δεν νιώθει αυτή την ανάγκη η κυβέρνηση, δουλειά της αντιπολίτευσης είναι να την υποχρεώσει.
Χαράλαμπος Γεωργούλας
Πηγή: Η Εποχή
