Η επιχειρηματολογία που συνόδεψε το διάταγμα διαγραφής στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ελέγχεται μόνο από καταστατική σκοπιά ή από τη σκοπιά των δημοκρατικών αρχών ενός κόμματος της κριτικής, της μη δογματικής Αριστεράς. Ελέγχεται και από την άποψη της απλής λογικής. Αν προκύπτει η ανάγκη ανάδειξης ενός τέτοιου ελλείμματος, δεν είναι μόνο γιατί και από αυτή τη σκοπιά αποδομούνται τα σχετικά επιχειρήματα. Είναι και γιατί έτσι αποκαλύπτεται η φτώχεια των πολιτικών επιχειρημάτων του προεδρικού περιβάλλοντος. Εξ αιτίας της κατασκευάζουν σχήματα που κακοποιούν την απλή λογική.
Πρόεδρος ή μονάρχης;
Σε όσους αντιδρούν στα αρχέγονα «έθεσε εαυτόν εκτός κόμματος», αντιτείνουν το επιχείρημα ότι «έχει εκλεγεί νέος πρόεδρος, ακηδεμόνευτος και πρέπει να το πάρουν απόφαση». Είναι παγκοίνως γνωστό αυτό και κοινά αποδεκτό. Το ερώτημα είναι αν το γνωρίζει ο ίδιος και το προεδρικό περιβάλλον. Γιατί ο τρόπος που συμπεριφέρεται δεν θυμίζει πρόεδρο, ελέω θεού άρχοντα θυμίζει. Και όσοι κάνουν πως δεν το βλέπουν ή το υποτιμούν, φαίνεται ότι δεν αντιλαμβάνονται τη λογική αντίφαση που έμπρακτα διαλαλούν. Δηλαδή ότι, με βάση τον ισχυρισμό τους, δεν έχει εκλεγεί πρόεδρος, αλλά ένα είδος μονάρχη που δεν λογοδοτεί πουθενά. Και πρέπει να το πάρουν όλοι απόφαση.
Η συγκεκριμένη λογική ακροβασία συνδέεται με ένα άλλο σχετικό επιχείρημα. Ότι «είναι επιβεβλημένη η αδιαμεσολάβητη σχέση» του προέδρου με τα μέλη και τον κόσμο. Το επικαλούνται για να ενισχύσουν το δημοκρατικό και λαοπρόβλητο προφίλ, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι με αυτό το επιχείρημα το κονιορτοποιούν. Πόσο δημοκρατικό είναι ένας πρόεδρος να αγνοεί τα διαμεσολαβούντα όργανα, συλλογικά συνήθως και εκλεγμένα από τα ίδια τα μέλη, σύμφωνα με το καταστατικό που ο καθένας αποδέχεται, προκειμένου να γίνει μέλος απλό; Τα οποία καταντούν έτσι εκτελεστικοί διεκπεραιωτές, που παίρνουν εντολές από τον αρχηγό και όχι από τη βάση –με την οποία δεν έχουν το προνόμιο της αδιαμεσολάβητης σχέσης. Γιατί ο μοναδικός και αδιαμεσολάβητος παραλήπτης της θέλησης της βάσης και διαχειριστής τής εφαρμογής της είναι αυτός και κανείς άλλος. Όπου αδιαμεσολάβητη σχέση, ανεξέλεγκτη σχέση. Αντίθετη ακριβώς της δημοκρατικής. Το μέλος μεταβιβάζει με την ψήφο του την εξουσία διαχείρισής της σε κάποιον, που δεν έχει την παραμικρή ανταποδοτική υποχρέωση.
Ελίτ εναντίον «ελίτ»
Γιατί χρειάζεται αυτή η αδιαμεσολάβητη σχέση; Διότι έτσι καταργούνται οι κομματικές ελίτ, τα ιερατεία. Ακόμα κι ένα παιδί του δημοτικού να ρωτήσουμε, θα συμφωνήσει ότι χαρακτηριστικότερο και πιο επικίνδυνο είδος ελίτ από το αρχηγικό περιβάλλον ενός «αδιαμεσολάβητου» και «ακηδεμόνευτου» αρχηγού δεν υπήρξε ποτέ. Τυφλοί τα τ’ ώτα τον τε νουν ούτε αυτή την αντίφαση αντιλαμβάνονται. Ούτε και την άλλη, ότι δηλαδή και τα κάπου 300 μέλη της κεντρικής επιτροπής, το κατά κύριο λόγο σώμα της «κομματικής ελίτ», του «ιερατείου», έχουν εκλεγεί κι αυτά «αδιαμεσολάβητα» από τα μέλη, μέσα από την ίδια ακριβώς διαδικασία άμεσης εκλογής προέδρου. Το ξέρει αυτό ο νέος πρόεδρος ή ακόμα δεν τον έχουν ενημερώσει; Το δεύτερο μάλλον συμβαίνει, αλλιώς δεν θα διακινδύνευε τέτοιες αντιφάσεις. (Όπως η σύγκληση του μη οργάνου, του εκτελεστικού γραφείου, αντί της πολιτικής γραμματείας, που όλοι πια απαιτούν).
Και γιατί πρέπει να καταργηθούν οι ελίτ; Διότι έχουν ιδιοκτησιακή αντίληψη για το κόμμα. Μιλούν για ιδιοκτησιακή αντίληψη όσοι εφάρμοσαν τη μέθοδο της επιθετικής εξαγοράς του και φέρονται ως ιδιοκτήτες επιχείρησης που απολύουν υπαλλήλους, μιας κι έχουν αποκτήσει το πακέτο της πλειοψηφίας των μετοχών. Μιλούν για σχοινί στο σπίτι κρεμασμένου;
Ο νέος πρόεδρος, εξ άλλου, έχει νωπή λαϊκή εντολή να τα αλλάξει όλα. Εκατόν πενήντα χιλιάδες πήγαν και ψήφισαν για την εκλογή του. Και εκείνοι/η που δεν τα κατάφεραν να πλειοψηφήσουν, τι εντολή έχουν, κατεψυγμένη; Και πόσο βαθιά η κατάψυξή της; Δεν έχει ακούσει ο νέος πρόεδρος ότι στον ΣΥΡΙΖΑ οι μειοψηφίες έχουν δικαιώματα; Δεν είναι όπως στις επιχειρήσεις. Ότι όχι μόνο μπορούν να δοκιμάζουν την απήχηση των απόψεών τους εντός του κόμματος, αλλά να τις δοκιμάζουν και στην κοινωνία, αρκεί να διευκρινίζουν ότι δεν είναι αποφάσεις του κόμματος. Δεν έχει διαβάσει, τουλάχιστον, το καταστατικό, πριν επιχειρήσει να το καταργήσει; Γιατί να το κατανοήσει φαίνεται μάλλον δύσκολο.
Και αν του δόθηκε εντολή «να αλλάξουν όλα», ποια είναι αυτά τα όλα; Ήταν γραμμένα πουθενά ή τα μαθαίνουμε σιγά σιγά μετά την απομάκρυνση από την κάλπη; Μα, εκλογή προέδρου γινόταν, δεν έπαιζαν «παρ’ τα όλα».
Έβλαψαν το κόμμα
Το μόνο πολιτικού περιεχομένου επιχείρημα κατά των υπό διαγραφή είναι ότι έβλαψαν το κόμμα με τις απόψεις που υποστήριξαν δημόσια. Μάλιστα. Να το συζητήσουμε. Αυτά που είπαν έβλαψαν, άραγε, περισσότερο το κόμμα ή όσα απίστευτα ανέλυσε ψευδώς ως θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ο Στ. Κασσελάκης ενώπιον του ΣΕΒ; Ποιος θα το μετρήσει; Αν δεν παραπεμφθεί κι ο ίδιος στην επιτροπή δεοντολογίας, ας κληθεί, τουλάχιστον, ως μάρτυρας υπεράσπισης των τεσσάρων. Για να καταδειχτεί ότι ούτε αυτός ο ισχυρισμός είναι άμοιρος λογικών αντιφάσεων.
Όσοι αποφάσισαν να εφαρμόσουν το σχέδιο άλωσης του ΣΥΡΙΖΑ, ανέλαβαν έργο που καταφανώς τους υπερβαίνει. Στη διανομή των ρόλων, ο πρωταγωνιστής εμφανίζει σημάδια άγνοιας κινδύνου, όχι μόνο καταστατικού και δημοκρατικής συμπεριφοράς. Οι συμπρωταγωνιστές θα πρέπει να αισθάνονται συχνά πια σαν μαθητευόμενοι μάγοι, που δεν ελέγχουν το πείραμα. Για τους δευτεραγωνιστές δεν μπορεί κανείς να πει τίποτα, καθότι βουβά πρόσωπα. Πιο τραγικά βουβά δεν γίνεται, ό,τι κι αν προσπαθούν να πουν. Όσοι κατέφυγαν στις διαγραφές, ανέκαθεν, έσκαβαν το λάκκο τους. Το θέμα είναι να μην πάρουν ολόκληρο κόμμα μαζί τους.
Χαράλαμπος Γεωργούλας
