Ένα από τα βασικά στοιχεία για τη διαμόρφωση ψευδούς συνείδησης είναι η αντιστροφή της πραγματικότητας. Παρακολουθούμε τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της ΝΔ να καταγγέλλει την αξιωματική αντιπολίτευση ότι δεν πρόκειται να τηρήσει την προεκλογική δέσμευσή της και, αν βγαίνουν τα ποσοστά, θα προχωρήσει σε σχηματισμό «κυβέρνησης των ηττημένων». Και το κάνει την ίδια στιγμή που θέτει η ίδια ως εκλογικό στόχο να «κάψει» την απλή αναλογική, ώστε να μπορέσει μετά, με τη βοήθεια ενός θηριώδους μπόνους, να διεκδικήσει το σχηματισμό κυβέρνησης «αυτοδύναμης» και ας είναι στην πραγματικότητα των ηττημένων. Και το επιδιώκει κυνικά – για το καλό μας πάντοτε.
Με τον τρόπο αυτό, ο εκλογικός αγώνας, μια πολιτική και ιδεολογική αναμέτρηση, παρουσιάζεται σαν ένα στημένο παιχνίδι με τους αριθμούς, όπου κερδίζει όποιος καταφέρει να νοθεύσει αποτελεσματικότερα αφενός την ισοτιμία της ψήφου, αφετέρου το πολιτικό περιεχόμενό της.
Εκλογικά νικητές οι πολιτικά ηττημένοι
Στην πολιτική ιστορία είναι συνηθισμένο να μεταμφιέζονται με την καλπονοθεία σε νικητές οι πολιτικά και ιδεολογικά ηττημένοι. Αυτός είναι και ο πυρήνας της λογικής των «αυτοδύναμων» κυβερνήσεων. Να παριστάνουν τους εκλογικά νικητές, κι ας είναι πολιτικά ηττημένοι. Και να συκοφαντούν σαν «κυβερνήσεις των ηττημένων» τις πιθανές κυβερνήσεις συνεργασίας στη βάση προγραμματικών συγκλίσεων με γνώμονα τα διακυβεύματα της κάθε στιγμής. Και της σημερινής, σίγουρα, είναι η ανάγκη να αποκλειστεί μια δεύτερη τετραετία νεοφιλελεύθερης σάρωσης των πάντων.
Το πλεονέκτημα της απλής αναλογικής (μειονέκτημα για τους εμπρηστές της), είναι ότι καταγράφει στο εκλογικό αποτέλεσμα με το γνησιότερο δυνατό τρόπο το συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων και των ιδεολογικών και κοινωνικών τάσεων. Με το σύστημα αυτό, και κυρίως με την καθιέρωσή του, οι εκλογικές αναμετρήσεις παύουν να είναι ταχυδακτυλουργικά κουτιά απ’ όπου βγαίνουν «αυτοδύναμες» μειοψηφικές κυβερνήσεις. Αποκτούν το ουσιαστικό νόημά τους, αποτυπώνουν τις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος καταγράφοντας τις πολιτικές και ιδεολογικές νίκες – και τις αντίστοιχες ήττες – ώστε να μπορεί να εξαχθεί ένα συμπέρασμα για την πολιτική-ιδεολογική τάση που καταγράφει το κάθε εκλογικό αποτέλεσμα και να μπορέσει να υπάρξει μια πολιτική βάση για το χαρακτηρισμό μιας κυβέρνησης ως κυβέρνησης των (πολιτικά και ιδεολογικά) ηττημένων ή νικητών.
Ο κίνδυνος ακύρωσης της κοινής βούλησης
Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει το κάθε κόμμα για τον εαυτό του, καταγράφεται με σαφήνεια εδώ και δεκαετίες η τάση της δεξιάς, της συντηρητικής παράταξης να αποτελεί πραγματική μειοψηφία, πολιτικά και ιδεολογικά, καθώς απέναντί της συγκεντρώνονται καταφανώς υπέρτερες, αντίθετες προς τις επιδιώξεις και τα προγράμματά της, δυνάμεις. Η βούληση του εκλογικού σώματος τείνει σαφώς σε διαφορετική κατεύθυνση από εκείνη που διεκδικεί η ΝΔ, τόσο πολιτικά όσο και ιδεολογικά.
Η ήττα της ΝΔ αποτελεί την κοινή βούληση. Η πολιτική και ιδεολογική ήττα της μπορεί να καταγραφεί (προδιαγράφεται ήδη) και εκλογικά. Για να μπορέσουν να επικαλεστούν κάτι τέτοιο, οι πολιτικοί αντίπαλοί της οφείλουν να δώσουν την πολιτική και ιδεολογική μάχη, όχι μόνο την επικοινωνιακή. Οφείλουν ρητά να πουν αυτό που εννοείται, ότι στόχος τους είναι η ήττα της ΝΔ. Του νεοφιλελεύθερου δόγματός της, του προγράμματός της, του αυταρχικού κράτους της… Το ξεστόμισε κάποια στιγμή ο κ. Ανδρουλάκης, μίλησε για τοποθέτηση της ΝΔ στην αντιπολίτευση. Υστερα φάνηκε να φοβάται τις συνέπειες. ‘Η να μην κατανοεί τις δυνατότητες που του άνοιγε μια τέτοια επιδίωξη, να εμφανιστεί, δηλαδή, επικεφαλής μιας ισχυρής κοινωνικής τάσης.
Αλλά και κόμματα που τοποθετούν τον εαυτό τους αριστερότερα φαίνεται να υποτιμούν την ανάγκη αυτή και να μην ενδιαφέρονται για την τύχη αυτού του είδους της κοινής βούλησης. Με διαφορετική επιχειρηματολογία, βγάζουν τον εαυτό τους από το λογαριασμό μιλώντας αδιακρίτως για μνημονιακά κόμματα (ΜΕΡΑ25) ή υποτακτικά των Βρυξελλών (ΚΚΕ).
Προϋπόθεση της πρωτιάς η προγραμματική ήττα της ΝΔ
Όπως και να ‘χει, τον συγκεκριμένο εκλογικό στόχο/σύνθημα δεν ανέλαβε να τον υπηρετήσει ως κεντρικό ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση. Προτιμάει μέχρι σήμερα από την ευρύτητα που αντιπροσωπεύει και το εύρος των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που θα μπορούσε να εκπροσωπεί ως στόχος/σύνθημα η ήττα της ΝΔ, τον κατά πολύ στενότερο της εκλογικής πρωτιάς. Δικαιολογημένη, θεμιτή και απαραίτητη ως επιδίωξη, αλλά την περιπλέκει σε μια δυσνόητη επιχειρηματολογία, ενώ διευκολύνει και όσους θα ήθελαν να αποφύγουν το σκληρό δίλημμα «κυβέρνηση με τη ΝΔ ή κυβέρνηση ενάντια στην πολιτική της;»
Εάν η ΝΔ αποδειχθεί μειοψηφία, πράγμα αναμφισβήτητο με την απλή αναλογική, θα έχει νομιμοποιηθεί ως νικητής όποιος ηγήθηκε του πολιτικού, ιδεολογικού και εκλογικού αγώνα για την ήττα της. Εάν στόχος κοινός είναι η ήττα της ΝΔ, εκείνος που θα επωφεληθεί πρώτιστα είναι η αξιωματική αντιπολίτευση. Εάν στόχος κοινός αναδειχθεί η ήττα της ΝΔ, είναι δυνατόν να παίξει (και να κερδίσει…) όποιος κάνει ότι αδιαφορεί ή αφήνει να εννοηθεί ότι μπορεί και να συνεργαστεί μαζί της μετεκλογικά; Δεν θα υποχρεωθεί ο καθένας να συγκλίνει, να συνταχθεί και να συναθροιστεί σε ένα νικηφόρο συνασπισμό πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων υπό τον συγκεκριμένο στόχο;
Η πρωτιά προϋποθέτει προγραμματική ήττα και πολιτική απομόνωση της ΝΔ, δεν τις εξασφαλίζει. Το αντίθετο ισχύει. Υπάρχει ακόμα χρόνος να το ξανασκεφτούν όσοι έχουν χρέος να κάνουν μια πολιτική σύνθημα.
Χαράλαμπος Γεωργούλας
