Η πρώτη δουλειά του νέου αναπληρωτή υπουργού Μεταφορών μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του, ήταν να πάρει από τον Σταθμό Λαρίσης της Αθήνας το τρένο, για να πάει στη Θεσσαλονίκη. Προφανώς το έπραξε με υπόδειξη του επικοινωνιολόγου του, καθώς, τυχαία, τον συνόδευε εκεί και μια κάμερα. Σκοπός του, όπως δήλωσε στην τυχαία κάμερα, «να δει με τα μάτια του και ν’ ακούσει με τ’ αφτιά του» τα προβλήματα της γραμμής.
Από την επικοινωνία στην κυνική πολιτική
Θα έδειχνε, έτσι, πόσο νέος, δυναμικός, δραστήριος και αποφασισμένος να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα είναι. Αυτή ήταν η επιθυμία του. Η πραγματικότητα,ωστόσο, είναι ότι με την κίνησή του απλώς ομολόγησε ότι δεν είχε ιδέα για την κατάσταση των σιδηροδρόμων, καθώς θα πρέπει να είχε κάμποσες δεκαετίες να μπει σε –ελληνικό τουλάχιστον – τρένο, ένα μέσο που το χρησιμοποιούν αρκετές χιλιάδες απλοί πολίτες και το βλέπουν με τα μάτια τους και το ακούν με τ’ αφτιά τους καθημερινά. Αυτό που έμεινε στον κόσμο, ήταν πόσο μακριά βρίσκεται από την πραγματική ζωή του homo sapiens vulgaris. Μάλλον θα πρέπει να αλλάξει επικοινωνιολόγο.
Αυτά στον δύσκολο κόσμο της επικοινωνίας. Γιατί στον κυνικό κόσμο της εφαρμοσμένης πολιτικής, την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός έδινε τροφή στις πρόθυμες μηχανές της προπαγάνδισης του κυβερνητικού έργου εξηγώντας πώς θα υλοποιήσει την εξαγγελία του για ασφαλή γραμμή Αθήνα – Θεσσαλονίκη ως το τέλος του 2027.
Και να πώς: Μετονομασία του ΟΣΕ σε ΑΕ Σιδηρόδρομοι Ελλάδος, απαγωγή της εταιρείας από το καθεστώς ΔΕΚΟ, μετατροπή του σε ένα σχήμα σαν τη σημερινή ΔΕΗ, πιο ευέλικτο τάχα, υποκείμενο στις αρχές του μάνατζμεντ κλπ, κλπ. Φέρθηκε, δηλαδή, όπως θα φερόταν ένας βαθύτατα νεοφιλελεύθερος, που θεωρεί την κάθε κρίση ευκαιρία για μπίζνες. Και όπως θα φερόταν ένας εκπρόσωπος καθεστωτικής αντίληψης μπροστά στη λαϊκή αγανάκτηση για το έγκλημα των Τεμπών. Έκανε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ζητούσε το πρωτοφανές πλήθος, δηλαδή δημόσια εγγυημένη ασφάλεια στον σιδηρόδρομο, προχωρώντας σε μια ακόμα ιδιωτικοποίηση με διάτρητο φερετζέ. Και θ’ αλλάξουν τάχα όλα προς το καλύτερο; Όσο άλλαξαν όταν παραδώσαμε το μεταφορικό έργο στην Trenitalia/Hellenic Train.
Ιδιωτικοποίηση στις ράγες
Αρκεί να θυμηθούμε τι θα πει «σαν τη ΔΕΗ»: ΑΕ με πακέτο μετοχών που ξεκινούν 100% στα χέρια του δημοσίου και παραχωρούνται σιγά σιγά ή και πιο γρήγορα σε ιδιώτες «επενδυτές», μέχρι που αυτοί παίρνουν το πλειοψηφικό πακέτο και το –περίφημο– μάνατζμεντ καθιστώντας τον πρώην δημόσιο οργανισμό μια καθαρά κερδοσκοπική επιχείρηση. «Σαν τη ΔΕΗ». Πώς δεν το είχαν σκεφτεί νωρίτερα!
Μια χαρά το είχαν σκεφτεί, αλλά η θυσία 57 ανθρώπων στον βωμό της κυβερνητικής αδιαφορίας τούς εμπόδιζε να ενεργήσουν άμεσα. Τώρα κάνουν πως ερμηνεύουν με το δικό τους τρόπο το μήνυμα της λαϊκής αντίδρασης, ενώ στην πραγματικότητα απλώς φοβούνται πως θα τους παρασύρει και βιάζονται να αρπάξουν ό,τι προλάβουν. Πριν ακόμα πέσει η πρώτη σφυριά, έχουν ήδη προβλέψει 2.610.000 ευρώ για παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών από μια καλή εταιρεία. Και έχει ο θεός. Ο πρωθυπουργός ήταν σαφής, μπορεί να φτάσουμε στα όρια ενδεχομένως του ευρωπαϊκού πλαισίου. Και να τα ξεπεράσουμε, αν χρειαστεί.
Αυτά πράττουν οι κακοί. Εμείς οι καλοί; Για την ώρα σφυγμομετράμε την πρωτοφανή λαϊκή κινητοποίηση. Δοκιμάζουμε πόσο γίνεται να προωθήσουμε τη συνθηματολογία της. Δικαίωση, ναι, δικαιοσύνη, οπωσδήποτε, τα κέρδη τους ή οι ζωές μας, πολύ περισσότερο. Αν το κίνημα αυτό μπορέσει να απειλήσει και τη ΝΔ, ακόμα καλύτερα. Αν αφυπνίσει και τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης και ιδίως της Αριστεράς, ευχής έργο.
Εκτός απ’ την πολιτική υπάρχει και το κίνημα
Αν, όμως, αυτή η κινητοποίηση λαού, γύρω από ένα τόσο κρίσιμο θέμα δεν μπορέσει, εκτός των άλλων, να μορφοποιηθεί σε ένα δυναμικό, πλατύ, χωρίς αποκλεισμούς, ριζοσπαστικό και καλά οργανωμένο κίνημα για δημόσιο, σύγχρονο, ασφαλές, αναπτυγμένο σε όλη την επικράτεια και εξηλεκτρισμένο σιδηροδρομικό δίκτυο, θα έχουμε χάσει ένα μεγάλο μέρος από τη δυναμική του.
Να δοθεί, λοιπόν, αυτή η μάχη. Με πρώτα και καλύτερα τα συνδικάτα των εργαζομένων στον σιδηρόδρομο, τις ομάδες πολιτών, που ακόμα και σήμερα σε δύσκολες για το έργο τους συνθήκες παλεύουν για τη διάδοση της μεγάλης ιδέας της κίνησης σε σιδηροτροχιά, τις ομάδες πολιτών που χρησιμοποιούν καθημερινά το πιο λαϊκό μέσο μεταφοράς, τους ακτιβιστές όλων των αποχρώσεων, από τους πιο κλασικούς μέχρι τους αναρχικούς, τους οικολόγους που αντιλαμβάνονται τι σημαίνει για την ελάφρυνση των επιβαρύνσεων στο περιβάλλον ο εκσυγχρονισμός και η ανάπτυξη των σιδηροδρομικών μεταφορών… Γιατί, όπως έλεγε ένας από τους θεμελιωτές των βρετανικών σιδηροδρόμων, ο σιδηρόδρομος δεν είναι απλά ένα μέσο μεταφοράς, είναι ένας τρόπος να ζούμε συλλογικά.
Με άλλα λόγια, ένα κίνημα που θα μπορεί να διατηρεί παρούσα και ισχυρή διαχρονικά την πηγαία απαίτηση του σημερινού πλήθους που γεμίζει δρόμους και πλατείες και δεν θα αφήνει κανέναν να την κάνει να ξεχαστεί. Αντίθετα, θα μπορεί να τη συμπυκνώσει σ’ ένα σύνθημα, που απαιτεί και υποδεικνύει το μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό της ανάκτησης του παροπλισμένου δικτύου στο σύνολο της χώρας, την ανάπτυξη κάθετων δικτύων στον κεντρικό κορμό όπου δεν υπάρχουν. Ένα κίνημα που δεν θα αφήνει ούτε φιλικές προς τη μεγάλη ιδέα κυβερνήσεις να ξεχάσουν τις ανειλημμένες υποχρεώσεις τους. Χωρίς αυτό δεν είναι εύκολο να απαλλαγούμε από τα καμώματα τύπου Κυρανάκηδων, Μητσοτάκηδων και Σία.
