Ιωάννα Σωτήρχου

Στη χώρα μας καταγράφονται περίπου μία με δύο δολοφονίες γυναικών τον μήνα, από τον νυν ή πρώην σύντροφό τους. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., το διάστημα 2013-2018 δολοφονήθηκαν συνολικά 69 γυναίκες, με την ενδοοικογενειακή βία υπόλογη για το 30,4%-50% των ετήσιων περιστατικών σε σχέση με το σύνολο των γυναικών θυμάτων ανθρωποκτονίας. Σύμφωνα με τα στοιχεία από την ετήσια έκθεση της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας Φύλου, το 2019 οκτώ γυναίκες δολοφονήθηκαν στην Ελλάδα από κάποιο μέλος της οικογένειάς τους, σε σύνολο 19 ανθρωποκτονιών γυναικών, με το ποσοστό γυναικοκτονιών από μέλος της οικογένειας του θύματος να φτάνει το 42,1%. Αλλες μελέτες καταγράφουν 41 γυναικοκτονίες την περίοδο 2018 έως τον Μάρτιο του 2020, επισημαίνοντας ότι τόσο τα επίσημα στοιχεία όσο και η ερευνητική αποτύπωση του φαινομένου παρουσιάζουν ελλείψεις. Μήπως είναι καιρός να αρχίσει η συστηματική μελέτη και αντιμετώπισή τους;

Η Human Rights Watch επιχειρεί να θέσει ένα όριο: «Το να επιτρέπεται στις μηχανές να επιλέγουν και να επιτίθενται σε ανθρώπους χωρίς ουσιαστικό ανθρώπινο έλεγχο ξεπερνά μια ηθική γραμμή. Η ρύθμιση με τη μορφή νέων νόμων είναι η μόνη βιώσιμη επιλογή όταν αντιμετωπίζει τις σοβαρές ηθικές, νομικές, επιχειρησιακές και άλλες προκλήσεις που δημιουργούνται από την απομάκρυνση του ανθρώπινου ελέγχου από τη χρήση βίας».

Γιατί, για παράδειγμα, είχε τόση σημασία το εάν ο βάρβαρα και ξεδιάντροπα δολοφονημένος άνθρωπος, ο Ζακ, έκανε χρήση ναρκωτικών; Γιατί; Αλλάζει κάτι στο πώς βλέπουμε τις κλοτσιές των δύο ανδρών ιδιοκτητών; Τι είναι αυτό που αλλάζει; Ποιο στοιχείο ακριβώς; Αλλάζει κάτι στο πώς ερμηνεύουμε τις κλοτσιές και την καθήλωση στην οποία τον υποβάλλουν οι αστυνομικοί λίγα λεπτά αργότερα; Εάν ναι, εάν θα τα βλέπαμε αλλιώς, τι δηλώνει μια τέτοια διαφορά; Ή, αφήνοντας στην άκρη τα ναρκωτικά, γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι εάν ο Ζακ μπήκε πράγματι στο μαγαζί για να κλέψει, τα γεγονότα που ακολούθησαν με κάποιον τρόπο γίνονται κατανοητά, έως και “σωστά”;