Μιχάλης Παναγιωτάκης

Πιθανή ηγεμονία της νεοφιλελεύθερης αντίληψης διαχείρισης της κλιματικής κρίσης, δεν προοιωνίζει λοιπόν την αποτελεσματική αντιμετώπιση και τη μετρίαση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής, που πάντα θα είναι υπό την αίρεση της ιδιωτικής κερδοφορίας, και της προστασίας των αγορών. Η προσαρμογή σε μια τέτοια εξέλιξη θα είναι επεισοδιακότερη. Η πιθανότερη εκδοχή θα είναι η δημιουργία – με συναίνεση μεταξύ των ελίτ ή με την επικράτηση της υπερδύναμης – ενός «σιδηρού» Green Deal, μιας «πράσινης επιβολής», που θα αντλεί τις εξουσίες της από την πλανητική κατάσταση εξαίρεσης που θα έχει κηρύξει. Ένα τέτοιο καθεστώς θα διαφυλάξει με τη βία τις ανισότητες που θα διευρύνονται, θα διατηρεί τα προνόμια των ελίτ και θα επιβάλει σκληρή ενεργειακή λιτότητα παγκοσμίως για τους πληβείους, μέσα σε ένα περιβάλλον κρατικών καταρρεύσεων, μαζικής προσφυγιάς και πολεμικού πανικού ανά τον κόσμο. Ενδεχομένως μέσα στο όλο και λεπτότερο θεσμικό κέλυφος μιας τύποις δημοκρατίας. Το δυστοπικό αυτό σενάριο δεν είναι επιστημονική φαντασία, αλλά πιθανή κατάληξη ενός παγκόσμιου συστήματος συμφερόντων που προτιμά να καεί ο κόσμος γύρω του, παρά να παραδώσει ένα έστω και μικρό μερίδιο συναπόφασης και πλούτου στους φτωχούς. Στο σενάριο αυτό, δεν είναι καθόλου σίγουρο πως η κλιματική καταστροφή έχει ορατό τέλος…