Γιώργος Κυρίτσης

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. δουλεύει για λογαριασμό των πλουσίων και εναντίον των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας. Και το κάνει εν χορδαίς και οργάνοις από τα ΜΜΕ ιδιοκτησίας των πλουσίων. Η μάχη που έχει να δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτίστως ιδεολογική. Η κοινωνική πλειονότητα, παραδομένη στο Σύνδρομο της Στοκχόλμης, πιστεύει ότι το γενικό καλό περνάει μέσα από την εύνοια υπέρ των πιο πλούσιων στρωμάτων. Είναι δουλειά του ΣΥΡΙΖΑ να εξηγήσει ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο.

Προς το παρόν πάντως, η μόνη διατυπωμένη και κατατεθειμένη πρόταση για την ψήφο των αποδήμων είναι αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δίνει δικαίωμα ψήφου στους αποδήμους, κάτι που η Ν.Δ. και το τότε ΠΑΣΟΚ ουδέποτε έκαναν στα 40 χρόνια αδιατάρακτης διακυβέρνησης τους. Η πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ είναι σύμφωνη με το πόρισμα της διακομματικής επιτροπής που είχε συσταθεί για το θέμα, με τη γνωμοδότηση της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), με τη διεθνή εμπειρία, αλλά και με τις προτάσεις του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ). Μάλιστα, η γνωμοδότηση της ΕΕΔΑ ήταν διά χειρός του σημερινού υπουργού, καθηγητή Γεραπετρίτη, ενώ το ΚΙΝ.ΑΛΛ. έχει παραδεχθεί ευθαρσώς ότι έχει αλλάξει τη θέση που τηρούσε παλαιότερα και έχει ευθυγραμμιστεί με τη Ν.Δ. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι το λεγόμενο «κλειστό σύστημα» και δίνει δικαίωμα ψήφου στους αποδήμους για την εκλογή τριών έως δώδεκα βουλευτών, αναλόγως του πόσοι θα εγγραφούν σε ειδική εκλογική περιφέρεια εξωτερικού. Η ψήφος δεν θα είναι επιστολική αλλά αυτοπρόσωπη στα εκλογικά τμήματα που θα ορίζονται στο εξωτερικό ανάλογα με τον αριθμό των εκλογέων κάθε χώρας ή περιοχής.

«Η Ν.Δ.» λέει ο αρθρογράφος απλώς «ενσωμάτωσε ένα πλειοψηφικό ιδεολογικό ρεύμα, το οποίο μετέτρεψε σε πολιτική ατζέντα». Με βάση την ίδια γραμμή σκέψης, όταν η κοινωνία μετατοπιστεί, από μόνη της προφανώς, λίγο ακόμα πιο δεξιά, απλώς το πολιτικό σύστημα θα κινηθεί κι αυτό λίγο πιο δεξιά και θα εξουδετερώσει και πάλι την ακροδεξιά. Στην ίδια λογική, θα σκεφτόταν κανείς, και τα ΜΜΕ τι να κάνουνε; Βλέπουν την κοινωνία που κινείται προς τα ακροδεξιά, οπότε ακολουθούν κι αυτά, διότι επιχειρήσεις είναι, αυτό τραβάει, αυτό πουλάνε. Οπότε δεν υπάρχει ακροδεξιός δημόσιος λόγος. Υπάρχει δημόσιος λόγος που έχει ενσωματώσει τις ακροδεξιές ανησυχίες και έτσι τις έχει εξουδετερώσει. Δηλαδή, τζάμπα ανησυχούσαμε τελικά.

Το 2008, στις αρχές της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, όταν αυτή είχε φτάσει πλέον στην Ευρώπη, ο τότε πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, σε μια κρίση διορατικότητας, ειλικρίνειας και κυνισμού, είχε προβλέψει ότι το μάρμαρο θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι, οι μετανάστες και το περιβάλλον.  Έντεκα χρόνια μετά, και με την Ελλάδα να έχει βγει από τα μνημόνια, ο Κ. Μητσοτάκης συγκροτεί το σχέδιο «αξιοπιστίας» με βάση ακριβώς την πρόβλεψη Μπαρόζο.

Προβάλλεται μια ψευδής ατζέντα και κρύβεται η πραγματική, ή μπαίνει κάτω από το φως των προβολέων το ψευδές ή το δευτερεύον, αλλά εντυπωσιακό, ώστε να μένουν στο σκοτάδι αυτά που είναι χρήσιμο να μένουν στο σκοτάδι. Αυτήν ακριβώς την τακτική εφάρμοσε επί τέσσερα χρόνια η Ν.Δ. με τη βοήθεια των συστημικών ΜΜΕ. Έκαναν συστηματικά την τρίχα τριχιά, με δεκάλεπτα ρεπορτάζ για περιστατικά τόσο ασήμαντα όπως αυτό που αποτέλεσε την αφορμή του παρόντος σημειώματος ή για τα τυπικά προσόντα του Νίκου Καρανίκα ή για το κάπνισμα του Πολλάκη ή και με απλά ακατέργαστα ψέματα, και φρόντιζαν να κρατούν στο σκοτάδι κάθε θετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και κάθε μεμπτό της Νέας Δημοκρατίας και του Κ. Μητσοτάκη. Το φοβερό της υπόθεσης είναι ότι την ίδια στρατηγική, παραλλαγμένη, εφαρμόζουν ακόμα και σήμερα. Η κυβέρνηση κυριολεκτικά οργιάζει σε όλους τους τομείς, αλλά αυτά που βρίσκουν τον δρόμο τους προς τα δελτία ειδήσεων και τα πρωτοσέλιδα είναι τα καλά αγγλικά του πρωθυπουργού, η «ιδιαίτερη χημεία του» με διάφορους ξένους ηγέτες, η αποφασιστικότητα με την οποία δίνει μικρές μάχες και επιτυγχάνει μεγάλες νίκες. Αυτά όταν δεν μνημονεύει με ξένα κόλλυβα, όπως στην περίπτωση του ΕΝΦΙΑ που ψήφισε ο Τσίπρας και πιστώνεται τώρα ο Μητσοτάκης. Βέβαια, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μείωνε τον ΕΝΦΙΑ, το σύστημα του λεκέ είχε ντυθεί με περικεφαλαίες και έκανε θόρυβο πολύ.

Εκεί που η προηγούμενη κυβέρνηση έθετε ως πρώτο ζήτημα και μετ' επιτάσεως το ζήτημα της συλλογικής ευρωπαϊκής ευθύνης για το προσφυγικό και την ανάγκη οι πρόσφυγες να επιμεριστούν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και όχι μόνο στις χώρες της πρώτης υποδοχής, ο Κ. Μητσοτάκης έδωσε έμφαση στη φύλαξη των συνόρων και τις επιστροφές στην Τουρκία, δύο θέματα «εύκολα» για τη Γερμανία, αλλά εξαιρετικά δύσκολα για την Ελλάδα. Η άφιξη 500 ατόμων στη Λέσβο και η Μόρια, που έφτασε στις 10.000 ψυχές, δείχνουν ότι οι λεονταρισμοί στο Βερολίνο δεν λένε και πολλά πράγματα στη Σκάλα Συκαμιάς.

Το επιχείρημα του κ. Μητσοτάκη αντιστρατεύεται το ίδιο το αίτημά του, διότι ο ισχυρισμός ότι θα επιφέρει μεταρρυθμίσεις που θα επιταχύνουν την ανάπτυξη καθιστά ευκολότερη την επίτευξη των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων, άρα προς τι η μείωση; Η μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων είναι όρος για ισχυρότερη ανάπτυξη και όχι επιβράβευση για την επίτευξή της. Ο Κ. Μητσοτάκης δηλαδή διαβεβαίωσε τη συνομιλήτριά του ότι η μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων δεν είναι αναγκαία, αφού με τις μεταρρυθμίσεις -που, όπως μας έχει εξηγήσει η κυβέρνηση, έχουν ως κορωνίδα την αναστροφή των φιλεργατικών πρωτοβουλιών του ΣΥΡΙΖΑ- η ανάπτυξη θα επιτευχθεί. Και θα δουλέψουν λίγο περισσότερο οι τεμπέληδες Έλληνες. Μουσική για τα αυτιά του γερμανικού ακροατηρίου, αν σκεφτεί κανείς ότι το μόνο που γράφτηκε για την επίσκεψη Μητσοτάκη στο Βερολίνο ήταν η δηκτική παρατήρηση της «Μπιλντ», ότι από τότε που έγινε πρωθυπουργός είναι σε μόνιμες διακοπές.

Με την αυτοεξαίρεση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και την προσαρμογή στις απαιτήσεις του επενδυτή ξεπεράστηκαν τα εμπόδια για το Ελληνικό. Η σημερινή κυβέρνηση φρόντισε να διευκολύνει τα σχέδια της Lamda Development. Τοποθέτησε άλλωστε ως αρμόδιο υφυπουργό τον βασικό διαπραγματευτή της ίδιας της εταιρείας.

Δεν βασανίζουν όλα τα εστιατόρια τους μαθητευόμενους, φυσικά, αλλά η κακομεταχείριση, ο εκφοβισμός εργαζομένων, οι απειλές, είναι καθεστώς και στηρίζονται σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα η οποία έχει καλλιεργηθεί μεθοδικά. Προηγήθηκε η ενοχοποίηση ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, μέσω του στερεότυπου ότι στην Ελλάδα δεν δουλεύουμε γιατί είμαστε τεμπέληδες, προκειμένου να δικαιολογηθεί η τιμωρητική αντίληψη των Μνημονίων. Η αθλιότητα ότι οι φτωχοί είναι φτωχοί διότι είναι τεμπέληδες, εκπεμπόταν συστηματικά από τη Ν.Δ. προεκλογικά. Την ενοχοποίηση των φτωχών και των ανέργων ακολούθησε η ενοχοποίηση των ίδιων των εργαζόμενων, ειδικά των πιο απροστάτευτων και των πιο νέων απ’ αυτούς, ότι είναι μαλθακοί, δεν έχουν ζήλο, δεν έχουν τσαγανό. Που όλα αυτά σημαίνουν ότι δεν τα δίνουν όλα προκειμένου το αφεντικό, η χειμαζόμενη «μεσαία τάξη», να ανοικοδομήσει τη χώρα.