Γιώργος Κυρίτσης

Το γεγονός όμως ότι ζούμε σε επανάληψη την περσινή τραγωδία σαν καρμπόν θα πρέπει να μας προβληματίσει. Ξεκινάει πάλι από τη Θεσσαλονίκη, ίδιες μέρες, ίδιες γιορτές, ίδιες προειδοποιήσεις, ίδιο τραγικό αποτέλεσμα. Η κυβέρνηση επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη ελπίζοντας σε σωστό αποτέλεσμα. Μέχρι την περασμένη Πέμπτη, η εικόνα που είχε και εξέπεμπε ο πρωθυπουργός ήταν ότι η πανδημία δεν είναι σε έξαρση και το ΕΣΥ δεν πιέζεται. Δεν είχαν δηλαδή ο ίδιος και το επιτελείο του καμία συναίσθηση της πραγματικότητας, λίγα εικοσιτετράωρα μόνο πριν τα ρεκόρ κρουσμάτων και τους νεκρούς σε ράντζα στα νοσοκομεία. Αυτό είναι πολύ ανησυχητικό. Διότι είναι διαφορετικό να ξέρεις ότι ο Μητσοτάκης και οι συν αυτώ δεν ενισχύουν το ΕΣΥ επειδή θέλουν να το δώσουν σε ιδιώτες και δεν ξοδεύει λεφτά για σχολεία και λεωφορεία γιατί θέλει να ’χει για φοροαπαλλαγές στους πλούσιους. Και τελείως διαφορετικό να ξέρεις, να διαπιστώνεις ότι, εκτός όλων των άλλων, δεν έχουν καν επαφή με την πραγματικότητα και δεν ξέρουν πού τους πάνε τα τέσσερα. Στην πρώτη περίπτωση, διατηρείς την ελπίδα ότι μπροστά στην καταστροφή μπορεί να παραμερίσουν για λίγο την ατζέντα τους και να κάνουν μερικά πράγματα. Στη δεύτερη περίπτωση, κάνεις απλά το σταυρό σου, περιμένεις και ελπίζεις.

Η επανεμφάνιση της Ακροδεξιάς στους δρόμους επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Αν τα πράγματα δεν βελτιωθούν σημαντικά, χιλιάδες παιδιά θα μεγαλώσουν σε μια χώρα που το κράτος και μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας θα είναι εχθρικοί και οι ίδιοι περιθωριοποιημένοι, δυνητικά θύματα ακραίας οικονομικής εκμετάλλευσης αλλά και ισλαμικού φανατισμού. Η πολιτική «να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη να μην έρχονται» δεν λαμβάνει υπόψιν της ότι οι περισσότεροι πρόσφυγες και μετανάστες έρχονται από ασύλληπτες για μας καταστάσεις. Το μόνο που καταφέρνει είναι να βασανίζει ανθρώπους και να τους κάνει να βλέπουν αρνητικά μια χώρα όπου ενδέχεται να ζήσουν για πάντα, χωρίς καν να το έχουν επιδιώξει. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει υποσχεθεί στους Γερμανούς ότι η Ελλάδα θα κρατήσει επί χρήμασι τους πρόσφυγες παγιδευμένους εδώ. Δεν τολμάει όμως να το παραδεχτεί στους ψηφοφόρους της και ταυτόχρονα, μυωπικά, κάνει ό,τι μπορεί για να μην διευκολύνει την ένταξη όλου αυτού του κόσμου στην ελληνική κοινωνία. Άρα αυτή η ένταξη θα είναι ελλιπής, ασύντακτη, ανοργάνωτη. Ό,τι χρειάζεται δηλαδή για να δημιουργηθούν σοβαρά προβλήματα, τύπου γαλλικών προαστίων, μετά από μερικά, λίγα, χρόνια.

Είναι σαφές ότι στην ακροδεξιά κατρακύλα της η Ν.Δ. ανακαλύπτει και καταδεικνύει έναν ακόμα εσωτερικό εχθρό. Ο δημόσιος διάλογος, η αρθρογραφία και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης της Δεξιάς και του ακραίου Κέντρου επικροτούν σχεδόν ανοιχτά την πρακτική της αστυνομίας, ακόμα και με την επιβαρυντική συνθήκη ότι οι αστυνομικοί παρέβησαν ρητές εντολές. Ακόμα κι αυτό τους φαίνεται θεμιτό. Αντιθέτως μέμφονται την ηγεσία της αστυνομίας ότι δίνει ηττοπαθείς εντολές. Θέλουν αίμα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κινείται σε ακροδεξιά τροχιά. Προσπαθώντας να κρατήσει κοντά της το ανορθολογικό, υπερσυντηρητικό, εθνικιστικό κοινό που συγκρότησε για να πολεμήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, πηγαίνει συνεχώς βήματα προς τα δεξιά, που φέρνουν το ένα το άλλο και τροφοδοτούν τον νέο συντηρητισμό στην κοινωνία αναζητώντας συνεχώς σημεία ισορροπίας όλο και πιο δεξιά, στη μισαλλοδοξία, στον σκοταδισμό, στον όλο και λιγότερο συγκεκαλυμμένο φασισμό. Πιθανόν να το βρουν και οι ίδιοι μπροστά τους, πάντως για την κοινωνία η τροπή που δίνει η κυβέρνηση στα πράγματα είναι ολέθρια.

Από όταν εξελέγη η Νέα Δημοκρατία και ίσως και πιο πριν, είχε εξαπολύσει μια λυσσασμένη επίθεση στην Κοινωνιολογία και στην Ιστορία. Και ως επιστήμες και ως μαθήματα που διδάσκονται στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Και η επίθεση δεν αφορούσε την αγγλοσαξονική υποχώρηση των «άχρηστων» κοινωνικών και ανθρωπιστικών σπουδών. Για τη Ν.Δ., ήταν κάτι βαρύτερο, ήταν επικίνδυνες, γιατί, όπως είχε πει και ο Γεωργιάδης για την Κοινωνιολογία, «κάνουν τα παιδιά μας κομμουνιστές». Το νομοσχέδιο για τις επικουρικές συντάξεις που ψηφίστηκε χθες στη Βουλή και η επιχειρηματολόγησή του μας επιτρέπει, ως παράδειγμα, να καταλάβουμε γιατί οι δύο αυτές επιστήμες έπρεπε να εξοβελιστούν. Είναι προφανές ότι αν θέλεις θατσερικά να πείσεις ότι δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα και οικογένειες, η κοινωνιολογία ως κλάδος που προσφέρει και άλλες θεωρήσεις, πιο κοινωνιοκεντρικές, δεν προσφέρεται. Αν, για παράδειγμα, θες να πουλήσεις την ιδέα του «ατομικού κουμπαρά», είναι πολύ πιο βολικό να μένεις σε μια ατομοκεντρική θεώρηση. Η ψευδαίσθηση ότι εσύ θα επιπλεύσεις όταν οι άλλοι θα πνίγονται είναι μεν αφελής, αλλά βολική: Ο καθένας για την πάρτη του. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει για όλες τις μορφές συλλογικής δράσης, όπως π.χ. για τον συνδικαλισμό και το πόσο πιο καλή είναι η συνεννόηση σε ατομική βάση ανάμεσα στον εργοδότη και τον εργαζόμενο. Μας τα εξηγούσε προ ολίγου καιρού ο Κ. Χατζηδάκης. Αλλά και με την Ιστορία ισχύει ακριβώς το ίδιο. «Τι τον ενδιαφέρει τον δεκαπεντάχρονο τι έγινε το 1965» αναρωτιόταν κουτοπόνηρα προ ετών ο σημερινός πρωθυπουργός. Προφανώς, αν είσαι η ελληνική Δεξιά και ακόμα περισσότερο αν σε λένε Μητσοτάκη, καλό είναι ο δεκαπεντάχρονος να μην ξέρει και να μη νοιάζεται, να θεωρεί ότι δεν τον αφορά και δεν τον επηρεάζει το τι έγινε στο παρελθόν. Κάτι τέτοιο είναι πολύ χρήσιμο αν θέλεις να του πουλήσεις το κεφαλαιοποιητικό σύστημα σύνταξης. Αν ξέρει ο νέος τι έγινε το 2000 με το Χρηματιστήριο, ενδεχομένως να μην είναι και τόσο θετικός στο να παίξει υποχρεωτικά τις κρατήσεις του στον χρηματιστηριακό τζόγο. Αν ξέρει τι έγινε με τις ασφαλιστικές το 2008, που φαλήρισαν και ανέλαβαν οι φορολογούμενοι, δηλαδή οι γονείς του, να τις σώσουν, ίσως να τον έπαιρνε και να τον σήκωνε τον Κ. Χατζηδάκη.

Αν στηρίξεις την κύρια κριτική σου σε ζητήματα ατομικής διαφθοράς, αλαζονείας κ.λπ., περνώντας σε δεύτερη μοίρα τα καθαρά πολιτικά και ιδεολογικά σου μέτωπα, είναι σαν να λες στον κόσμο ότι οι διαφορές σου με τους πολιτικούς αντιπάλους δεν είναι στην ουσία της πολιτικής, αλλά ότι απλώς οι άλλοι είναι λαμόγια, εμείς είμαστε τίμιοι και αυτό αρκεί. Πράγμα το οποίο με τη σειρά του σημαίνει ότι οι πολιτικές είναι δεδομένες και οι πολίτες αρκεί στις εκλογές να επιλέξουν τους έντιμους και τα προβλήματα θα λυθούν, διότι το πρόβλημα είναι η κλεψιά και οι μίζες. Προφανώς μια τέτοια αντίληψη, αν εμπεδωθεί και αν αποτελέσει την ουσία της πολιτικής, δεν είναι παρά η βασιλική οδός προς την αποτυχία. Για να επιτύχει μια αριστερή και προοδευτική πολιτική δύναμη, πρέπει να πείσει τον κόσμο και για το πολιτικό της πρόγραμμα -πρωτίστως- και για τους ανθρώπους που θα το υλοποιήσουν. Και πρέπει να δείξει ότι δεν είναι μόνο φαύλη η Ν.Δ., αλλά και αρνητική για την κοινωνία η πολιτική της.

Ο Μητσοτάκης, ειδικά αν σχεδιάζει σύντομα εκλογές, θα επιδιώξει να επανασυστήσει το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Άλλωστε ποτέ δεν άλλαξε ούτε η ρητορική, πολλώ δε μάλλον η διάθεση της Ν.Δ. Σε αυτό θα έχει, φυσικά, την απόλυτη στήριξη των συστημικών μέσων και κυρίως των καναλιών. Το σύστημα, φυσικά, δεν είναι πλήρως θωρακισμένο, έχει αδυναμίες. Είναι, πρώτα απ’ όλα, ανοιχτό στα σόσιαλ μίντια, τα οποία πιστώνονται τα μεγαλύτερα πλήγματα στην κυβέρνηση. Οι αντιπολιτευτικές επιτυχίες της κοινωνίας των χρηστών δείχνουν ότι η αίσθηση υπεροχής της κυβέρνησης πιθανόν να είναι απλά ότι ζει στον κόσμο της. Ο κόσμος της δεν είναι φανταστικός, είναι το ευμέγεθες ακροατήριο που της εξασφαλίζουν τα παραδοσιακά Μέσα και κυρίως τα κανάλια. Τα ίδια τα κανάλια που αποτελεσματικά υπερασπίζονται σήμερα την κυβέρνηση, πριν από μερικά χρόνια, όταν το ποτήρι ξεχείλισε, δεν μπόρεσαν να σώσουν την κυβέρνηση Σαμαρά. Και, σε κάθε περίπτωση, το ακροατήριο των καναλιών δεν συμπίπτει με την κοινωνία. Υπάρχει και το μεγάλο κομμάτι και κυρίως οι νέοι που δεν ζυμώνονται από τα κανάλια διότι δεν βλέπουν τηλεόραση, την έχουν αντικαταστήσει με άλλες μιντιακές πλατφόρμες, συνδρομητικές και σόσιαλ. Και που, κυρίως, ζουν και την ίδια τη ζωή, έξω, καθημερινά, όπως είναι. Το επόμενο διάστημα ανοίγουν μέτωπα στην πραγματική ζωή, στις ώρες εργασίας και στους μισθούς, στην Παιδεία με τους 25.000 παρίες του συστήματος Κεραμέως και το σοκ των γονιών τους, στην Υγεία που όπως ομολόγησε ο ίδιος ο Μητσοτάκης θα κλείσει δημόσια νοσοκομεία. Τέτοια πλήγματα η κοινωνία δεν τα βλέπει μόνο από την οθόνη, δεν τα αντιμετωπίζει μόνο ον λάιν. Κατά βάση, τα ζει "στο πετσί" της και τα διαμορφώνει σε πρώτο χρόνο με την αντίδρασή της.

Αν στην Ελλάδα τον Σαμαρά το 2015 είχε διαδεχθεί μια κυβέρνηση Μητσοτάκη, αυτή τη στιγμή δεν θα είχαμε ούτε ΕΣΥ, ούτε νοσοκομεία για να αντιμετωπίσουμε την πανδημία. Η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου έκλεισε νοσοκομεία - έκλεισε κι αυτό το Λοιμωδών, που τώρα θα ήταν ακριβώς η στιγμή του. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πιστεύει -ο ίδιος τα λέει- ότι οι γιατροί περισσεύουν και ότι τα νοσοκομεία δεν χρειάζεται να μπορούν να κάνουν εξετάσεις στους ασθενείς. Οι διαμορφωτές κοινής γνώμης, που και για τις δύο κυβερνήσεις είναι τα ίδια πρόσωπα, παλιά ζητούσαν γκρέμισμα των δημόσιων νοσοκομείων. Η δε οικονομική μούσα του πρωθυπουργού αναρωτιέται γιατί θα πρέπει κατ’ αρχήν δημόσια Υγεία. Αν λοιπόν δεν είχε μεσολαβήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, που πρεσβεύει τα αντίθετα, και δεν είχε βάλει φρένο στην κατηφόρα και είχε ολοκληρωθεί το σχέδιο της Δεξιάς, τώρα θα ζούσαμε πολύ πιο εφιαλτικές μέρες. Οι περισσότερες χώρες, ακόμα και οι πιο πούρες νεοφιλελεύθερες, κάνοντας έστω την ανάγκη φιλοτιμία, μέσα στην πανδημία άλλαξαν ρότα, ενίσχυσαν τα δημόσια συστήματά τους και φρόντισαν την κοινωνική συνοχή τους. Ακόμα και η Ευρωζώνη έβγαλε αμοιβαίο χρέος. Υπάρχει μόνο μια χώρα που βαδίζει αποφασιστικά και αταλάντευτα στον δρόμο της διάλυσης της δημόσιας υποδομής, την αποστέρηση δηλαδή των δυνατοτήτων του κράτους να φροντίζει τη χώρα και την κοινωνία. Για να κάνεις σε τέτοιες εποχές τέτοιες κινήσεις, σημαίνει ότι πιστεύεις σ’ αυτές. Και χρειάζονται άνθρωποι σαν τον Κ. Χατζηδάκη, που την καταστροφή του κράτους την έχει για παράσημο, σαν αντεστραμμένος 17χρονος αναρχικός. Αν δεν ήταν πλούτος αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε το θέμα ιδεολογικό. Αλλά ξέρουμε πώς κάνει μπίζνες η Δεξιά. Το εργασιακό είναι το επόμενο πεδίο που έχει ανατεθεί στον Κ. Χατζηδάκη. Σε αντίθεση όμως με τα προηγούμενα θύματά του, που η τύχη τους έμμεσα μόνο επηρέαζε τις ζωές των εργαζόμενων, τώρα ετοιμάζεται να παίξει ακριβώς μ’ αυτές.

Στα τέλη Νοεμβρίου ξεκίνησε στη Θεσσαλονίκη εισαγγελική έρευνα για το δεύτερο κύμα της πανδημίας που χτύπησε την πόλη στα τέλη του φθινοπώρου με εκατόμβη νεκρών. Την παρέμβαση του εισαγγελέα προκάλεσε η καταγγελία του διευθυντή της Β' ΜΕΘ του νοσοκομείου "Παπανικολάου" Νίκου Καπραβέλου. Η έρευνα αφορά τον ρόλο της επιτροπής των λοιμωξιολόγων και η υπόθεση διαβιβάστηκε στην Αθήνα, όπου και η έδρα της επιτροπής. Το ίδιο διάστημα είχε ξεσπάσει και σύγκρουση μεταξύ της κυβέρνησης και των τοπικών αρχών για το ποιος ευθύνεται για το μη έγκαιρο λοκντάουν και η συζήτηση είχε επικεντρωθεί στην εορτή του Αγ. Δημητρίου και τις εορταστικές εκδηλώσεις. Δήμος και περιφερειάρχης, αμφότεροι Ν.Δ., επέρριπταν την ευθύνη στην κυβέρνηση και διέψευδαν τις δικαιολογίες της κυβέρνησης ότι δεν είχε εισηγήσεις για τη λήψη μέτρων. Η υπόθεση αυτή είναι ένα παράδειγμα του τι θέλει να αποφύγει η κυβέρνηση και γιατί νομοθέτησε. Ο μη καταλογισμός ευθύνης, άρα και το ακαταδίωκτο για τα μέλη μιας επιστημονικής επιτροπής γνωμοδοτικού χαρακτήρα, δεν χρειαζόταν επιβεβαίωση. Η Δικαιοσύνη θα κατέληγε σε αυτό το συμπέρασμα χωρίς καθυστέρηση και θα έπρεπε να στραφεί σε αυτούς που αποφάσισαν, δηλαδή στην κυβέρνηση, στον Χαρδαλιά, στον Κικίλια, στους αρμόδιους γ.γ. που είναι μέλη των επιτροπών. Η κυβέρνηση δεν θέλει να τεθεί υπό διερεύνηση. Οπότε, αυτό που έκανε είναι να νομοθετήσει ασυλία για να μην ανησυχούν οι επιστήμονες και ταυτόχρονα να τους απαγορεύσει διά νόμου να καταθέσουν στη Δικαιοσύνη για το τι γινόταν στην επιτροπή. Μετά θα τους τα φορτώσει όλα. Ανησυχεί η κυβέρνηση; Μια κυβέρνηση που απαγορεύει διά νόμου στη Δικαιοσύνη να ερευνήσει μια υπόθεση, ανησυχεί.

Η Ν.Δ. επέλεξε επί 40 χρόνια το Δόγμα Μολυβιάτη, ήτοι «όλα γειωμένα μέχρι να καλυτερεύσουν οι συνθήκες», για να έχει το κεφάλι της ήσυχο. Δεξιός πολιτικός που θα κατηγορηθεί ότι έδωσε κάτι στην Τουρκία δεν έχει μέλλον. Τώρα πέφτουν προειδοποιητικές βολές. Η σχεδόν γλοιώδης προσπάθεια της Ε.Ε. να επαναπροσεταιριστεί τον Ερντογάν, με αιχμή τη συμφωνία για το προσφυγικό, είναι εξόχως ανησυχητική, πολλώ μάλλον που η Ελλάδα δεν συμμετέχει σε αυτήν τη διαπραγμάτευση και που ο Ερντογάν φτύνει επιδεικτικά τις «δυτικές αξίες» Το Δόγμα Μολυβιάτη ήταν νοητό κατά την περίοδο που η Τουρκία δεν είχε το ειδικό βάρος να σύρει την Ελλάδα σε μια διαδικασία εάν η Ελλάδα δεν ήθελε. Σήμερα, αυτό δεν ισχύει. Συνεπώς χρειάζεται άλλη, πιο δραστήρια και ευέλικτη πολιτική. Ο Μητσοτάκης, ανήμπορος να εκπονήσει μια ενεργό πολιτική, πάει κατευθείαν να πέσει στην παγίδα Ερντογάν. Αυτό μπορεί να μην του επιτραπεί, αλλά σίγουρα δεν θα του συγχωρεθεί από μια παράταξη που στο φαντασιακό της θα πάρει πίσω την Πόλη.

Στις αρχές του μήνα το προοδευτικό αμερικανικό περιοδικό Nation δημοσίευσε ένα άρθρο για τη στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσουν οι Δημοκρατικοί στις πολιτειακές εκλογές του 2022. «Υπάρχουν δύο τρόποι», λέει το Nation έχοντας μελετήσει τις πολιτειακές καμπάνιες των προεδρικών εκλογών, «ο σωστός και ο λάθος». Ο σωστός τρόπος είναι η τακτική κινητοποίησης από κοινού προοδευτικών λευκών, μαύρων και μειονοτήτων ώστε να πάνε στην κάλπη.  Όπου εφαρμόστηκε αυτή η στρατηγική οι Δημοκρατικοί κέρδισαν και με Ομπάμα και με Μπάιντεν σε ρεπουμπλικανικές πολιτείες. Ο λάθος τρόπος, ο οποίος επίσης εφαρμόστηκε, χωρίς νικηφόρα αποτελέσματα, ήταν να απευθυνθούν καθησυχαστικά και κατά βάσιν στους λευκούς ψηφοφόρους του Τραμπ. Αυτή η ανάλυση θα μπορούσε να φανεί πολύ χρήσιμη στον ΣΥΡΙΖΑ. Δείχνει δηλαδή ότι πρέπει να στρέψει το ενδιαφέρον του όχι μόνο σε αυτούς που ψήφισαν το 2019, αλλά και σε αυτούς που δεν πήγαν να ψηφίσουν. Και φυσικά στους νέους, οι οποίοι μετά τα Μνημόνια βιώνουν τραυματικά και την πανδημία. Οι νέοι σήμερα έχουν και ενδιαφέρον για τα κοινά και διαθεσιμότητα για ένταξη σε προσπάθειες και αριστερή σε γενικές γραμμές ματιά, σύμφωνα με την έρευνα που παρουσίασε πρόσφατα το Ινστιτούτο Πουλαντζά, αλλά όπως δείχνει -για όσους θέλουν να δουν- και ο δρόμος. Κοντολογίς υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος στην Αριστερά που δεν πείσθηκε να ψηφίσει ή να ξαναψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ το 2019, ο οποίος θα πρέπει να πεισθεί και να συστρατευθεί. Αντιθέτως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να κάνει πάρα πολλά πράγματα για να κερδίσει ψηφοφόρους που επέλεξαν το 2019 τον Μητσοτάκη. Για δύο λόγους: Ο ένας είναι ότι όσοι έχουν διάθεση μετακίνησης στον έτερο πόλο, λόγω ματαίωσης προσδοκιών, τιμωρίας της Ν.Δ., θα ψηφίσουν κατά πάσαν πιθανότητα ΣΥΡΙΖΑ διότι είναι το αντίπαλο δέος και είναι διαφορετικός. Ο άλλος λόγος είναι πως η Ν.Δ. είναι πιο πιθανό να χάσει ψηφοφόρους προς τα δεξιά παρά προς τα αριστερά. Συνεπώς ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει απλώς να συσπειρώσει όσο το δυνατόν περισσότερους αριστερούς και προοδευτικούς ψηφοφόρους. Και ενώ οι πολιτικά και κοινωνικά προοδευτικοί μη αριστεροί δεν έχουν άλλη λύση, θα προτιμήσουν τον Τσίπρα από τη Φώφη, για τους αριστερούς ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει να ανταγωνιστεί και άλλα κόμματα. Μην ξεχνάμε ότι εκλογές με απλή αναλογική φυσικά και δεν θα δημιουργήσουν αυτόματες συσπειρώσεις. Επιλογές όπως η υπερψήφιση του νομοσχεδίου Γεωργιάδη για το Ελληνικό σίγουρα δεν βοηθούν σε αυτήν την κατεύθυνση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να μην θέλει να υπερασπιστεί το έργο του και το γεγονός ότι ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από τις επιλογές του Μητσοτάκη, και μάλιστα στην εμβληματική πολιτική σύγκρουση για το Ελληνικό. Εκεί που έδειξε ότι μέσα σε Μνημόνιο μπόρεσε να κάνει το καλύτερο. Και αυτό το απεμπόλησε. Γιατί; Για να μην έχουν να λένε; Θα βρουν να λένε ούτως ή άλλως. Το θέμα είναι να δείχνεις ότι δεν μασάς, ότι είσαι σταθερός και φυσικά διαφορετικός.