Νίκος Φίλης

Κινδυνεύει η εθνική συνείδηση των παιδιών από τη μελέτη όλων των πτυχών της κοινωνικής εξέλιξης; Απειλείται η εθνική συνείδηση από τη μελέτη των διαφόρων πολιτισμών και τη συνεισφορά τους στο παγκόσμιο πολιτισμό; Χτίζεται η εθνική συνείδηση μόνο με μάχες και βασιλιάδες; Ο ρόλος του ατόμου και της ομάδας, οι τάξεις, τα φύλα, οι κοινωνικές αντιθέσεις και οι ιδεολογίες, είναι δυνατό να χαρακτηρίζονται υποτιμητικά «κοινωνιολογία» και να παραγνωρίζεται η συμβολή τους στη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης; Ή γονιμοποιούν τους μαθητές με την αίσθηση της κοινότητας; Ποιοι είναι, μέσα σε ποιο περιβάλλον ζουν, τι κοινό και τι διαφορετικό έχουν με ανθρώπους που έζησαν κάποτε στον ίδιο τόπο ή συναποτελούν μαζί τους σήμερα το κοινωνικό υποκείμενο. Τι σημαίνει να είσαι Έλληνας σε μια ανεξάρτητη και δημοκρατική κοινότητα, πώς φτάσαμε εδώ, με ποια άλματα και ποια πισωγυρίσματα, με ποιες νίκες και ποιες ήττες. Τα νέα προγράμματα ιστορίας συνδυάζονται με νέες μορφές συμμετοχικής διδασκαλίας, που ενθαρρύνουν την βιωματική και διαθεματική κατανόηση και έρευνα του παρελθόντος, όπως είναι η οικογενειακή και τοπική ιστορία. Προφανώς μια τέτοια σύνθετη (όχι μονολιθική και ανιστορική) προσέγγιση της έννοιας του Έθνους, που είναι πιο κοντά στις καθημερινές εμπειρίες των παιδιών και του απλού πολίτη, ενοχλεί. Η βιαστική ανακίνηση θέματος ιστορίας από την υπουργό, επιβεβαιώνει ότι η ΝΔ διαμορφώνει μια υβριδική ταυτότητα, τη νεοφιλελεύθερη νεοεθνικοφροσύνη, προσπαθώντας να συγκαλύψει θετικές, έστω εξ ανάγκης, επανατοποθετήσεις στο θέμα του Μακεδονικού, να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα ουσιώδη προβλήματα της εκπαίδευσης και να δημιουργήσει μια συντηρητική εικόνα για το μέλλον της χώρας σε μια περίοδο που βγαίνουμε σιγά σιγά από την κρίση και έχουμε ανάγκη από ένα νέο όραμα με εξωστρέφεια, δημοκρατία και μια νέα εθνική αυτοπεποίθηση.

Η απόφαση της Αρχής είναι ξεκάθαρη. Αναγνωρίζεται με αυτήν η προτεραιότητα του κράτους δικαίου έναντι θρησκόληπτων και σκοταδιστικών αντιλήψεων, που δυστυχώς επανέρχονται απειλητικά με τον μανδύα της «ταυτότητας», και μάλιστα όχι μόνο στη χώρα μας. Απορρίπτεται και η δήθεν «συμβιβαστική λύση» της προαιρετικής δήλωσης των γονέων για το θρησκευτικό και εθνικό φρόνημα των παιδιών τους, που θα διατηρούσε στην πράξη τις αντισυνταγματικές ρυθμίσεις και θα δημιουργούσε διαιρέσεις και νέες διακρίσεις. Και καλείται με αυτήν το υπουργείο Παιδείας να καταργήσει άμεσα ένα καθεστώς, που η διατήρησή του θα είχε ως συνέπεια, τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα των μαθητών να περιλαμβάνονται στους τίτλους σπουδών (που φυσικά χρησιμοποιούνται στο διηνεκές κατά την αναζήτηση εργασίας), αλλά και να συγκροτούν μόνιμο αρχείο στο myschool καθώς και στους φακέλους μαθητών που τηρούνται στα σχολεία.

Είπατε ότι θα το καταργήσετε με τον πρώτο νόμο που θα ψηφίσετε και ότι , πλέον,  η Αστυνομία θα μπορεί να παρεμβαίνει ακόμη και με ένα «ανώνυμο» τηλεφώνημα.  Η σημερινή νομοθεσία, που βάση της είναι οι διατάξεις επί υπουργίας της κυρίας Γιαννάκου, προστατεύει το Άσυλο από πράξεις ανομίας, αλλά δεν το καταργεί. Η Αστυνομία μπορεί να παρεμβαίνει αυτεπάγγελτα για αυτόφωρα κακουργήματα, ενώ, οι Πρυτανικές Αρχές μπορούν να ζητούν την παρέμβασή της για άλλα αδικήματα. Μην κατασυκοφαντείτε τα  Πανεπιστήμια της χώρας που έχουν υψηλό επίπεδο σπουδών και μεγάλη διεθνή αναγνώριση. Για το ευαίσθητο θέμα των σχέσεων Εκκλησίας και σχολείου φαίνεται ότι δεν έχετε το Θεό σας κυρία Κεραμέως!  Σπεύσατε σε διαβεβαιώσεις   προς την Εκκλησία που ανοίγουν ορέξεις στους σκοταδιστικούς κύκλους να εισβάλουν ξανά στα σχολεία. Τι άλλο δηλοί η αναφορά  σας περί «ιεροδιδασκάλων» στη συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο; Δεν γνωρίζετε  κυρία Υπουργέ ότι οι μόνοι ιεροδιδάσκαλοι στο εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι οι Μουσουλμάνοι δάσκαλοι του Κορανίου στα σχολεία της μειονότητας; Σκοπεύει η κυβέρνηση της ΝΔ να δημιουργήσει κλάδο χριστιανών ορθόδοξων «ιεροδιδασκάλων»; Σκοπεύει η κυβέρνηση να καταργήσει τα νέα προγράμματα των Θρησκευτικών που διδάσκονται με απόλυτη επιτυχία στα σχολεία; Σκοπεύει να υποχωρήσει στις απαιτήσεις της Εκκλησίας στο περιουσιακό;

Δεν είναι λύση η παλινδρόμηση σε πολυσυλλεκτικά κόμματα που συγκλίνουν στο κέντρο χωρίς ευκρινείς κοινωνικές αναφορές, κόμματα που ισορροπούν γύρω από ένα αρχηγοκεντρικό μοντέλο. Χρειαζόμαστε κόμματα αρχών που γι’ αυτόν τον λόγο θα είναι ικανά να δημιουργούν κοινωνικές - πολιτικές συμμαχίες και τελικά ένα μεγάλο πλειοψηφικό ρεύμα, εμπνέοντας πρώτα και κύρια τους νέους, δίνοντας φωνή στον κόσμο των «από κάτω».

Η νέα αφετηρία της αριστερής διακυβέρνησης ανταποκρίνεται στην ανάγκη διαμόρφωσης ενός νέου κοινωνικού πλειοψηφικού ρεύματος. Αυτό φοβούνται οι κάθε είδους δεξιοί και οι σύμμαχοί τους . Μετά τη διάψευση των ονείρων τους περί αριστερής παρένθεσης , τώρα ονειρεύονται κυβερνητική κατάρρευση, έστω μόλις λίγους μήνες προτού ολοκληρωθεί η κυβερνητική θητεία. Θα διαψευστούν και σήμερα και μεθαύριο στην ψηφοφορία για τις Πρέσπες. Η κυβέρνηση ζητεί ψήφο εμπιστοσύνης και θα της τη δώσουμε. Για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες των Ελλήνων. Για να ολοκληρώσει το έργο της υπέρ των πολλών. Ζητάει ψήφο εμπιστοσύνης που θα της δοθεί σήμερα, αλλά –το σημαντικότερο- θα της δοθεί στις εκλογές, ώστε μια δεύτερη 4ετία προοδευτικής διακυβέρνησης να ανταποκριθεί στις ελπίδες των πολιτών για μια δίκαιη ανάπτυξη και να αποκαταστήσει τη θέση της χώρας διεθνώς, δηλαδή, να επουλώσει τις πληγές που άνοιξαν τα Μνημόνια στον εθνικό κορμό. Ταυτοχρόνως, είναι μια ψήφος εμπιστοσύνης- μήνυμα προς την Ευρώπη, ότι η μικρή Ελλάδα μπορεί και πάλι, μέσα στο πλαίσιο των συμμαχιών και συνεργασιών της, να οικοδομήσει συσχετισμούς ανάσχεσης της ακροδεξιάς απειλής και επαναθεμελίωσης της Ευρώπης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, αλλά και ο ευρύτερος κύκλος της επιρροής του αποτελείται από απαιτητικούς και υποψιασμένους πολίτες. Υπάρχουν άνθρωποι που βιώνουν ακόμη και σήμερα με τραυματικό τρόπο τη διάψευση των προσδοκιών του 2015. Υπάρχει κόσμος που χρεώνει και σε εμάς λάθη αλλά και αποφάσεις που χειροτέρεψαν τη ζωή του. Πρέπει, ο ΣΥΡΙΖΑ, να κερδίσει ξανά τα μυαλά και την καρδιά των αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων, αναδεικνύοντας το έργο της διακυβέρνησης αλλά και την προοπτική που υπάρχει. Να μιλάμε ειλικρινά. Να αναδεικνύουμε παντού το ήθος και το ύφος της Αριστεράς. Να καταπολεμούμε εν τη γενέσει τους φαινόμενα αλαζονείας και καθεστωτισμού. Να περιφρουρούμε ως κόρη οφθαλμού το ηθικό πλεονέκτημα του χώρου μας. Με αυτόν τον τρόπο θα ξαναφέρουμε κοντά μας τον κόσμο που μας στήριξε τα προηγούμενα χρόνια. Σε αυτόν τον στόχο δεν πρέπει να αποτύχουμε.

Αναμφισβήτητα υπάρχει ανάγκη οι νέοι και οι νέες να τιμούν τις εθνικές επετείους, να συμμετέχουν με δημιουργικό τρόπο στις εκδηλώσεις της ιστορικής μνήμης, να αντλούν συμπεράσματα και αξίες από τη διαχρονικότητα του μηνύματος ‘θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία’. Χρειάζεται, λοιπόν, να εμπλουτιστούν οι εκπαιδευτικές δράσεις μέσα και έξω από το σχολείο, ώστε να μπορούν οι εθνικές επέτειοι να βιώνονται με ουσιαστικό τρόπο από τα νέα παιδιά και να μην μετατρέπονται σε άλλη μία ευκαιρία κατανάλωσης. (...) Η ουσιαστική κατάργηση του θεσμού των μαθητικών παρελάσεων έχει επέλθει, απομένει η τυπική κατάργησή του με την σημερινή μορφή. Κι αυτό μπορεί να γίνει μέσα από το διάλογο ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς, στους μαθητές και στους γονείς και την τοπική κοινωνία, με πρωτοβουλία του Υπουργείου Παιδείας. Αν αποκτήσουν μεγαλύτερη ουσία οι εκπαιδευτικές δράσεις, εντός και εκτός του σχολείου, πάνω σε θέματα εθνικής αυτογνωσίας και αλληλεγγύης, τότε οι μαθητικές παρελάσεις θα αποτελέσουν, χωρίς περιττές εντάσεις, παρελθόν.