Ο κόσμος αλλάζει όταν προσπαθούμε όλοι μαζί, καθένας με τον τρόπο του

Παντρευτήκαμε με τη Jane το 2018, μετά 13 χρόνια συμβίωσης, όταν πλέον το σύμφωνο συμβίωσης νομιμοποιήθηκε και για τα ομόφυλα ζευγάρια. Το κάναμε για εμάς, αλλά και για να κατοχυρώσουμε κάπως καλύτερα το γιο μας, τον οποίο γέννησα στο Guernsey και ο οποίος αναγνωρίζεται, με το βρετανικό σύστημα, ως παιδί και των δυο μας, με τις δυο μαμάδες του. Τη μαμά και τη mummy. Ως same sex family, απολαμβάνουμε, εδώ, όλα τα δικαιώματα με τις υπόλοιπες οικογένειες – ετερόφυλες, μονογονεϊκές κτλ. Έτσι, για παράδειγμα, η δασκάλα του Νικόλα στο νηπιαγωγείο, δείχνει την οικογενειακή μας φωτογραφία και μιλά για εμάς, όπως ακριβώς για τα άλλα παιδάκια. Η Jane έχει ίσο λόγο με εμένα σε όλα τα θέματα και, το σημαντικότερο από μια άποψη, εάν πεθάνω, θα συνεχίσει να είναι η μαμά του. Περιττό να πω πόσο χαρούμενο, υγιές ψυχικά και παιχνιδιάρικο αγοράκι είναι ο μικρός μας, επειδή ακριβώς μεγαλώνει σε μια κοινωνία που σέβεται τόσο το ίδιο όσο και τους γονείς του. Και για αυτό θα είμαι πάντα ευγνώμων στην κοινωνία και την κουλτούρα εδώ. Επιθυμία μας, όμως, είναι να επιστρέψουμε Ελλάδα, σε λίγα χρόνια. Γιατί και η Jane και εγώ θελουμε εκεί να ζήσουμε και να μεγαλώσουμε το παιδί μας, στο μέρος που είναι το «σπίτι» μας, οι φίλοι μας, η καρδιά μας. Και η μεγάλη ελπίδα μας είναι ότι ο τόπος αυτός μπορεί να μας αγκαλιάσει, όπως ο κόσμος εδώ, και να υπάρξουμε όλοι μαζί, με σεβασμό, κατανόηση, καλή διάθεση και όση πιο πολλή αγάπη μπορούμε. Είμαι αισιόδοξη, γιατί μέχρι τώρα έχουμε βρει, όταν είμαστε Ελλάδα, μόνο αποδοχή, καλοσύνη και αγάπη. Πολύ περισσότερα απ’ ό,τι θα μπορούσα ποτέ να είχα ελπίσει.