Το λεγόμενο “τρίτο κύμα” του κορονοϊού πλησιάζει πλέον για τα καλά, παρά τα συνεχιζόμενα υγειονομικά και μη μέτρα που έχει επιλέξει η κυβέρνηση. Οι νυχτερινές -και εσχάτως απογευματινές- απαγορεύσεις κυκλοφορίας επιβάλλονται αποκλειστικά με όρους καταστολής και επικοινωνίας και όχι πραγματικής κάμψης της διασποράς ενός ιού, που αν μη τι άλλο γνωρίζουμε πλέον ότι διαδίδεται πολύ ευκολότερα σε εσωτερικούς παρά σε εξωτερικούς χώρους.
Ακόμη και να μην ισχύουν καθολικά (βλέπε κορονογεύμα των “νόμιμων ιδιοκτητών” στην Ικαρία), θα περίμενε κανείς ακούγοντας τα ελληνικά ΜΜΕ πως κάποιο αποτέλεσμα θα έπρεπε να έχουν αποφέρει. Τουλάχιστον, βρε αδελφέ, δείχνουν ότι η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί απέναντι σε έναν ασύμμετρο αντίπαλο που έχει γονατίσει ακόμη και την “περισσότερο πολιτισμένη από εμάς” (κατά τους Μενουμευρωπαίους) Δύση. Επομένως ευθύνη πέραν της αποκλειστικά ατομικής δεν υπάρχει, καθώς ο κορονοϊός εντάσσεται στο φάσμα των “φυσικών καταστροφών”, όπως είναι οι πλημμύρες (εκτός από τη Μάνδρα), οι Πυρκαγιές (εκτός από το Μάτι) και οι σεισμοί (εκτός από αυτούς που τυγχάνει να γίνονται κατά τη διάρκεια επισκέψεων του πρωθυπουργού).
Πέραν του σχετικά αστείου της υπόθεσης, υπάρχουν και οι σοβαρές του διαστάσεις: Μπορεί πράγματι ο ιός ως τέτοιος να γεννήθηκε μέσα από ένα “τυχαίο γεγονός” (μεγάλη συζήτηση εδώ για τη συμβολή που είχε σε αυτό η αλόγιστη και άνευ σχεδίου καταστροφή και εκμετάλλευση του φυσικού περιβάλλοντος από την ανθρωπότητα), πλην όμως η πανδημία (δηλαδή η διασπορά, το ρίζωμα και η συνεχιζόμενη αναπαραγωγή) του Covid-19 στις κοινότητές μας είναι καθαρά πολιτική επιλογή. Και εξηγούμαι: Η παγκόσμια διασπορά του ιού, που δίνει τροφή στην κάθε αποτυχημένη διαχείριση να χρησιμοποιεί τις μεγαλύτερες αποτυχίες των άλλων κρατών για να δικαιολογήσει της δικές της, δεν ήταν αναπόφευκτη. Αυτό φαίνεται από την επιτυχία των κρατών που έχουν καταφέρει να ελέγξουν πλήρως την πανδημία, όπως η Νέα Ζηλανδία, η Αυστραλία, το Βιετνάμ, η Κούβα και άλλες χώρες εντός και εκτός “πολιτισμένης” Δύσης. Μάλιστα, στα κράτη αυτά η οικονομική “θυσία” στην οποία υποβλήθηκαν ήδη (όσο μπορούμε να αποκαλούμε θυσία τον περιορισμό της οικονομίας προκειμένου να σωθούν ανθρώπινες ζωές) αποδίδει και οικονομικούς καρπούς, καθώς τους δίνεται πλέον η δυνατότητα να λειτουργήσουν εκ νέου με όρους σχετικής κανονικότητας, με τους μοναδικούς περιορισμούς να προέρχονται όχι από αποτυχίες των ίδιων, αλλά των άλλων κρατών που δεν επέλεξαν παρόμοια πολιτική.
Αυτή η παγκόσμια αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, στο πλαίσιο του οποίου de facto κινούνται όλες οι κυβερνήσεις της “Δύσης”, από τις κεντροαριστερές μέχρι τις ακροδεξιές, οδηγεί το παγκόσμιο αφήγημα να μιλά για τα “κύματα” του ιού ως αποκλειστικά φυσικά φαινόμενα, αποκρύπτοντας τις ευθύνες που έχουν τόσο για την απώλεια της ζωής και της υγείας εκατομμυρίων ανθρώπων, όσο και για την αύξηση των ανισοτήτων που συνοδεύει την πανδημία ως τώρα.
Στην Ελλάδα, λοιπόν, όσα ΜΜΕ του κατεστημένου μιλούν για “κύματα”, “εστίες φωτιάς” ακόμα και… ηφαίστεια, εμείς οφείλουμε να βλέπουμε από πίσω τη γύμνια ενός χρεοκοπημένου οικονομικού και κοινωνικού συστήματος οργάνωσης που το μόνο που μπορεί πλέον να μας προσφέρει είναι ατομική μιζέρια και συλλογική κατάθλιψη.
Μπορεί ενίοτε η έλλειψη κυβερνητικών ευθυνών να γίνεται άλλοθι για την έλλειψη κοινωνικής ευθύνης από τα άτομα, το αντίστροφο όμως, το ξέπλυμα δηλαδή κάθε εγκληματικής πολιτικής επιλογής της κυβέρνησης στον “άγιο ποταμό” της ατομικής ανευθυνότητας έχει γίνει πλέον καθεστώς.
Αντί λοιπόν να αναρωτιόμαστε αν ο ιός “κολλάει ή όχι” ανάλογα με το πολιτικοκοινωνικό στάτους, ας αναρωτηθούμε ποιος θα απολογηθεί για τις περισσότερες από 6 χιλιάδες απώλειες μπαμπάδων, μαμάδων, παππούδων, θείων, αδελφών, φίλων αλλά και ενίοτε παιδιών που δεν μας ήρθαν ως “θεία δίκη” αλλά ως αποτέλεσμα των επιλογών μιας κοινωνικής τάξης που θεωρεί τις ζωές μας αναλώσιμες.
Άρης Σπουρδαλάκης
Πηγή: Independent News
