Ο κορονοϊός ήταν επόμενο να καθηλώσει τις λειτουργίες και πολιτικές πρωτοβουλίες όλων των κομμάτων, πλην της κυβερνητικής ΝΔ, βέβαια. Να καθηλώσει γενικά την κίνηση της κοινωνίας, άρα και κάθε είδους κινήματα. Όμως, για τον ΣΥΡΙΖΑ η πανδημία ήταν πολύ βαρύτερη, καθώς υποχρεώθηκε να αναστείλει, σε μεγάλο βαθμό, την πορεία του προς το συνέδριο, με αποτέλεσμα να ανακοπεί η δυναμική που είχε κερδίσει με τις ομόφωνες αποφάσεις για την ανασυγκρότηση – διεύρυνση του κόμματος τόσο στη βάση του, όσο και στα καθοδηγητικά του όργανα.
Να σημειωθεί ότι πάντοτε για τα αριστερά κόμματα η πορεία προς ένα συνέδριο είναι η ουσιαστική εργασία. Αυτό ίσχυε πολύ περισσότερο γι’ αυτό το συνέδριο, για το οποίο φιλοδοξούσε να απασχολήσουν οι προτάσεις του την κοινωνία, να ενθαρρύνουν νέες κοινωνικά δραστήριες δυνάμεις να πυκνώσουν τις γραμμές του, να προκύψει, τελικά, από το τελικό σώμα, ένα εναλλακτικό πρόγραμμα στη διακυβέρνηση της Δεξιάς, πιο ριζοσπαστικό και με πιο σαφές το οραματικό του στοιχείο. Αυτό τώρα θα συντελεστεί κάτω, όμως, από πιο δύσκολες συνθήκες.
Το ζήτημα της πολιτικής διεύρυνσης
Η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης (ΚΕΑ) το προηγούμενο Σάββατο αυτή ακριβώς την επανεκκίνηση επιχείρησε παίρνοντας μια σειρά αποφάσεις οργανωτικού, κυρίως, χαρακτήρα, αλλά με σαφές πολιτικό περιεχόμενο και στόχευση. Η ηγεσία του κόμματος αναζήτησε, δηλαδή, λύσεις που δεν θα παρέκαμπταν μεν ευθέως τα εκλεγμένα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά συγχρόνως θα εξασφάλιζαν από τώρα την πολιτική λειτουργία της διεύρυνσης που στην αντίληψή της συμποσούται, σχεδόν αποκλειστικά, στην προσθήκη από τώρα του δεύτερου προσδιοριστικού του τίτλου του, “Προοδευτική Συμμαχία”.
Αυτό, αυτόματα, ανέσυρε σειρά υπαρκτών ζητημάτων, θεσμικών κυρίως, αλλά και πολιτικών που δημιούργησαν και τις αντίστοιχες διαφωνίες και τριβές ακόμη και στο εσωτερικό των τάσεων. Και τούτο διότι η χρήση, στην πολιτική καθημερινότητα, της σύνθετης ονομασίας και η έκδοση αντίστοιχων νέων ταυτοτήτων, ουσιαστικά ακυρώνει το δικαίωμα των μελών – συνέδρων, στο συνέδριο, να αποφασίσουν σχετικά, έχοντας ακούσει εναλλακτικές προτάσεις και το σκεπτικό τους. Κι αυτό δεν είναι καθόλου ευεργετικό στοιχείο σε ένα κόμμα που υποφέρει παραδοσιακά από έλλειψη συλλογικότητας.
Ωστόσο, αυτό το θεσμικό ζήτημα υποχρεώνει όσους, πάρα πολλούς, το εντοπίζουν ταυτόχρονα σε “απορρόφησή” του για δυο ή και τρεις κυρίως λόγους. Τους συναντά κανείς στις συζητήσεις στον κομματικό κόσμο και τα πέριξ αυτού. Ο ένας είναι ότι η ανασυγκρότηση – διεύρυνση που είναι αναγκαία, καθώς το συνέδριο απομακρύνθηκε, και γεννά την υποχρέωση να εξασφαλισθούν όροι ισοτιμίας στα μέλη που προσέρχονται και σε πολιτικά στελέχη ή διανοούμενους που συνέβαλλαν και προεκλογικά και μετά. Το αν επιλέχθηκε ο καταλληλότερος τρόπος είναι άλλο ζήτημα. Ο δεύτερος λόγος, πολύ ουσιαστικός, είναι ότι αυτό που προέχει είναι το κόμμα να συζητήσει και να διαμορφώσει θέσεις για τα πολύ σοβαρά ζητήματα και προβλήματα της κοινωνίας που υπήρχαν, αλλά διευρύνθηκαν μετά την πανδημία και όπου υστερεί έκδηλα το κόμμα η δημιουργία, δηλαδή, ενός ισχυρού “διλήμματος διακυβέρνησης”. Η ηγεσία του εκπέμπει λόγο, περισσότερο παραδοσιακό –το υποδηλώνει και η εμμονή στην προσθήκη “Προοδευτική Συμμαχία” αυτό– που δεν εναρμονίζεται, στο βαθμό που είναι απαραίτητο, με τις ανησυχίες των στρωμάτων που αφυπνίζονται από την τριπλή κρίση του καπιταλισμού όπου ζούμε, ιδίως των νέων.
Ζήτημα ηθικού κύρους
Ο τρίτος λόγος, από μια άποψη σοβαρότερος ιδίως, λόγω και του συμβάντος με τον Μιωνή ή και άλλων που θα υπάρξουν, είναι η επείγουσα ανάγκη να προφυλάσσεται το κόμμα ως προς το ηθικό του κύρος και κυρίως να το κάνει μάχιμο στην κοινωνία, με αποτελεσματική συνεισφορά στους αγώνες των κοινωνικών κινημάτων, ετοιμοπόλεμο σε περίπτωση που, καθόλου απίθανο, προκηρυχθούν εκλογές. Να μπορεί να αποκρούσει το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο ή την πιεστική παρότρυνση να γίνει συστημικό. Να θεραπευθεί άμεσα η “ευαλωτότητα” του κόμματος με την προσπάθεια από τον ίδιο τον κόσμο του κόμματος, αφήνοντας πίσω την πικρία, όσα έχει ακούσει, ακόμη και από μέρους της ηγεσίας του, για το “αρνητικό 3%”, “τα βαρίδια” και άλλα πολλά.
Αλλά ας ξαναρθούμε στις εργασίες της ΚΕΑ. Ασφαλώς ο φόβος της πανδημίας δεν διαμόρφωνε το καταλληλότερο κλίμα για μια ζεστή συνεδρίαση. Ωστόσο, ο έμπειρος συμμετέχων, διέκρινε και άλλους λόγους που καθιστούσαν το κλίμα “πεσμένο”, το σώμα όχι πλούσιο σε συμμετοχές και χωρίς το συνήθη ενθουσιασμό. Αποφασιστικότητα, ναι, και κλίμα στράτευσης για όσα καθήκοντα μπαίνουν έως το συνέδριο, μια περίοδο όπου, ξανά, έχει ανάγκη η κοινωνία τον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία.
Άρης Καραντινός
Πηγή: Η Εποχή
