Η ταινία «Χρυσή Αυγή: Προσωπική υπόθεση», όπου οι δημοσιογράφοι και ντοκιμαντερίστες Ανζελίκ Κουρούνης και Θωμάς Ιακόμπι περιέγραψαν εκ των έσω την οργάνωση, έχοντας καταφέρει να παρακολουθήσουν και να καταγράψουν με εικόνα εκδηλώσεις και συνεδριάσεις της, χωρίς ο πραγματικός τους ρόλος να γίνει αντιληπτός, έπαιξε σημαντικό ρόλο και στην τελική καταδίκη της ως εγκληματικής οργάνωσης, αλλά και στην καλύτερη κατανόηση, σε διεθνές επίπεδο, του φαινομένου που αυτή συνιστούσε. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα από τα βραβεία που πήρε, το Averroès Junior στη Μασσαλία, έφερε την ένταξη της ταινίας στο βοηθητικό εκπαιδευτικό υλικό των τριών τάξεων του γαλλικού Λυκείου.
Η νέα τους ταινία, η «Χρυσή Αυγή: Υπόθεση όλων μας» παρακολούθησε τη δίκη της οργάνωσης και τις καταδίκες τόσο των φυσικών όσο και των ηθικών αυτουργών των εγκλημάτων της. Η διεθνής υποδοχή της είναι ανάλογη της πρώτης ταινίας. Έχει ήδη γίνει δεκτή σε 18 διεθνή φεστιβάλ ντοκιμαντέρ, ενώ έχει πάρει και τα πρώτα της βραβεία: στο Λος Άντζελες, όπου πήρε το L.A. Independent Women Film Awards, στο Five Continents στη Βενεζουέλα (βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ και σεναρίου), στο Cinepobre στη Βολιβία (εύφημο μνεία), ενώ στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, πριν από λίγες μέρες, πήρε τρία βραβεία: το βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου FIPRESCI και το άμεσα συνδεόμενο με αυτό πρώτο βραβείο της ΕΡΤ, καθώς και το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής Νεότητας Φοιτητών Πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης.
Ως προς την προβολή της υπάρχουν συζητήσεις με γαλλικά τηλεοπτικά κανάλια – ας ελπίσουμε ότι θα παιχτεί και από την ΕΡΤ, αν και ακόμα δεν έχει γνωστοποιηθεί κάτι. Δεν έχει υπάρξει ακόμη διανομή στους ελληνικούς κινηματογράφους. Έχουν ως τώρα προβλεφθεί προβολές σε φεστιβάλ στην Αίγινα, την Πιερία, το Κερατσίνι. Και στα παραρτήματα του ιδρύματος «Ρόζα Λούξεμπουργκ» (το ελληνικό τμήμα ήταν βασικός χρηματοδότης) ανά τον κόσμο.
Η ταινία έχει πολλές εικόνες από τη δίκη, έχει συνεντεύξεις με τους δικηγόρους της Πολιτικής Αγωγής και μία δικηγόρο υπεράσπισης, αλλά και με άλλους παράγοντες της διαδικασίας ή ειδικούς στο θέμα, κατά κανόνα μέσα από την αίθουσα του δικαστηρίου όπου γινόταν η δίκη. Έχει σενάριο και, κινηματογραφικά μιλώντας, αποτελεί γέφυρα όπου οι συντελεστές περνούν με επιτυχία από το καθαρό ρεπορτάζ στο πραγματικό ντοκιμαντέρ. Παραγωγή, σκηνοθεσία και σενάριο είναι της Ανζελίκ Κουρούνης, η έρευνα και η ηχοληψία του Θωμά Ιακόμπι, η διεύθυνση φωτογραφίας του Χριστόφορου Γεωργούτσου. Η πολύ σημαντική (και καλογυρισμένη) αυτή ταινία παρακολουθεί όλη τη διαδικασία μέχρι την τελική καταδίκη, με βασική πρωταγωνίστρια την Μάγδα Φύσσα. Στο τέλος, ενώ αυτή ευχαριστεί τους δικηγόρους, εκείνοι της λένε χαρακτηριστικά: «Αν δεν υπήρχαμε εμείς θα ήταν στη θέση μας άλλοι δικηγόροι, αν όμως δεν υπήρχες εσύ δεν θα γινόταν τίποτα από όλα αυτά».
«Η Μάγδα έγινε σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα όπως είχε γίνει ο Γλέζος σε άλλες συνθήκες», λέει στην «Εποχή» η Ανζελίκ Κουρούνης. «Η αξιοπρέπεια, η μαχητικότητά της, η υπομονή, ο πόνος της, η καλοσύνη της, αυτά μας ένωσαν όλους. Αν κάτι με αφήνει άφωνη σε αυτή τη φοβερή ιστορία, είναι ότι η κοινωνία δεν αναγνώρισε ότι πρόκειται για ναζιστικό κόμμα. Η ψήφος του 2015 στη Χ.Α. είναι απαράδεκτη, γιατί πλέον όλοι γνώριζαν. Γιατί λ.χ. η νεολαία της Ν.Δ. δεν διαδήλωσε για τον Φύσσα; Όλοι εκείνοι που δεν βγήκαν στο δρόμο στις 7 Οκτωβρίου, τι πιστεύουν; Δεν υπάρχει απάντηση σ’ αυτό. Ίσως φταίει η ανεπαρκής παιδεία (το Ολοκαύτωμα είναι μια αράδα στα σχολικά βιβλία), ίσως ότι στην Κατοχή, εκτός από μεγάλη αντίσταση υπήρξε και μεγάλο κομμάτι δοσιλογισμού. Ή πάλι ότι η αποχουντοποίηση δεν συμπεριέλαβε τις δυνάμεις ασφαλείας».
Η καταδίκη πρέπει να θεωρηθεί επίτευγμα, πιστεύει η Ανζελίκ Κουρούνης, αν και υπάρχουν σημεία που την προβληματίζουν. «Όπως είπε ο καθηγητής Ν. Αλιβιζάτος, οι δικαστές πήραν το σήμα από την κυβέρνηση και προέβησαν στην καταδίκη, γιατί δεν τα βάζεις εύκολα με μισό εκατομμύριο ψηφοφόρους. Δύο πράγματα με ενοχλούν όμως σ’ αυτό: το ένα είναι η παρέμβαση της πολιτικής στη δικαστική εξουσία καθεαυτή. Το δεύτερο, αν δεν υπήρχε αυτή η παρέμβαση, θα τους αθώωναν;», λέει, και κρούει σήμα κινδύνου: «Με αυτή την καταδίκη δεν τέλειωσε ούτε ο πόλεμος ούτε η μάχη. Είναι διαρκής ο πόλεμος. Ο ναζισμός ηττήθηκε στρατιωτικά το ’45, πολιτικά όμως δεν ηττήθηκε. Και υπάρχει και Εφετείο. Σε όσους το λέω με κοιτάζουν περίεργα. Ναι, υπάρχει και Εφετείο. Προσωπικά ξέρω ότι αυτοί έχουν μνήμη ελέφαντα και ότι εμένα και τον Θωμά μας περιμένουν στη γωνία. Ωστόσο αυτή τη μάχη είμαι αποφασισμένη να την δώσω. Και ας μην ξεχνάμε: πρόκειται για δίκη σημαντικότερη της Νυρεμβέργης. Γιατί εκείνη ήταν στρατιωτική, των νικητών που δίκαζαν τους ηττημένους. Εδώ είχαμε κοσμική δίκη στην οποία δικαζόταν το τρίτο σε δύναμη κόμμα. Δεν έχει ξαναγίνει αυτό ποτέ και πουθενά. Αυτή η δίκη αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή στις μέρες μας για τον φασισμό και τον ναζισμό γιατί δημιουργεί δεδικασμένο».
Πηγή: Η Εποχή
