Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η κυβερνητική θητεία της ΝΔ χωρίζεται πια σε δύο περιόδους: στην πριν και στη μετά τα Τέμπη. Έτσι θα μνημονεύεται και έτσι θα αξιολογείται.
Γιατί, ανεξαρτήτως πολιτικών εξελίξεων, τα Τέμπη είναι τομή.
Όχι μόνο ως προς την τραγικότητά τους, αλλά και γιατί συνέβαλλαν ώστε να έρθουν στην επιφάνεια –χωρίς «μακιγιάζ» και φτιασιδώματα− όλη η παθογένεια, η αναλγησία, η (αν)ηθική μιας κυβέρνησης γνήσιας εκπροσώπου της σκληρής Δεξιάς κινητοποιώντας, ταυτόχρονα, χιλιάδες ανθρώπους να ξανακατέβουν στους δρόμους.
Το ότι τα Τέμπη συνιστούν τομή, το αντιλαμβάνονται πλέον ξεκάθαρα και στο Μέγαρο Μαξίμου. Γι’ αυτό και τα νεύρα, τα πολλά νεύρα. Αλλά και οι συντονισμένες, χυδαίες επιθέσεις εναντίον των συγγενών των θυμάτων με πρώτη στο στόχαστρο τη Μαρία Καρυστιανού. Γι’ αυτό και η …καραμέλα περί εργαλειοποίησης και χρησιμοποίησής τους από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Γι’ αυτό και οι κινήσεις πανικού της κυβέρνησης, οι προβοκάτσιες της, η τοξικότητα των τρολ της.
Αρκεί να δει κανείς πώς −την τελευταία μόνο εβδομάδα− εκπρόσωποι της εκκλησίας, δημοσιογράφοι και κορυφαία κυβερνητικά στελέχη, σε αγαστό προφανέστατα συντονισμό, άφησαν κατά μέρους τα προσχήματα και άρχισαν, με χυδαίο τρόπο, να υλοποιούν τη νέα κυβερνητική τακτική. Εγκαταλείποντας την υποκριτική, καταπώς φάνηκε, μετριοπάθεια και γυρίζοντάς το στο …σκληρό ροκ, ξαναπαίζουν το τοξικό και βαθιά διχαστικό χαρτί στο οποίο διακρίνονται. Πώς το είπε ο Άδωνις Γεωργιάδης; «Σε αυτό το σημείο που έχουμε φτάσει σήμερα, έχουν αρχίσει να με δικαιώνουν και αυτοί που δεν συμφωνούσαν μαζί μου ότι αυτή η πολύ ήπια τακτική μας και η πολιτισμένη και γεμάτη αστική ευγένεια δεν μπορεί σε αυτή την περίπτωση να λειτουργήσει».
Αλλά και ο Μάκης Βορίδης: «είδατε εσείς από τους 100 νεκρούς που υπήρξαν στο Μάτι, είδατε κανέναν από τους συγγενείς να παίζει τον ρόλο που παίζει σήμερα η κ. Καρυστιανού;».
Εκφράσεις όπως «μαντάμ που το παίζει νέα Κούνεβα» και«κυρία με την κουπ»(Γιώργος Καρατζαφέρης), τίτλοι άρθρων όπως «Μήπως το έχει παρακάνει η Καρυστιανού;» (Σοφία Γιαννακά) και απόψεις περί «εσχάτης προδοσίας, απόπειρας ανατροπής του πολιτεύματος, ψέκας, εχθρού της Δημοκρατίας» (αρχιμανδρίτης Ρωμανός) ή «κυρία που με το φρεσκοχτενισμένο της μαλάκι και με το σχετικό μακιγιάζ προσπαθεί επάνω στο πτώμα του παιδιού της να χτίσει καριέρα» (Ικονίου Θεόληπτος), δίνουν το στίγμα και έρχονται και προστίθενται στα αισχρά τρολ και bots του διαδικτύου που συναγωνίζονται μεταξύ τους σε χυδαιότητα.
Δεν σταματούν, ωστόσο, εδώ. Η επίθεση κλιμακώνεται με χυδαίες αφίσες και τοξικές αναρτήσεις εναντίον όλων όσοι θα συμμετάσχουν στα συλλαλητήρια της 28ης Φεβρουαρίου. Οι διαδηλωτές, αλλά και οι συγγενείς των θυμάτων, αποκαλούνται «ακραίοι» και «Εξαρχειώτες», ενώ κυκλοφορεί ήδη και αντι-αφίσα που προτρέπει τον κόσμο να μην κατέβει στα συλλαλητήρια με σύνθημα «δεν θα πάω, εμπιστεύομαι τη δικαιοσύνη»!
Ο στόχος του επικοινωνιακού επιτελείου της κυβέρνησης είναι προφανής: αφενός να κατασυκοφαντήσει τις κινητοποιήσεις αποτρέποντας τη συμμετοχή σε αυτές και του συντηρητικού, δικού της ακροατηρίου (κάτι που συνέβη, γι’ αυτό και θορύβησε, στις αντίστοιχες της 26ης Ιανουαρίου), αφετέρου να εγείρει –μέσω του φόβου− ανακλαστικά κοινωνικού αυτοματισμού.
Ήδη αναπτύσσεται μια πρωτοφανής ρητορική μίσους με στελέχη όπως, για παράδειγμα, ο δημοσιογράφος και πρώην βουλευτής Μπάμπης Παπαδημητρίου να δηλώνει επί λέξει σε τηλεοπτικό πάνελ πως «…είναι σίγουρο ότι αυτή τη φορά θα γίνει κάτι κακό. Γιατί; Γιατί ετοιμάζεται το κακό. Γιατί χωρίς αυτό το κακό δεν πάει παρακάτω αυτή η διαδικασία στην οποία έχουν εμπλακεί οι ακραίες δυνάμεις που υπάρχουν πάντοτε στην κοινωνία μας…» (σ.σ το ότι σύμφωνα με μετρήσεις το 80% των Ελλήνων πιστεύουν ότι η κυβέρνηση της ΝΔ συγκαλύπτει το έγκλημα των Τεμπών, θεωρείται προφανώς …ακραίο).
Στον αντίποδα, με ένα δυνατό μήνυμα μέσω των κοινωνικών δικτύων, η κ. Καρυστιανού καλεί πολίτες, σωματεία, συνδικάτα και οργανώσεις να βγουν μαζί με τους συγγενείς των θυμάτων ειρηνικά στους δρόμους, χωρίς ταμπέλες και διακρίσεις, «στην πιο μαύρη επέτειο της ζωής μας, για τη νύχτα που η διαφθορά σκότωσε τα παιδιά μας και για να μην αποκαλυφθεί, συνεχίζει αδίστακτη να τα σκοτώνει, “μπαζώνοντας” στο διάβα της ό,τι θα δικαιώσει τις ψυχές τους»,όπως γράφει χαρακτηριστικά.
Στα πεντέμισι χρόνια που κυβερνά η ΝΔ, είναι ενδεχομένως η πρώτη φορά που βρίσκεται τόσο πολύ στριμωγμένη στη γωνία. Είναι η πρώτη φορά που νιώθει πως η λαϊκή αγανάκτηση διογκώνεται, πως ο κλοιός σφίγγει και πληθαίνουν τα συντριπτικά και αναπάντητα ερωτήματα, πως δεν αρκεί μια πετυχημένη επικοινωνιακή διαχείριση (άσε που οι ρωγμές στο μιντιακό αφήγημα είναι πια ευκρινείς) και πως η πιθανότητα η τραγωδία των Τεμπών να συμπαρασύρει το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής και να εξελιχθεί σε θρυαλλίδα για ευρύτερες εξελίξεις, είναι πλέον ορατή. Κι επειδή στο Μέγαρο Μαξίμου ξέρουν ότι, σε σχέση με τα Τέμπη, είναι απολύτως έκθετοι, γι’ αυτό και αντεπιτίθενται με χυδαίους, γκεμπελικής έμπνευσης όρους. Επιλέγουν τη λάσπη και την κινδυνολογία, (ξανα)ανασύρουν το χαρτί της σταθερότητας και επιτίθενται στην αντιπολίτευση, κατηγορώντας την ότι τραβάει το σκοινί στα άκρα, πριμοδοτώντας νέες πλατείες και κοινωνική πόλωση. Τρέμουν το θορυβώδες και όχι σιωπηλό πένθος των γονιών και των συγγενών των θυμάτων, οι οποίοι μετουσιώνουν τη μεγαλύτερη οδύνη που μπορεί να νιώσει άνθρωπος, σε διαρκή αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση όσων χάθηκαν.
Κι έτσι δεν διαλέγονται, δεν επιχειρηματολογούν, μόνο ελεεινολογούν, χρησιμοποιώντας εκφράσεις κλισέ, ψέματα, ύβρεις και λέξεις που δεν έχουν ως στόχο τον διάλογο, αλλά τον πόλεμο και την ψυχολογική και συμβολική εξόντωση του αντιπάλου.
Και πανικόβλητοι, κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο. Ας δείξει, λοιπόν, η 28η Φεβρουαρίου πως με το δίκιο τους πανικοβάλλονται.
*στίχος του Θανάση Παπακωνσταντίνου από το τραγούδι «Μαύρος Γάτος»
