Η είδηση είναι, λίγο πολύ, γνωστή. Μετά τη διασύνδεση των POS με τις ταμειακές μηχανές, το φιλοδώρημα και θα θεωρείται πρόσθετη παροχή και θα φορολογείται ως μισθός. Θα γίνεται δηλαδή διπλή παρακράτηση, και όπως εξηγεί ο πρόεδρος της πανελλήνιας ομοσπονδίας των εργαζομένων στον επισιτισμό-τουρισμό, Γιώργος Χοτζόγλου, «μιλάμε για φιλοδωρήματα της τάξης του μισού ευρώ, βαριά του 2ευρω. Ένας διανομέας δεν θα βγάλει πάνω από 10-12 ευρώ ημερησίως και από αυτά τα 10 ευρώ, μετά την παρακράτηση των ασφαλιστικών εισφορών και την επιβολή φόρου, θα μένουν καθαρά τα 4!».
Τι κάνει εδώ η κυβέρνηση; Έρχεται και ανασύρει παλιότερη απόφαση του Αρείου Πάγου (1195/2022, που βασίζεται στην προηγούμενή της 443/2019), η οποία έκρινε ότι είναι μισθός τα φιλοδωρήματα στους εργαζόμενους των καζίνων –η εργασιακή σχέση των οποίων διέπεται όμως από δική τους Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, με σχετική πρόβλεψη− και την επεκτείνει αυθαίρετα στις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους στον επισιτισμό, χτυπώντας ιδιαίτερα τον τομέα του σέρβις. Και το κάνει αυτό σε ένα εργασιακό περιβάλλον όπου συχνά, συχνότατα, δεν καταβάλλεται ούτε καν ο κατώτερος μισθός με αυτό ακριβώς το πρόσχημα: των «γενναίων», δηλαδή, φιλοδωρημάτων (στα οποία, κακά τα ψέματα, προσβλέπουν οι εργαζόμενοι προκειμένου να ενισχύσουν το πενιχρό τους εισόδημα).
Ξεκάθαρη πολιτική
Το ότι η πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ είναι ακραία ταξική, δεν είναι δα και κανένα μυστικό. Άλλωστε και η ίδια, ούτε θέλει ούτε κάνει καμία προσπάθεια να το κρύψει. Πρακτικά, τα έχει κάνει όλα: ιδιωτικοποιήσεις, απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης της παιδείας και της κοινωνικής ασφάλισης, περιστολή εργασιακών δικαιωμάτων και κοινωνικού κράτους, εξυπηρέτηση κάθε είδους ιδιωτικού συμφέροντος εις βάρος του περιβάλλοντος και του δημόσιου συμφέροντος. Γι’ αυτό ακριβώς σήμερα, όπως φαίνεται από όλες τις έρευνες, έρχεται αντιμέτωπη με μια έντονη δυσαρέσκεια για τις συνέπειες της πολιτικής της. Γιατί η ταξική της μεροληψία και η πολιτική της ιδεοληψία προσκρούουν στις ανάγκες της κοινωνίας και στη βάσανο της πραγματικότητας.
Γιατί παρά το διευκολυντικό δημοσιονομικό πλαίσιο στο οποίο είχε τη δυνατότητα να κινηθεί, τα προβλήματα των λαϊκών, αλλά και των μεσαίων στρωμάτων επιδεινώνονται ταχύτατα: η ακρίβεια, το εισόδημα, τα ενοίκια, η απόκτηση στέγης, οι εργασιακές σχέσεις, η πρόσβαση στη χρηματοδότηση, παντού η κυβερνητική πολιτική αποτελεί παράγοντα επιδείνωσης και όχι επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων.
Βεβαίως, ως γνήσια νεοφιλελεύθεροι, θεωρούν πως οι κρίσεις αποτελούν όχι προβλήματα προς αντιμετώπιση, αλλά, όπως είχε πει ο Μίλτον Φρίντμαν, ευκαιρίες προς αξιοποίηση για την επιβολή νεοφιλελεύθερων πολιτικών που, υπό ομαλές συνθήκες, θα ήταν δύσκολο να επιβληθούν.
Γι’ αυτό και στην «κανονικότητα» των κυβερνώντων μπορούν να φορολογούνται τα φιλοδωρήματα των σερβιτόρων και των διανομέων –με μια αυθαίρετη μάλιστα διαστρέβλωση της απόφασης του Αρείου Πάγου που αφορά συγκεκριμένους, όπως είπαμε, εργαζόμενους και όχι αυτούς του επισιτισμού− τη στιγμή που δεν φορολογούν, ή φορολογούν με τον ελάχιστο συντελεστή, τα δισεκατομμύρια υπερκερδών των μεγάλων παρόχων ενέργειας, των ομίλων πετρελαίου και των τραπεζών, ή προχωρούν στις φοροελαφρύνσεις εκατομμυρίων στις πολύ μεγάλες περιουσίες –τι πιο ενδεικτικό από την κατάργηση του φόρου γονικής παροχής για αντικειμενική αξία ακινήτου μέχρι 800.000 ευρώ ανά γονέα και ανά παιδί.
«Μίσος» ταξικό
«Θα σας πω ένα σενάριο, για να καταλάβετε. Έστω ότι βρισκόμαστε σε ένα πολυτελές εστιατόριο, πολύ ακριβό, με τα tips να φτάνουν τα 400 ευρώ τον μήνα. Με τη νέα φορολόγηση, στον εργαζόμενο θα πάνε τα 171 ευρώ και τα υπόλοιπα 229 στο κράτος. Αυτή είναι η πραγματικότητα», διευκρινίζει, μιλώντας στο rosa.gr,
ο κ. Χοτζόγλου, δείχνοντας το μέγεθος της αναλγησίας και τον τρόπο που η κυβέρνηση επιλέγει να… βελτιώσει τα έσοδα του κράτους!
Θα μου πείτε, εκπλήσσεται κανείς; Όχι. Τα μέχρι σήμερα δείγματα γραφής της δεν αφήνουν κανένα περιθώριο να παρερμηνευθούν οι επιλογές και οι στοχεύσεις της: αγοραστική δύναμη στην προτελευταία θέση της ΕΕ, ανεργία των νέων (Ιούλιος ’24) στο 20% και των γυναικών στο 12,5%, μερικής απασχόλησης το 50% των νέων συμβάσεων, ένας στους τέσσερις εργοδότες που ελέγχθηκαν δεν είχαν ενσωματώσει την αύξηση του κατώτατου μισθού και τις τριετίες, μισθοί πείνας, 4ωρα και απλήρωτες υπερωρίες, τελευταία η Ελλάδα στους 27 ως προς τις επενδύσεις, σε σχέση με το ΑΕΠ, ψίχουλα από το Ταμείο Ανάκαμψης στην πλειονότητα των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων με ταυτόχρονο αποκλεισμό τους και από κάθε άλλου είδους χρηματοδοτικό εργαλείο όπως ΕΣΠΑ ή τραπεζικός δανεισμός.
Ταυτόχρονα, συντελείται στη χώρα −τα τελευταία πέντε χρόνια− η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου, από τη Μεταπολίτευση και μετά. 137 εισηγμένες εταιρείες αύξησαν τον κύκλο εργασιών τους κατά 7% και τα καθαρά τους κέρδη κατά 20,7% με την κυβέρνηση να μοιράζει πάνω από 5 δισ. απευθείας αναθέσεις σε εταιρείες «ημετέρων» ή να αφήνει ανεξέλεγκτα να κερδοσκοπούν τα καρτέλ στα τρόφιμα.
Πώς μετά να μην έχει… ανάγκη τα επιπλέον έσοδα που θα προκύψουν από τη φορολόγηση των φιλοδωρημάτων; Πώς να μην κόψει το επίδομα παιδιού από όσους έχουν αυτοκίνητο μεγαλύτερο των 1.600 κυβικών; Οι καιροί είναι δύσκολοι. Και τα οικονομικά …θαύματα –όπως αυτό που επικαλείται η ΝΔ ότι συντελείται επί ημερών της− χρειάζονται θυσίες από… όλους.
Αν τώρα κάποιοι το πληρώνουν, κυριολεκτικά, με τη ζωή τους (σύμφωνα με τα στοιχεία της ΟΣΕΤΕ, από την αρχή του 2024, 95 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και άλλοι 153 τραυματίστηκαν σε χώρους εργασίας), αυτά είναι ψιλά γράμματα για κάποιους.
Αννέτα Καββαδία
