Υπάρχουν στιγμές που δεν χρειάζονται καν λόγια. Γιατί μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Και η εικόνα του αντικλεπτικού σε κουτιά με βρεφικό γάλα σε κάποια σουπερμάρκετ, όπως και η σπασμένη πόρτα στο σπίτι της Ιωάννας Κολοβού, είναι δύο από αυτές τις στιγμές. Που συμπυκνώνουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο τη δυστοπία μέσα στην οποία ζούμε.
Θα ήταν ανάξια σχολιασμού –αν δεν προερχόταν από τα πλέον επίσημα χείλη, αυτά του πρωθυπουργού της χώρας– η τόσο μικροπρεπής, αλλά αναμενόμενη για το ποιόν του, αποστροφή της ομιλίας του στην Πάτρα: «Το καλάθι του νοικοκυριού δεν αφορά τους αριστερούς του χαβιαριού και τους σοσιαλιστές της σαμπάνιας. Με το καλάθι του νοικοκυριού είμαστε εμείς. Όσοι το σνομπάρουν και το λοιδορούν, ας πάρουν το ακριβό τους κουβαδάκι και ας πάνε να παίξουν αλλού», είπε απευθυνόμενος στο κομματικό του ακροατήριο, ο άνθρωπος που το όνομά του είναι η επιτομή της αναλγησίας, των διαπλεκόμενων σχέσεων, της ταξικής –προς τα πάνω– απεύθυνσης και εξυπηρέτησης.
Ο άνθρωπος που συντηρεί και ενισχύει, με αγοραίο μάλιστα τρόπο –αλήθεια, οι λογογράφοι και το επικοινωνιακό του επιτελείο εκτιμούν ότι του ταιριάζει, ότι αποδίδει αυτό το …βαρύ κι ασήκωτο, μάγκικο ύφος;– την πάντα υπαρκτή διαχωριστική γραμμή Αριστεράς – Δεξιάς και που επιβεβαιώνει, σε κάθε εμφάνισή του, πως στις προσεχείς εκλογές συγκρούονται πράγματι δύο εκ διαμέτρου διαφορετικοί κόσμοι.
Είναι η Δεξιά
Προφανώς και το θέμα δεν περιορίζεται στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Όσο και αν η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας παίζουν τον ρόλο τους, δεν υπάρχουν ψευδαισθήσεις πως είναι η εφαρμοζόμενη δεξιά πολιτική αυτή που διευρύνει τις ανισότητες, που φτιάχνει παρακράτος μέσα στο κράτος, που επενδύει στη βία, τον αυταρχισμό και την καταστολή, που καλλιεργεί νοοτροπίες σύγχρονου μαυραγοριτισμού (βλ.Πάτσης), που θεωρεί «κανονικότητα» τόσο τους σκανδαλώδεις τραπεζικούς διακανονισμούς για μεγαλοεπιχειρηματίες/κόμματα, όσο και το όργιο των απευθείας αναθέσεων.
Είναι η Δεξιά που ξαναθυμάται τις ρίζες και τις καταβολές της και ένας σκληρός δεξιός πρωθυπουργός που –διολισθαίνοντας συνεχώς και υιοθετώντας τις πιο ακραίες εκδοχές της Ακροδεξιάς, η οποία έχει πλήρως ενσωματωθεί στους κόλπους της ΝΔ– εφαρμόζει μέχρι κεραίας την πολιτική του, την οποία πάντως –να σημειωθεί– ποτέ, ούτε καν προεκλογικά, δεν έκρυψε από τον ελληνικό λαό.
Μπορεί βέβαια το 2019 οι νυν κυβερνώντες να υπόσχονταν τάξη και ασφάλεια ή να ζωγράφιζαν με τα πιο φωτεινά χρώματα μια …αναγεννημένη Ελλάδα απαλλαγμένη από τους «λαϊκιστές» του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό όμως που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια συμπυκνώνεται ανάγλυφα στο τετράπτυχο: ανασφάλεια, διαφθορά, απόκρυψη, καχυποψία.
Η απάντηση του δικαστικού επιμελητή «τίποτα δεν θα πάρεις», στην έκκληση της Ιωάννας Κολοβού να πάρει τη γάτα της και το παλτό της –την ώρα που με σπασμένη πόρτα την έδιωχναν από το σπίτι της για ένα χρέος 15.000 ευρώ– δεν είναι απλώς η αντίδραση ενός υπανθρώπου.
Είναι η συμπύκνωση της λογικής που προσπαθεί να επιβάλλει η Δεξιά, σύμφωνα με την οποία ή προσαρμόζεσαι και υποτάσσεσαι στους νόμους της αγοράς ή πεθαίνεις. Ή γίνεσαι πειθήνιο γρανάζι του πιο σκληρού νεοφιλελεύθερου μηχανισμού ή δεν μας αφοράς. Μια λογική που χτυπάει ακριβώς στην καρδιά του κράτους δικαίου, επιβεβαιώνοντας το γιατί πρόκειται, στην κυριολεξία, για τη σύγκρουση δύο κόσμων. Όπου ο ένας θεωρεί «κανονικότητα» τα κλειδωμένα βρεφικά γάλατα, ενώ ο άλλος, στη θέα τους και μόνο, δε βλέπει τίποτα άλλο από ωμή βία.
Ύβρις, Άτις, Νέμεσις, Τίσις
Θυμούνται αλήθεια στο Μέγαρο Μαξίμου τις τέσσερις διακριτές –αν και αλληλοκαλυπτόμενες– ενότητες από τις οποίες αποτελούνται οι αρχαίες τραγωδίες; Ύβρις, Άτις, Νέμεσις και Τίσις. Αλαζονική, βίαιη, προσβλητική συμπεριφορά (ύβρις) που προκαλούσε την επέμβαση των θεών, και κυρίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή το θόλωμα του νου (άτις). Αυτή με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις ώσπου να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα και να διαπράξει το μοιραίο λάθος, το οποίο προκαλούσε τη «νέμεσιν», την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, η οποία τελικά επέφερε την «τίσιν», δηλαδή την τιμωρία και τη συντριβή/καταστροφή του.
Οι «άριστοι» της κυβέρνησης, όσο κι αν δεν το παραδεχθούν ποτέ, αναγνωρίζουν τα στάδια. Ξέρουν ότι έχουν μπει σε τροχιά αποδρομής. Ναι, μοίρασαν δισεκατομμύρια κρατικού χρήματος με απευθείας αναθέσεις σε ημέτερους, διαπλέκονται με την παρασιτική ελίτ, έχτισαν μηχανισμό προπαγάνδας με άξονα τη συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ. Την ίδια ώρα, όμως, άφησαν την κοινωνία ανοχύρωτη απέναντι σε κάθε είδους κίνδυνο –από την πανδημία και την ακρίβεια μέχρι την ενεργειακή κρίση και τις υποκλοπές.
Κι αν ο αμετανόητος Κυριάκος Μητσοτάκης, και οι συν αυτώ, εξακολουθούν –με τη στάση, τη συμπεριφορά και τις επιλογές τους– να αποδεικνύουν πόσο αδίστακτοι και επικίνδυνοι είναι για τη δημοκρατία, ευθύνη όλων των υπολοίπων είναι να πείσουν πως η αναγκαία, η ζωτικής σημασίας πολιτική αλλαγή που έχει ανάγκη ο τόπος και οι άνθρωποί του, δεν απαιτεί απλώς καλύτερους διαχειριστές. Αλλά φορείς ενός εντελώς διαφορετικού μοντέλου πολιτικής, με ρήξεις και ανατροπές ριζοσπαστικού χαρακτήρα, ικανές να δώσουν προοπτική σε ένα λαό τον οποίον προσπαθούν κάποιοι να πείσουν πως «όλοι ίδιοι είναι».
Αννέτα Καββαδία
