Μέσα στον ορυμαγδό της επικαιρότητας, μία είδηση πέρασε (σχεδόν) απαρατήρητη: την Πέμπτη 24 Απριλίου, τέσσερις οπλισμένοι αστυνομικοί μπήκαν στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Ταύρου ζητώντας εξηγήσεις για περιστατικό μεταξύ δύο μαθητών, έπειτα από καταγγελία μητέρας!
Ο διευθυντής του σχολείου και γονείς κλήθηκαν στο αστυνομικό τμήμα, και σαν να μην έφτανε αυτό, αστυνομικοί μαζί με την καταγγέλλουσα μητέρα παρακολουθούσαν από τα κάγκελα στο διάλειμμα αν γίνεται σωστά η επιτήρηση των παιδιών, τους μιλούσαν και έλεγαν στους εκπαιδευτικούς να αφήνουν ξεκλείδωτη την πόρτα του σχολείου (προφανώς για να διευκολύνεται η πρόσβασή τους σε αυτό)!
Το συμβάν γνωστοποιήθηκε από τον σύλλογο εκπαιδευτικών Π.Ε «ο Παρθενώνας» και εγείρει όχι απλώς ερωτηματικά, αλλά εύλογη ανησυχία για το πώς τελικά το διαβόητο δόγμα «νόμος και τάξη» έχει αλλοτριώσει –συνειδητά ή ασυνείδητα– καθημερινές συμπεριφορές. Και πώς η έννοια της ασφάλειας ερμηνεύεται και σχηματοποιείται –εν προκειμένω από γονείς(!)– με λογικές καταστολής.
Αμ΄ έπος αμ΄ έργον
Ήταν λίγους μήνες μετά την εκλογή του στην ηγεσία της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης έλεγε: «Δέσμευση: με κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας ο νόμος και η τάξη θα επιστρέψουν στην πατρίδα μας». Σχεδόν πέντε χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας, η εφαρμογή αυτού του συντηρητικού και βίαιου δόγματος βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Από τις συλλήψεις ανήλικων θεατών στην ταινία «Τζόκερ» μέχρι τον ξυλοδαρμό φοιτητή στη Νέα Σμύρνη μέρα μεσημέρι, από την εισβολή στο σπίτι του Δημήτρη Ινδαρέ μέχρι την εν ψυχρώ εκτέλεση του 18χρονου Ρομά Νίκου Σαμπάνη και τον ξυλοδαρμό/θάνατο του Βασίλη Μάγγου, από την καταστολή προσφυγικών και αναρχικών καταλήψεων μέχρι την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, από τα αντιμεταναστευτικά πογκρόμ μέχρι την αποτυχημένη στην πράξη απαγόρευση διαδηλώσεων και από την αστυνομική κτηνωδία μέχρι την απαγόρευση του δικαιώματος της απεργίας, το διαβόητο αυτό δόγμα βρίσκεται στον πυρήνα της κρατικής πολιτικής. Το οποίο δόγμα –με την επίκληση πάντα ενός αδιευκρίνιστου «εσωτερικού εχθρού» και σε συνδυασμό με την έξαρση του εθνικισμού και του ρατσισμού, στο πλαίσιο της «εθνικής» γραμμής που…πολυφοριέται τελευταία– μετατρέπεται σε άλλοθι της κρατικής ανομίας και της κυβερνητικής αταξίας.
Συνταγή που δεν χάνει
Η αλήθεια είναι πως η χρήση του φόβου ως εργαλείου πολιτικής κυριαρχίας, δεν είναι κάτι καινούριο. Όπως λέει και ο Νόαμ Τσόμσκι στο βιβλίο «Η χειραγώγηση των μαζών» (εκδόσεις Scripta, Αθήνα 1997, σελ.129) «ο συνδυασμός φόβου και δέους είναι μια στερεότυπη τεχνική που χρησιμοποιείται πάντοτε. Επίσης, το να αποσπάς την προσοχή των ανθρώπων με άλλα πράγματα […] αυτό έχει επίσης ως αποτέλεσμα να ευνοεί την υποτακτική συμπεριφορά». Ο γονιός που έχει «εκπαιδευθεί» έτσι ώστε να απευθύνεται στην αστυνομία(!) και να μην εμπιστεύεται τις δασκάλες και τους δασκάλους του παιδιού του, προκειμένου να λυθεί η παρεξήγηση μεταξύ συμμαθητών, δεν λειτουργεί εν κενώ. Επιδεικνύει τη στερεοτυπική συμπεριφορά κάποιου που έχει πειστεί και ενστερνίζεται στο έπακρο τη διαβόητη φράση του πατρός Μητσοτάκη, προς μέλη της ΕΛΑΣ, «το κράτος είστε εσείς», την περίοδο που η χώρα κλυδωνιζόταν από την εμμονή του τότε πρωθυπουργού στην ιδιωτικοποίηση της ΕΑΣ. Κάποιου που, ενδεχομένως και χωρίς να το αντιλαμβάνεται, έχει εμποτιστεί με τη λογική που θέλει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς ως τους μόνους αποτελεσματικούς. Ενός ανθρώπου που αδυνατεί –με την …πολύτιμη συμβολή της συντριπτικής πλειονότητας των ΜΜΕ– να συνειδητοποιήσει πως αυτό που κάποτε αποτελούσε το ισχυρό χαρτί της ΝΔ, η ασφάλεια δηλαδή και η προστασία των πολιτών, καταρρέει πια στο φόντο των σχεδόν καθημερινών κρουσμάτων σκληρής βίας και εγκληματικότητας.
Είναι γεγονός πως η πολιτική του φόβου ασκείται σε κρίσιμες περιόδους συγκρούσεων, κι αυτό η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως κάθε δεξιά κυβέρνηση, το ξέρει καλά. Συσσωρεύεται και σταδιακά όχι μόνο επηρεάζει καθημερινές συμπεριφορές, αλλά συντελεί στην ενίσχυση της απάθειας, της μη αντίδρασης. Όπως, και πάλι, λέει ο Νόαμ Τσόμσκι στο ίδιο βιβλίο («Η χειραγώγηση των μαζών», σελ.128-129): «Ένας τρόπος είναι να φοβίζεις τους ανθρώπους και να τους κάνεις να παραδεχτούν έντρομοι ότι μόνο ο Μεγάλος Ηγέτης μπορεί να τους σώσει […] Και θα τους σώσει με ένα “θαύμα”. Έτσι, ο συνδυασμός φόβου και δέους είναι μια στερεότυπη τεχνική που χρησιμοποιείται πάντοτε».
Απαγορεύεται διά …ροπάλου
Τούτων δοθέντων, δεν είναι να απορεί –όσο κι αν εξοργίζεται– κανείς και για την άλλη είδηση που πέρασε στα ψιλά.
Για την εισβολή οκτώ αστυνομικών στο σπίτι φοιτήτριας στο Ρέθυμνο τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής προκειμένου, όπως της είπαν, να βρουν ποιος έγραψε σε τοίχο συνθήματα υπέρ της Παλαιστίνης!
Σε μια πρωτοφανή κίνηση κατατρομοκράτησης της φοιτήτριας Κοινωνιολογίας και μέλους του ΔΣ του φοιτητικού συλλόγου, μπήκαν χωρίς ένταλμα, όπως η ίδια καταγγέλλει, έκαναν το σπίτι άνω κάτω και στη συνέχεια την προσήγαγαν.
Κι αν κάτι τέτοιο φαντάζει ακραίο, ας αναλογιστούμε πως ναι μεν η Μαρία –μέλος, συν τοις άλλοις, της συλλογικότητας Attack και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση, που συμμετέχει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ– είχε το σθένος να αντιδράσει, εντούτοις η ποινικοποίηση κάθε ένδειξης αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, τείνει να γίνει κανόνας. Από τη λογοκρισία στα social media και τη χαμηλή ιεράρχηση του θέματος στα περισσότερα ΜΜΕ, μέχρι την επίκληση του αντισημιτισμού σε κάθε έκκληση κατάπαυσης του πυρός. Σε αυτά, έρχεται τώρα να προστεθεί η αστυνομική καταστολή. Για να… επαληθευθεί το ρηθέν από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2019, στο κέντρο εκπαίδευσης στο Μαρκόπουλο απευθυνόμενος σε 1.200 νεοπροσληφθέντες στις ομάδες ΔΙΑΣ και Δράση: «Σε λίγο καιρό οι γειτονιές μας θα έχουν μεγαλύτερη προστασία. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι ειδικά η ομάδα ΔΙΑΣ είναι αυτή που έρχεται σε καθημερινή επαφή με τον πολίτη. Είναι το πρόσωπο της Ελληνικής Αστυνομίας στην κοινωνία. Γι’ αυτό και επιβάλλεται να είναι και οικείο αλλά και ανθρώπινο». Απορίες κανείς;
Αννέτα Καββαδία
