Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκφράζεται θερμά για την Τζόρτζια Μελόνι. Το έκανε και από τη Νέα Υόρκη, παίρνοντας προ ημερών –μαζί με την ακροδεξιά πρωθυπουργό της Ιταλίας, τον πρόεδρο της Γκάνας Νάνα Ακούφο-Άντο και την παραγωγό ταινιών Μίκι Λι από τη Νότια Κορέα– το βραβείο του Παγκόσμιου Πολίτη του «Ατλαντικού Συμβουλίου». Ένα βραβείο που παρέλαβε από τα χέρια του Άλμπερτ Μπουρλά, διευθύνοντος συμβούλου της Pfizer, ο οποίος χαρακτήρισε τον έλληνα πρωθυπουργό ως «έναν οραματιστή υπέρμαχο μιας νέας εποχής οικονομικής ευημερίας, έναν ηγέτη αφοσιωμένο στη χώρα του, που κέρδισε την εμπιστοσύνη των Ελλήνων. Έναν ταπεινό ηγέτη, του οποίου η επανεκλογή έδειξε ότι τηρεί τις πολιτικές του υποσχέσεις, ενώ παράλληλα έχει τον σεβασμό των ηγετών του κόσμου».
Να σημειωθεί, έτσι για την ιστορία, πως η κυβέρνηση της ΝΔ είχε σπεύσει να ταχθεί στο πλευρό του Α. Μπουρλά όταν αυτός κινήθηκε εναντίον της Κομισιόν, η οποία ήθελε να μειώσει τον χρόνο προστασίας της πατέντας των φαρμάκων, μειώνοντας τη φαρμακευτική δαπάνη και, φυσικά, τα κέρδη των πολυεθνικών του φαρμάκου…
«Καλή του φίλη» χαρακτήρισε, λοιπόν, τη Μελόνι ο Κ. Μητσοτάκης, δείχνοντας να συμφωνεί μαζί της σε κοινές αξίες και προτάγματα. «Και εδώ να αντηχήσουν τα λόγια της καλής μου φίλης Τζόρτζια Μελόνι, ότι μπορεί κανείς να είναι ένας αληθινός πατριώτης, εστιάζοντας στην ισχυρή άμυνα και την προστασία των συνόρων, ενώ ταυτόχρονα να είναι κοινωνικά φιλελεύθερος, παρέχοντας υψηλής ποιότητας δημόσια αγαθά και μειώνοντας τις ανισότητες», είπε, κολακεύοντας την ιταλίδα πρωθυπουργό την οποία, σημειωτέον, βράβευσε στην ίδια εκδήλωση ο δισεκατομμυριούχος, γνωστός για τις απόψεις του, Ίλον Μασκ.
Αλλά και η ίδια, παρουσιάζοντας πέρυσι τον Δεκέμβριο τον ετήσιο απολογισμό της κυβέρνησής της, είχε αναφέρει πως με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, κάθονται δίπλα «στο ίδιο “θρανίο” στις Συνόδους Κορυφής», ότι μοιράζονται την ίδια προσέγγιση σε πολλά θέματα, ότι ακόμη κι από την πρώτη Σύνοδο Κορυφής που συμμετείχε «αναπτύχθηκε μια στενή σχέση», καθώς και ότι συντονίστηκε μαζί του στη διαχείριση των μεταναστευτικών ρευμάτων και την προστασία των εξωτερικών συνόρων.
Για τις πολιτικές ρίζες της Τζόρτζιας Μελόνι –το ότι χρωστά την πολιτική της εκκίνηση στον φασισμό, είναι κάτι που καθόλου δεν το κρύβει– για τις ακροδεξιές απόψεις και θέσεις της σε μια σειρά ζητημάτων, με κυρίαρχο το προσφυγικό/μεταναστευτικό, για την απόλυτη πίστη και προβολή του τρίπτυχου πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, για την εξώφθαλμη εργαλειοποίηση της γυναικείας της υπόστασης και των γυναικείων αγώνων και διεκδικήσεων, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Φροντίζει να το κάνει η ίδια. Και, δυστυχώς, να επιβραβεύεται γι’ αυτό. Όπως αναφέρει σε παλιότερο δημοσίευμά της η Wall Street Journal, «οι καλές επιδόσεις της στις ευρωεκλογές, την επιβεβαίωσε ως μία από τους ανερχόμενους μεσάζοντες της εξουσίας στην Ευρώπη και ως το πιο σπάνιο φαινόμενο στην Ιταλία: επικεφαλής μιας σταθερής κυβέρνησης».
Την ώρα που οι ψηφοφόροι τιμωρούν τους πολιτικούς του κατεστημένου στη Δύση, η «γυναίκα, μητέρα, ιταλίδα, χριστιανή», όπως αρέσκεται να αυτοπροσδιορίζεται, καταφέρνει «να τοποθετείται πολύ έξυπνα ως η αξιοσέβαστη ριζοσπαστική δεξιά και ως κάποια με την οποία η Ευρώπη και οι ΗΠΑ μπορούν να συνεργαστούν» (Ντανιέλε Αλμπερτάτζι, πολιτικός επιστήμονας στο πανεπιστήμιο Surrey).
Αυτά τα βλέπει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο οποίος, όπως γράφαμε και στο προηγούμενο φύλλο της «Εποχής», μόνο άνετα δεν αισθάνεται με την ανοδική τάση των κομμάτων στα δεξιά της ΝΔ, τα οποία, δημοσκοπικά, ξεπερνούν αθροιστικά το 20%. Η δύναμη που αποκτούν οι φωνές που μιλούν για εθνική αναδίπλωση και εθνικισμό στη βόρεια Ελλάδα, ο συνδυασμός των …νταήδων της ελληνικής alt right (Βελόπουλος, Νατσιός) με την wannabe ελληνίδα Μελόνι, Α. Λατινοπούλου (5,5% στην τελευταία δημοσκόπηση της Interview), η αυξανόμενη πίεση όσων θέτουν θέμα απώλειας της δεξιάς «ψυχής» της παράταξης, καθώς και οι εσωκομματικές φουρτούνες (ομάδα των 11, διαγραφή Σαλμά), δημιουργούν ένα περιβάλλον το οποίο ευνοεί την ακόμα πιο δεξιά στροφή της κυβέρνησης της ΝΔ.
Και μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παραλαμβάνοντας το βραβείο στη Νέα Υόρκη, να υποστήριξε πως «η επανεκλογή της κυβέρνησής του αποτέλεσε απάντηση στον τρόπο που μπορεί να νικηθεί ο λαϊκισμός», είναι όμως ο ίδιος που παραδέχθηκε, μετά τις ευρωεκλογές, ότι το 41% δεν υπάρχει πια –με ό,τι αυτό σημαίνει για την επανεκλογή βουλευτών/βουλευτριών της ΝΔ και για τους τρόπους εκλογικής διάσωσής τους που, ενδεχομένως, απεργάζονται.
Στο Μέγαρο Μαξίμου δεν υποτιμούν το timing. Σε μια στιγμή που σε όλη την Ευρώπη υψώνονται φωνές κοινωνικού αποκλεισμού κατά των μεταναστών, των ΛΟΑΤΚΙ, των ευάλωτων, τη στιγμή που συνεχώς κερδίζουν έδαφος απόψεις όπως αυτές της Λεπέν και της Μελόνι, του Βίλντερς και του AfD, η παρουσία μιας νέας γυναίκας –εκλεγμένης ήδη ευρωβουλεύτριας, ενταγμένης στην ίδια ευρωομάδα με την Μελόνι– που δεν απωθεί όπως οι χρυσαυγίτες, που το πολιτικό της αφήγημα «πατάει» στον φόβο και την ανασφάλεια των πολιτών –«και τι είμαστε εμείς; Η Γη της Επαγγελίας να πληρώνουμε τον κάθε Πακιστανό και τον κάθε Αφγανό;», δήλωνε σε πρωινή εκπομπή– μια τέτοια νέα γυναίκα θα μπορούσε δυνητικά, και υπό προϋποθέσεις, να κάνει εκλογική ζημιά στη ΝΔ (ήδη υπάρχουν δύο μεταγραφές: του πρώην γραμματέα οργανωτικού του Α. Σαμαρά, Κωνσταντίνου Κόλλια, και του πρώην δημάρχου Άργους, Δημήτρη Καμπόσου).
Θα στρίψει, λοιπόν, ακόμα πιο δεξιά το τιμόνι ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Βλέποντας τις… παρέες του, εικάζουμε και την απάντηση.
Αννέτα Καββαδία
