Χρειάστηκε έρευνα έξι χρόνων από τον καθηγητή Ιστορίας Βαγγέλη Καραμανωλάκη, για να φτάσει στα χέρια μας το βιβλίο του «Ανεπιθύμητο παρελθόν – οι φάκελοι κοινωνικών φρονημάτων στον 20ό αιώνα και η καταστροφή τους» (εκδόσεις Θεμέλιο). Ένα βιβλίο που με αφετηρία το ιστορικό γεγονός της καύσης, τον Αύγουστο του 1989, περίπου 17.500.000 ατομικών φακέλων κοινωνικών φρονημάτων που διατηρούσε η Ασφάλεια, επιχειρεί να μιλήσει -όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο- «ξαναδιαβάζοντας την ιστορία της μεταπολεμικής κυρίως Ελλάδας, για το αρχείο και τη μνήμη, για ένα τραυματικό παρελθόν, το οποίο την ώρα της αποδοχής του καταστράφηκε πλέον ως ανεπιθύμητο».
Ένα βιβλίο που αυτόματα ανακαλέσαμε στη μνήμη μας όταν ακούσαμε τον βουλευτή της ΝΔ Κ. Κυρανάκη να δίνει στον τηλεοπτικό αέρα τα προσωπικά στοιχεία του πολίτη που χτυπήθηκε άγρια την Κυριακή στη Νέα Σμύρνη από άντρες της ομάδας «Δράση».
«Ανεπιθύμητο», λοιπόν, το παρελθόν, όπως γράφει ο Καραμανωλάκης; Για όλους; Για να δούμε..
Θα μπορούσε κανείς να αποδώσει την ανατριχιαστική συμπεριφορά και στάση του, νεαρότατου σε ηλικία, βουλευτή στο άγχος του να ξεχωρίσει και να πάρει κεφάλι στην ιδιότυπη κούρσα που μαίνεται στο εσωτερικό της ΝΔ για τον τίτλο του «πιο ακραίου», στην οποία επιδίδονται νεόκοποι πολιτικοί συγκεκριμένου ιδεολογικοπολιτικού προφίλ της συντηρητικής παράταξης.
Θα μπορούσε να το αποδώσει κανείς στη διάθεσή του να προκαλεί, έτσι ώστε να ακούγεται το όνομά του -έστω και για τους λάθος λόγους (δεν θα ήταν, άλλωστε, η πρώτη φορά που το κάνει). Θα μπορούσε απλώς να το αποδώσει κανείς στους κακούς του τρόπους και στην αλαζονεία που περιφέρει από κανάλι σε κανάλι.
Παράνομη διοχέτευση και δημοσιοποίηση στοιχείων
Είναι, όμως, έτσι; Μάλλον όχι, αφού ο συγκεκριμένος βουλευτής δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να αναπαραγάγει την κομματική «γραμμή» έτσι όπως αυτή μοιράστηκε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα από το Γραφείο Τύπου της ΝΔ. Πώς, όμως, γνώριζαν στο κυβερνών κόμμα το όνομα και το επώνυμο ενός πολίτη; Πώς γνώριζαν την πολιτική του δράση και ένταξη; Πώς γνώριζαν τι έκανε λίγες μέρες πριν και σε ποια ακτιβιστική δράση συμμετείχε; Πώς έφτασαν στα χέρια τους αυτά τα στοιχεία και ποιοι είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό;
«Από την ενημέρωση που είχαμε», απάντησε ο Κ. Κυρανάκης, όταν ρωτήθηκε σχετικά. Αποκαλύπτοντας τι; Ότι προφανώς η αστυνομία είχε διοχετεύσει στο κόμμα -εν είδει προπαγανδιστικού υλικού- τα προσωπικά δεδομένα ενός πολίτη, χωρίς αυτός να αντιμετωπίζει καμία κατηγορία!
Ο βουλευτής ρωτήθηκε σε τι εξυπηρετούσε η παράνομη δημοσίευση προσωπικών στοιχείων, αλλά δεν κατάφερε να απαντήσει. Τι να πει άλλωστε; Ότι μεταφέρει απλώς την κομματική γραμμή; Μα αυτό έγινε πασίδηλο λίγο αργότερα, όταν κορυφαίοι υπουργοί, όπως οι Μ. Βορίδης και Γ. Γεραπετρίτης, αλλά και η κυβερνητική εκπρόσωπος κινήθηκαν στο ίδιο ακριβώς κλίμα, μιλώντας για έναν «όχι τυχαίο πολίτη, που κινείται σε τέτοιου είδους χώρους». Ποινικοποίηση, λοιπόν, του πολιτικού φρονήματος, κατά παράβαση του Συντάγματος. Σύμφωνα, δηλαδή, με την κυβερνητική λογική, ο συγκεκριμένος πολίτης είναι a priori ένοχος, γιατί φέρεται να συμμετέχει στην Ταξική Αντεπίθεση. Και άρα ο ξυλοδαρμός «δικαιολογείται» στη βάση της ιδεολογίας ή του ποινικού μητρώου του!
Τα όσα συνέβησαν στη Νέα Σμύρνη, δεν έπεσαν σαν κεραυνός εν αιθρία. Η κυβέρνηση της ΝΔ, από την πρώτη στιγμή ανάληψης των καθηκόντων της, δεν έκρυψε την… αδυναμία της στην εφαρμογή του δόγματος «νόμος και τάξη». Αστυνομικοί στα σινεμά για διακοπή προβολής «ακατάλληλης» ταινίας («Joker»), εισβολή σε σπίτια πολιτών (Ινδαρές), εκκενώσεις προσφυγικών καταλήψεων, απαγόρευση συναθροίσεων, κράτηση 14χρονων στη ΓΑΔΑ, κατάλυση πανεπιστημιακού ασύλου, ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, βία και καταστολή σε βάρος πολιτών, προληπτική διάλυση πορειών και διαδηλώσεων, κατάλυση του κράτους δικαίου, αναλγησία ακόμη και στο ενδεχόμενο θανάτου απεργού πείνας, εργαλειοποίηση της πανδημίας και διολίσθηση, τελικά, σε ορμπανικού τύπου καθεστώς. Το σύγχρονο «φακέλωμα» έρχεται απλώς να προστεθεί στο δυστοπικό αυτό περιβάλλον, αποδεικνύοντας πώς η ΝΔ δεν μπορεί τελικά να απομακρυνθεί από τις ρίζες της -από τους διωγμούς της μετεμφυλιακής Δεξιάς και την ΕΡΕ, μέχρι την παροιμιώδη φράση «το κράτος είστε εσείς» του Κων/νου Μητσοτάκη προς τους αστυνομικούς το 1992. Όπως άλλωστε λένε και οι παλιότεροι, «στις κυβερνήσεις της ΕΡΕ, εκτός από τους χωροφύλακες δομικό ρόλο είχαν και οι ρουφιάνοι».
Ο βασιλιάς είναι γυμνός
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, και η κυβέρνησή του, δεν μπορούν πια να κρυφτούν πίσω από την ακριβοπληρωμένη ασυλία που τους παρέχουν τα ΜΜΕ. Ο μανδύας του «άριστου» (νεο)φιλελεύθερου κατάντησε πουκάμισο αδειανό, αφού η εμμονική του σχεδόν προσήλωση στον αυταρχισμό -σε συνδυασμό με την ανικανότητα διαχείρισης της πανδημίας, τις τραγικές ελλείψεις στο ΕΣΥ, αλλά και την οικονομική ασφυξία- προκαλεί πλέον ακόμα και τους θιασώτες του γνήσιου φιλελευθερισμού, οι οποίοι δεν μπορούν να δεχθούν ότι ο αστυνομικός χτυπά πια και τη δική τους πόρτα. Η Νέα Σμύρνη και το Χαλάνδρι δεν είναι, άλλωστε, τα κατασυκοφαντημένα Εξάρχεια, για να μπορεί το παραμύθι να έχει δράκο. Και είναι αυτό ακριβώς που φοβάται ο πρωθυπουργός.
Το απολύτως υποκριτικό, λοιπόν, μήνυμά του για αυτοσυγκράτηση και η απεγνωσμένη του προσπάθεια να φορτώσει στους πολιτικούς του αντιπάλους, εν προκειμένω στον ΣΥΡΙΖΑ, την ευθύνη για τη διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης, πέρα από το ότι δείχνει ξεκάθαρα την ανησυχία του για το εύρος των κοινωνικών αντιδράσεων, δεν πείθει. Οι κραυγές «πάμε να τους σκοτώσουμε», που ακούγονται ξεκάθαρα σε βίντεο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, από άντρες της ομάδας «Δράση», είναι αποτέλεσμα της δικής του πολιτικής και δείχνουν πώς εννοούν τα «λυμένα χέρια», για τα οποία μιλούσαν οι συνδικαλιστές της ΕΛΑΣ δύο μόλις μέρες μετά τις εκλογές του ’19. Και για αυτές τις κραυγές, φέρει ακέραια την πολιτική ευθύνη.
Αννέτα Καββαδία
Πηγή: Η Εποχή
