Ποιος να το περίμενε… Παραμονές 21ης Απριλίου και στα διάφορα προεκλογικά πάνελ, εκπρόσωποι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ(!) να ερίζουν για το ποιος… αγκαλιάζει καλύτερα το χουντικής προέλευσης σύνθημα «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια»! Ποιος ενστερνίζεται τα …ιδεώδη της φυλής και ποιος συγκινεί βαθύτερα το ποίμνιο διαβάζοντας το ευαγγέλιο. Ποιος δηλώνει περισσότερο Έλληνας και ποιος ομνύει αποφασιστικότερα στην «ιερή αμυντική συμμαχία» του ΝΑΤΟ.
Θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν τόσο, μα τόσο, σοβαρή η κατάσταση. Αν δεν είχε ήδη δοθεί στίγμα για το πώς θα κυλήσει η προεκλογική περίοδος κι αν δεν είχαν γίνει ξεκάθαρες –μέσω της επιλογής συγκεκριμένων υποψηφίων– οι προθέσεις τόσο της κυβέρνησης, όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Γιατί δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως καθ’ οδόν προς την ευρωκάλπη της 9ης Ιουνίου, το τελευταίο που θα κυριαρχήσει στον δημόσιο λόγο θα είναι το διακύβευμα των ευρωεκλογών, το πού οδηγείται η Ευρώπη. Ακόμη δε περισσότερο, το ποιες είναι οι προτάσεις των κομμάτων για την Ευρώπη που θέλουν και οραματίζονται.
Με το βλέμμα στα (ακρο)Δεξιά
Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης μιλά διαρκώς για την ανάγκη «να πάρουμε τις ευρωεκλογές στα σοβαρά και να ξορκίσουμε τη χαλαρή ψήφο», όταν ξαναζεσταίνει το αφήγημα της αστάθειας –«ακούω πολλούς να λένε “θέλω να στείλω μήνυμα”. Σηκώνω το γάντι και απαντώ: στείλτε μήνυμα σταθερότητας»– ή όταν, ακόμα πιο ανοιχτά, προσδίδει χαρακτηριστικά εθνικών εκλογών λέγοντας «πίσω από κάθε υποψηφιότητα βρίσκομαι εγώ», γίνεται εύκολα αντιληπτό πως στο Μέγαρο Μαξίμου ανησυχούν. Και με οδηγό αυτή την ανησυχία, καταφεύγουν σε πρακτικές που δείχνουν πως δεν το ‘χουν σε τίποτα να (ξανα)παίξουν στα επικίνδυνα νερά της Ακροδεξιάς, προκειμένου να περιορίσουν τις υπαρκτές εκ δεξιών τους διαρροές. Κραυγαλέο παράδειγμα, η ένταξη του Φρέντι Μπελέρη στα ψηφοδέλτια της ΝΔ.
Ποια Τέμπη, ποια ακρίβεια, ποιες πλημμύρες, ποια σκάνδαλα, ποιες παρακολουθήσεις… Ο πλήρης αποπροσανατολισμός. Ενίσχυση του «πατριωτισμού», «εθνικό ζήτημα» (υπαρκτό ως προς τη διάσταση της παραβίασης δικαιωμάτων, αλλά αυτό είναι θέμα θεσμών και δικαστηρίων), η …αγκαλιά της μητέρας πατρίδας που πρέπει πάντα να είναι ανοιχτή, και να ο Μπελέρης στα γαλάζια ψηφοδέλτια. Αποσιωπώντας, φυσικά, κάποιες κρίσιμες… λεπτομέρειες. Όπως, για παράδειγμα, ότι ο αντίπαλος υποψήφιος δήμαρχος Χειμάρρας Γκόρο, που στηρίχτηκε από τον Ράμα είναι και αυτός από την ελληνική μειονότητα ή ότι ο Μπελέρης υποστηρίχθηκε από τον… πολλά βαρύ εθνικιστή Σαλί Μπερίσα.
Ή όπως αποσιωπάται η σύλληψή του στα ελληνοαλβανικά σύνορα το 1995 για διακίνηση βαρύ οπλισμού και η φημολογούμενη σχέση του με την εξτρεμιστική οργάνωση ΜΑΒΗ. «Λεπτομέρειες» που δεν φαίνεται να απασχολούν τους επιτελείς της ΝΔ, από το ραντάρ των οποίων δεν φαίνεται καν να περνά και το θέμα των διακρατικών σχέσεων Ελλάδας–Αλβανίας, που για ακόμη μια φορά δοκιμάζονται.
Όσο για τον κίνδυνο ενδυνάμωσης της Ακροδεξιάς; Αυτό είναι κάτι που απλώς δεν τους απασχολεί (οι Πρέσπες δείχνουν, άλλωστε, τον δρόμο). Και όχι μόνο για μικροκομματικούς λόγους –προκειμένου, δηλαδή, να συγκρατήσουν ψηφοφόρους που φεύγουν προς τα δεξιά– αλλά και γιατί ένα μεγάλο κομμάτι του στελεχιακού τους δυναμικού (που φτάνει μέχρι τα πιο ψηλά πατώματα), ενστερνίζεται –χωρίς αστερίσκους– αυτές τις απόψεις.
Διαζύγιο με την Αριστερά
Δεν είναι, λοιπόν, παράδοξο για τη ΝΔ να πλατσουρίζει στα σκοτεινά αυτά νερά. Αυτό που ξενίζει, ή καλύτερα αυτό που εξοργίζει, είναι να διαγκωνίζεται σε αυτό το τεραίν ένα κόμμα –ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, εν προκειμένω– που στον τίτλο του τουλάχιστον εξακολουθεί να αναγράφει τον όρο Αριστερά.
Να διακηρύττει, υπέρμετρα εγωπαθώς, ο πρόεδρός του πόσο πατριώτης είναι –λες και η Αριστερά έχει ανάγκη πιστοποιητικών πατριωτισμού– να υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία πόσο θρήσκος είναι –λες και τα πιστεύω του καθενός είναι δημόσιο έκθεμα ή λες και οι γελοιότητες περί κολυμπήθρας είναι ένδειξη πίστης– να διαφημίζει πόσο οικογενειάρχης είναι –προβάλλοντας βεβαίως ένα πρότυπο ομοκανονικής οικογένειας που πόσο αλήθεια απέχει από την κυρίαρχη ετεροκανονικότητα;
«Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», λοιπόν, και σε αριστερή εκδοχή; Φυσικά και όχι. Γιατί ούτε αυτό, ούτε οι δηλώσεις περί «ιερής αμυντικής συμμαχίας» σε ό,τι αφορά το ΝΑΤΟ, ούτε η αρχικά προγραμματισμένη –αν και αναγκαστικά ματαιωμένη λόγω οξύτατων αντιδράσεων τόσο στην Ελλάδα, όσο και στις ΗΠΑ– συνάντηση του Στέφανου Κασσελάκη με την AIPAC (την πιο σκληρή, συντηρητική, φιλοπόλεμη οργάνωση που λειτουργεί ως το λόμπυ του κόμματος Λικούντ και του Ισραήλ στις ΗΠΑ) εν μέσω γενοκτονίας στη Γάζα, ούτε οι δηλώσεις του στο Forum των Δελφών –«το ΝΑΤΟ είναι κρίσιμο για τον αγώνα των δυτικών δημοκρατιών απέναντι στα τρία καθεστώτα της Ανατολής που όλοι ξέρουμε ποια είναι: η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν» είπε, ενώ ερωτηθείς σχετικά, συμφώνησε με τον Ντόναλντ Τραμπ για την πολιτική απέναντι στην Κίνα– ούτε η πανομοιότυπη με την κυβέρνηση ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ (τουλάχιστον στην αρχική της εκδοχή) μετά τα ιρανικά αντίποινα στο Ισραήλ, τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αριστερό, δεν πατάει στις παραδόσεις και στην κουλτούρα της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής η οποία ήταν, επί χρόνια, η πυξίδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Γι’ αυτό και ο Άδωνις Γεωργιάδης μιλά για πρόοδο και ιδεολογική νίκη της ΝΔ, γι’ αυτό και σπεύδει να καλωσορίσει τον Σ. Κασσελάκη στο κλαμπ των… συνετών. «Η στάση του υπέρ του ΝΑΤΟ, του Ισραήλ και κατά του Ιράν, υπέρ της Ουκρανίας και κατά της Ρωσίας, υπέρ της χριστιανικής θρησκείας και κατά τις αθεΐας, θέσεις παραδοσιακά αντίθετες από τον χώρο που εκπροσωπεί, είναι πολύ θετικές. Αποτελούν νίκη των ιδεών που πίστευα από μικρή ηλικία, και για την Ελλάδα είναι μόνο καλό», είπε ο γνωστών πεποιθήσεων αντιπρόεδρος της ΝΔ.
Επιφορτίζοντας, εξ αντιδιαστολής, τις υπαρκτές αριστερές δυνάμεις της χώρας με το καθήκον να διασώσουν την τιμή της Αριστεράς.
Αννέτα Καββαδία
