Νεύρα, πολλά νεύρα στο Μέγαρο Μαξίμου. Τίποτα δεν φαίνεται να πηγαίνει όπως τα υπολόγιζε και τα σχεδίαζε η ηγετική ομάδα της ΝΔ. Η υπόθεση των υποκλοπών είναι πολύ πιθανό να λειτουργήσει –ήδη, σε ένα βαθμό λειτουργεί– καταλυτικά στις πολιτικές εξελίξεις, με τις εσωκομματικές ισορροπίες στο κυβερνών κόμμα να μη μένουν, φυσικά, ανεπηρέαστες –η παρέμβαση του Κώστα Καραμανλή είναι, προς το παρόν τουλάχιστον, η πλέον κραυγαλέα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για πρώτη φορά στη διάρκεια τόσο της πρωθυπουργικής του θητείας όσο και της θητείας του ως προέδρου της ΝΔ, νιώθει το δίχτυ ασφαλείας γύρω του να μην είναι και τόσο συμπαγές. Αρχίζει να αμφιβάλλει για τη διαρκή, αμέριστη υποστήριξη των ΜΜΕ και των ιδιοκτητών τους –ήδη διαπιστώνονται ρωγμές– ενώ η αποδόμηση του ευρωπαϊκού του προφίλ, μέσω συνεχών πολύ σκληρών δημοσιευμάτων στον διεθνή Τύπο, πρέπει να θεωρείται δεδομένη και χωρίς επιστροφή.
Αποφασισμένος να παραμείνει
Σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον, σε αυτή την πρωτόγνωρη για τον ίδιο συγκυρία, στριμωγμένος και λιγότερο «παντοδύναμος» –με τη δύναμη που οι κάθε λογής χορηγοί του εξασφάλιζαν με το αζημίωτο μέχρι σήμερα– αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που πόρρω απέχει από το κεντρώο, φιλελεύθερο προφίλ που επιχειρούσε να πλασάρει –εξ ου και οι εμφανείς διαφοροποιήσεις στο μέτωπο των ακροκεντρώων υποστηρικτών του– και για το οποίο τόσοι επικοινωνιολόγοι έχουν επιστρατευθεί, τόσο μελάνι έχει χυθεί, τόσα μικρόφωνα έχουν πάρει φωτιά.
Πανικόβλητος αλλά και βαθύτατα εγωπαθής, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εγκαταλείπει πλέον και τα προσχήματα. Τόσο η εμφάνισή του στη συζήτηση για τις υποκλοπές στη Βουλή όσο και στο υπουργικό συμβούλιο λίγες μέρες μετά, έδειξαν ξεκάθαρα πώς θα κινηθεί. «Εγώ δεν κάνω πίσω», ήταν η φράση με την οποία έκλεισε την πρωτομιλία του στο Κοινοβούλιο, αφού προηγουμένως είχε ταυτίσει τους μηχανισμούς των υποκλοπών με την εθνική ασφάλεια, είχε παρουσιαστεί ως ο εγγυητής της πολιτικής σταθερότητας, είχε φωτογραφίσει τις εκλογές ως παράγοντα αστάθειας!
Ο πρωθυπουργός –και πολιτικός προϊστάμενος της ΕΥΠ– θέλει πάση θυσία να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από το μείζον, για τη δημοκρατία, θέμα των υποκλοπών. Και στην προσπάθειά του αυτή, δεν έχει ενδοιασμούς. Αποφασισμένος να παραμείνει όσο το δυνατόν περισσότερο γαντζωμένος στην πρωθυπουργική καρέκλα, θα παίξει όλα του τα χαρτιά: ακραία κινδυνολογία και επίδειξη άκρατου αυταρχισμού, προκειμένου να ενεργοποιήσει φοβικά σύνδρομα των πολιτών –οι συνεχείς απαγορεύσεις διαδηλώσεων, όσο κι αν ακυρώνονται στην πράξη από τους ίδιους τους διαδηλωτές, είναι ακριβώς δείγμα αυτής της επιλογής του– συνεχής αποποίηση προσωπικών του ευθυνών – «εσείς ξέρατε ποιους παρακολουθεί η ΕΥΠ; Πείτε το ανοιχτά. Εγώ δεν το γνωρίζω. Και δεν θα έπρεπε να το γνωρίζω», ήταν το καινοφανές όσο και εξοργιστικό επιχείρημά του προς τον Αλέξη Τσίπρα, στη Βουλή – παροχολογία (η εμφάνιση στη ΔΕΘ είναι το καταλληλότερο πρόσχημα).
Επενδύει στην ακροδεξιά ρητορική και πρακτική
Επενδύει λοιπόν, απολύτως συνειδητά, στην ακροδεξιά ρητορική και πρακτική. Χωρίς ντροπή, σαν το τελευταίο ακροδεξιό τρολ, δεν δίστασε να ασχημονήσει και να βάλει στο στόμα του την πεντάχρονη νεκρή προσφυγοπούλα Μαρία, ξαναζεσταίνει τα περί «υβριδικού πολέμου» με την Τουρκία, αποφασίζει την επέκταση του φράχτη στον Έβρο, εισάγει στη δημόσια συζήτηση τον όρο «ανθρωπιστικές εισβολές», ξαναθυμάται το βγαλμένο από τις πιο μαύρες σελίδες της Ιστορίας αφήγημα του «έξωθεν» κινδύνου – «όλα δείχνουν ότι η Μόσχα προκαλεί πολιτική αστάθεια στο εσωτερικό των χωρών που αντιδρούν στα σχέδιά της. Κάνει παρεμβάσεις στα κράτη που υπερασπίζονται την ειρήνη. Ο Πούτιν δεν το κρύβει και δεν το κρύβει και ο κ. Ερντογάν που δημοσίως έχει δηλώσει ότι θα ήθελε άλλη κυβέρνηση στην Ελλάδα», είπε στο πρόσφατο υπουργικό συμβούλιο, αφήνοντας εμβρόντητους όσους τον άκουγαν να διατυπώνει δημοσίως τέτοιους ισχυρισμούς!
Είναι σαφές πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρεί πως έχει κοινό να τον ακούσει. Και προφανώς αυτό είναι αλήθεια. Η δεξιά παράταξη, ιστορικά στην Ελλάδα, έχει ένα μπετοναρισμένο ακροατήριο – που αυξομειώνεται, είναι αλήθεια, κατά περιόδους. Το οποίο, εμπλουτισμένο στις προηγούμενες εκλογές με τα «ορφανά» της ακροδεξιάς, με πορωμένους ακροκεντρώους, με ψηφοφόρους- καταναλωτές ενός κραυγαλέα μονομερούς και χαμηλού σε επίπεδο τηλεοπτικού προϊόντος, με λυσσαλέους εκφραστές του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου, έδωσε, τον Ιούλιο του ’19, αυτοδύναμο ποσοστό στην κυβέρνηση της ΝΔ.
Εκρηκτικό μίγμα
Το σίγουρο είναι πως η κατάσταση έχει αλλάξει. Η υπόθεση των υποκλοπών –με δεδομένες τις ανακατατάξεις που προκάλεσε στις σχέσεις μεταξύ των κομμάτων αλλά και τους κραδασμούς που επέφερε στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος– φαίνεται να λειτουργεί ως ο αστάθμητος παράγοντας των πολιτικών εξελίξεων αφού, όπως και στελέχη του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ πια αναγνωρίζουν, τίθεται σε κίνδυνο η ίδια η δημοκρατία. Και παρά το γεγονός ότι στις δημοσκοπήσεις αξιολογείται σχετικά χαμηλά στις απαντήσεις των ερωτώμενων, ο συνδυασμός αυτής της υπόθεσης με την ανεξέλεγκτη ακρίβεια, τις τιμές της ενέργειας, τη φτώχεια και τον ακόμα πιο δύσκολο χειμώνα που έρχεται, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα για την κυβέρνηση. Που όσο πιο στριμωγμένη θα νιώθει, τόσο πιο επικίνδυνη θα γίνεται.
Η ανασύνταξη, λοιπόν, όλων των αριστερών, δημοκρατικών δυνάμεων – εντός και εκτός Βουλής – η δημιουργία ενός ενιαίου πλαισίου διεκδικήσεων που θα αντιμετωπίζει ολιστικά, ως ενιαίο σύνολο, την κακοφορμισμένη – με ευθύνη της ΝΔ – καθημερινότητα, η επεξεργασία εφαρμόσιμων πολιτικών και ρεαλιστικών απαντήσεων με σαφές ταξικό πρόσημο, η πέρα από οποιονδήποτε αστερίσκο υπεράσπιση των δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου, δεν μπορεί να περιμένει. Η ανατροπή αυτής της κυβέρνησης, είναι ευθύνη όλων. Και προσοχή: αυτό που πρέπει να ηττηθεί είναι η σκληρή, δεξιά, νεοφιλελεύθερη πολιτική, που δεν προσωποποιείται σε ένα και μόνο άτομο – εν προκειμένω τον Κυριάκο Μητσοτάκη – αλλά αφορά το σύνολο όσων την υπηρετούν και την εφαρμόζουν.
Αννέτα Καββαδία
