Από τον «εξωγήινο στον Υμηττό», στον νόμο για την ισότητα στον γάμο και από την «τυραννία της πλειοψηφίας», στην «τυραννία των μειονοτήτων». Το είχαμε αντιληφθεί και στο παρελθόν, τις τελευταίες ωστόσο ημέρες ο πολιτικός καιροσκοπισμός του Κυριάκου Μητσοτάκη βγάζει μάτι. Θα μου πείτε, μεσολάβησαν οι εκλογές στις ΗΠΑ, τα ευρήματα διαδοχικών δημοσκοπήσεων και κάποιες «κάν’ το όπως ο Τραμπ» (σσ: στρίψ’ το, δηλαδή, δεξιότερα) εισηγήσεις γαλάζιων στελεχών. Σωστό κι αυτό…
Με το βλέμμα, λοιπόν, στραμμένο στην ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματός του, καθώς και σε ακραίους ψηφοφόρους τους οποίους επιθυμεί διακαώς να επαναπατρίσει –μην ξεχνάμε πως σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις οι εκ δεξιών της ΝΔ σχηματισμοί ξεπερνούν, αθροιστικά, το 20%− ο πρωθυπουργός δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να εμφανίζεται …και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. «Έχουν αλλάξει τα πράγματα, έχουμε την τυραννία των μειονοτήτων και αν το αμφισβητήσεις σε λένε φασίστα, θιασώτη της πατριαρχίας. Σίγουρα δεν υπάρχει (woke ατζέντα) στην Ελλάδα. Και αν αυτό εξαρτάται από εμένα, δεν θα ήθελα ποτέ να υπάρξει στην Ελλάδα», είπε συνομιλώντας προ ημερών με τον Πασκάλ Μπρυκνέρ. Και τα είπε αυτά ο ίδιος άνθρωπος που μήνες πριν, σε μια διαφορετική συγκυρία, ενδυόμενος τον μανδύα του κεντρώου, με αφορμή τον νόμο που –υπό την απειλή καταδίκης της Ελλάδας στα ευρωπαϊκά δικαστήρια− διεύρυνε το δικαίωμα του γάμου για όλα τα πρόσωπα ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας ή έκφρασης φύλου, δήλωνε με στόμφο ακριβώς τα αντίθετα: «η πολιτεία πρέπει να νομοθετεί για όλους. Ο κίνδυνος είναι η τυραννία της πλειοψηφίας. Γι’ αυτό και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπαίνουν σε δημοψηφισματικές πολιτικές». Ο ίδιος άνθρωπος που ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον Οκτώβρη του 2017, αιτιολόγησε την καταψήφιση της νομικής αναγνώρισης ταυτότητας φύλου, επικαλούμενος μια πολύ πραγματική(!), όπως ισχυρίστηκε στη Βουλή, ιστορία για …εξωγήινους στον Υμηττό!
«Woke» κατά το δοκούν
Τι από τα δύο, λοιπόν, συμβαίνει; Έχουμε τυραννία της πλειοψηφίας ή των μειονοτήτων; Είναι τόσο μπερδεμένος ο πρωθυπουργός, ώστε άλλα να λέει τον περασμένο Μάρτιο και άλλα −τα αντίθετα!− σήμερα; Σαφώς και όχι. Απλώς, τότε ο κ. Μητσοτάκης κι ένας «φιλελεύθερος» κύκλος που τον περιβάλλει πίστευαν ότι θα έχουν πολιτικά οφέλη αν υιοθετούσαν μέρος της «woke κουλτούρας». Σήμερα, εκμεταλλευόμενος την εκλογή Τραμπ, κλείνει το μάτι στην ακροδεξιά του κόμματός του αποκηρύσσοντας αυτά που ο ίδιος έλεγε. Ποτέ δεν τα πίστεψε, άλλωστε. Και η στροφή προς τα δεξιά, όπως είναι η τάση διεθνώς, τον εξυπηρετεί τα μέγιστα, καθώς εναρμονίζεται πλήρως και με το πολιτικό του παρελθόν –δικές του επιλογές η συμμαχία με τον Αντώνη Σαμαρά προκειμένου να εκλεγεί πρόεδρος της ΝΔ, ο πρώτος ρόλος που επεφύλαξε στην τριανδρία του ΛΑΟΣ, το διαρκές χάιδεμα ακροδεξιών αυτιών (χαρακτηριστική η στάση του κατά τη Συμφωνία των Πρεσπών).
Αλλά και επί της ουσίας της «woke» ατζέντας, γιατί αλήθεια να τη θέλει; Αν συμφωνήσουμε πως ο συγκεκριμένος όρος αφορά την αφύπνιση των πιο καταπιεσμένων πληθυσμιακών ομάδων και τη διεκδίκηση στην ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη, αν συμφωνούμε ότι όλοι οι άνθρωποι, χωρίς εξαιρέσεις, δικαιούνται να ζουν και να πεθαίνουν αξιοπρεπώς σε μια κοινωνία που τους αντιμετωπίζει αδιαπραγμάτευτα ως απολύτως ίσους, αν συμφωνούμε πως τα δικαιώματα και η προστασία των –όποιων− μειονοτήτων δεν μπορούν να ιδωθούν αποκομμένα από το ταξικό ζήτημα καθώς −στην πλειονότητά τους− συνδέονται άρρηκτα με αυτό, αν συμφωνούμε πως οι συνθήκες διαβίωσης, υγείας, εργασίας, εκπαίδευσης ή η προκλητική αναδιανομή πλούτου που έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια αφορούν τους πάντες –πλειοψηφίες και μειοψηφίες− τότε εύκολα αντιλαμβανόμαστε πως τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, μόνο μια προσχηματική προσέγγιση των συγκεκριμένων διακυβευμάτων τους αφορά. Κι αυτό γιατί με διασφαλισμένα τα προνόμια της κυρίαρχης ομάδας στην οποία ανήκουν, και με δεδομένο ότι οποιαδήποτε αμφισβήτηση του καπιταλιστικού μοντέλου μέσα στο οποίο υπάρχουν, λειτουργούν και κερδίζουν, θα έβλαπτε σοβαρά τα συμφέροντά τους, έχουν κάθε λόγο να εναντιώνονται σε τέτοιου είδους διεκδικήσεις.
Έκαστος εφ’ ω ετάχθη
Είπε αλήθειες ο Κ. Μητσοτάκης στη συζήτηση με τον Π. Μπρυκνέρ, δεν θέλει «woke» ατζέντα στην Ελλάδα. Γι’ αυτό, και παρά τις προσπάθειες να πατήσει σε δύο βάρκες, η εκτίμηση είναι ότι όλο και συχνότερα θα διολισθαίνει στην «αντι-woke» ρητορική. Στη δημιουργία, άλλωστε, εσωτερικού εχθρού, η Δεξιά τα κατάφερνε πάντοτε περίφημα. Τι πιο βολικό, λοιπόν, από το να ποντάρει στα φοβικά ανακλαστικά ενός κόσμου που ο ίδιος και η κυβέρνησή του, μέσω των πολιτικών που εφαρμόζουν, μέσα από την ισοπέδωση δικαιωμάτων χρόνων, έχουν οδηγήσει στην ανασφάλεια, την παραίτηση, την απαισιοδοξία; Τι πιο βολικό από το να στοχοποιήσει τους «άλλους», τους «διαφορετικούς», τους «ξένους», να δείξει αυτούς ως αιτία όλων των προβλημάτων και να εγείρει, έτσι, αντιδραστικά ανακλαστικά σε μια φοβισμένη πλειοψηφία, η οποία, σε συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού, θα αδυνατεί να υποδείξει τους πραγματικά υπεύθυνους για την κατάσταση την οποία βιώνει, στρέφοντας την οργή της στους μόνους που δεν φταίνε; Τριπλό έτσι το όφελος: και το εκ δεξιών του ακροατήριο ικανοποιεί, και την παγκόσμια τάση ακολουθεί, και το κομματικό του …dna δεν αλλοιώνει.
Ο ίδιος βέβαια από την πλευρά του, καλά κάνει. Ιδεολογικές είναι οι μάχες που δίνονται και η Δεξιά υπηρετεί τη συνθήκη αυτή με συνέπεια. Κάτι που δεν θα έπρεπε να φοβάται να κάνει και η Αριστερά. Στον λόγο και στις πράξεις της οποίας προσβλέπουν οι λιγότερο ευνοημένοι αυτού του κόσμου. Τους οποίους οφείλει, έχει υποχρέωση να μην αφήσει βορά στα νύχια της Ακροδεξιάς που καραδοκεί.
Αννέτα Καββαδία
