«Γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης στρέφεται εναντίον του Αλέξη Τσίπρα;», είναι το ερώτημα που τις τελευταίες μέρες αναζητά απάντηση, καθώς ο νεόκοπος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει επιδοθεί στη συστηματική αποδόμηση του κυβερνητικού παρελθόντος του κόμματος του οποίου ηγείται, στρεφόμενος, κατά συνέπεια, εναντίον και του ίδιου του πρώην πρωθυπουργού.
Και μπορεί οι διαρροές και των δύο προεδρικών «κύκλων» –πρώην και νυν– να έσπευσαν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις, μιλώντας για πολύ καλό κλίμα στη μεταξύ τους συνάντηση, που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, είναι ωστόσο σαφές πως η επίθεση –φαινομενικά εναντίον του Ευκλείδη Τσακαλώτου, αλλά επί της ουσίας εναντίον του Αλέξη Τσίπρα– για το μαξιλάρι των 37 δισ., οι αναφορές του για το «άρρωστο κόμμα» το οποίο ο ίδιος θα μετατρέψει σε «υγιές», η «λαβωμένη» Κοινοβουλευτική Ομάδα που όπως είπε κληρονόμησε, η Πολιτική Γραμματεία «όπου σύντροφοι μισούν συντρόφους» όπως κατά λέξη τόνισε, ο «άδειος», όπως επισήμανε, 7ος όροφος της Κουμουνδούρου που μαζί με το γραφείο προέδρου περιήλθε στα χέρια του, όλα αυτά συνθέτουν την εικόνα ενός ανθρώπου –και ενός επιτελείου που τον περιστοιχίζει– που κάθε άλλο παρά επιθυμούν να έχουν οποιαδήποτε σχέση με ένα παρελθόν που είτε δεν τους περιελάμβανε, είτε το αισθανόντουσαν ξένο προς τα δικά τους βιώματα.
Α-συνέχεια
Μπορεί η νέα ηγετική ομάδα και οι οπαδοί της να ομνύουν στο όνομα του πρώην προέδρου, είναι ωστόσο σαφές πως είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα –κανείς δεν μπορεί να το πει με βεβαιότητα– η επιλογή να «ξεσκονίσουν», σύμφωνα με την προσφιλή ρήση του αμερικανοτραφούς Στ. Κασσελάκη, οτιδήποτε τους ενοχλεί –πρώην συνεργατών του Αλέξη Τσίπρα συμπεριλαμβανομένων– ενισχύει την εκτίμηση πως η νέα αρχή την οποία επικαλούνται, δεν συνάδει επ’ ουδενί με την έννοια της συνέχειας.
Να σβήσουν, επιθυμούν, το παρελθόν. Να πάρουν αποστάσεις από ό,τι ριζοσπαστικό σηματοδοτούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και συνέβαλλε στην άνοδό του.
Να δαιμονοποιήσουν οτιδήποτε θυμίζει τα δύο τελευταία συνθετικά του ονόματος του κόμματος: ΡΙΖοσπαστική Αριστερά. Γι’ αυτό και οι αήθεις επιθέσεις, γι’ αυτό το μένος, γι’ αυτό η χυδαιότητα.
Μια γρήγορη ματιά αν ρίξει κανείς στα πρόσωπα που μέχρι στιγμής έχουν αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, θα διαπιστώσει με ευκολία πως μεταξύ αυτών βρίσκονται ο πρώην πρόεδρος της Βουλής, κορυφαίοι πρώην υπουργοί, βουλευτές και βουλεύτριες, διοικήτριες οργανισμών, γενικοί γραμματείς υπουργείων. Και ακολουθούν και άλλ@. Που τίμησαν, και με το παραπάνω, τις δημόσιες θέσεις που υπηρέτησαν.
Γι’ αυτό και το παραμύθι περί υπονομευτών, δεν έχει δράκο. Γιατί είτε ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο χωρίς κρίση, ο ελλειμματικός ηγέτης που εμπιστεύθηκε καίριες θέσεις στους «υπονομευτές» του, είτε οι «εσωτερικοί εχθροί» –στους οποίους κάποιοι πόνταραν τα πάντα– ήταν στην πραγματικότητα αυτοί που δούλεψαν, μάτωσαν, ξενύχτησαν –μαζί του– για να πετύχουν το ακατόρθωτο: εν μέσω παρατεταμένης κρίσης, να μείνει η χώρα όρθια.
Όταν, λοιπόν, έρχεται ο Στέφανος Κασσελάκης, και οι συν αυτώ, και… ανακουφισμένοι μιλάνε για τη «νέα ημέρα που ξημέρωσε» μετά την αποχώρηση στελεχών τέτοιου βεληνεκούς, στελεχών με τέτοια ιστορία και τέτοια σχέση με τον Αλέξη Τσίπρα –παρά την έντονη κριτική που του ασκούσαν– μπαίνει ή όχι στο κάδρο της αμφισβήτησης ο πρώην πρόεδρος;
Ευθύνες με ονοματεπώνυμο
Ο οποίος, ωστόσο, έχει βαρύτατες ευθύνες για την εξέλιξη.
Όχι μόνο γιατί με το καταστατικό που επί της ουσίας επέβαλλε, ακύρωσε τόσο την έννοια του κομματικού μέλους όσο και την έννοια του ίδιου του κόμματος. Όχι μόνο γιατί όλο το τελευταίο διάστημα σιώπησε και μόνο τις τελευταίες μέρες άρχισε, για συγκεκριμένους λόγους, να κινείται. Όχι μόνο γιατί άφησε να εξελίσσεται μία άνευ προηγουμένου ανθρωποφαγία, με συχνές επικλήσεις στο όνομά του. Αλλά, κυρίως, γιατί τα φαινόμενα αυτά εμφανίστηκαν, εδραιώθηκαν και γιγαντώθηκαν επί ημερών του. Γιατί από μια εντελώς λανθασμένη αντίληψη της πλειοψηφίας, θεωρήθηκε ότι η ανοχή σε τέτοιες συμπεριφορές προσελκύει ψήφους. Και γιατί στο όνομα της κυβερνησιμότητας, όπου τα πάντα χωράνε, πήγε περίπατο ο διαχρονικά παιδευτικός ρόλος που οφείλει, μεταξύ άλλων, να έχει ένα κόμμα της Αριστεράς.
Και φτάσαμε στο σήμερα. Με τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να προχωράει με ταχύτατους ρυθμούς, και το σχέδιο αποαριστεροποίησής του να είναι περισσότερο ορατό παρά ποτέ. Με την απομάκρυνσή του από τις αρχές της ιδρυτικής του δεξαμενής, να έχει πλέον συντελεστεί και το ίδιο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να έχει μπει σε μία από τις πιο έντονες εσωκομματικές δίνες στην ιστορία του.
Δεν είναι σαφές γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης στρέφεται εναντίον του Αλέξη Τσίπρα. Αλλά και γιατί αυτοαναιρείται τόσο εύκολα. Γιατί για παράδειγμα, με αφορμή το «μαξιλάρι» των 37 δισ., ο Κασσελάκης του Economist –απέχων διακριτά από τον Κασσελάκη του ΣΕΒ– ήταν εκ διαμέτρου αντίθετος με τον Κασσελάκη στο Mega. Δεν ήξερε το θέμα; Ήταν αδιάβαστος; Ή, ακόμα χειρότερα, μήπως οι άνθρωποι που τον περιστοιχίζουν, του επιβάλλουν τις απόψεις τους; Γιατί αν είναι έτσι –και με δεδομένο ότι είναι γνωστό ποιοι και ποιες είναι δίπλα του, από ποιες ιδέες εμφορούνται και τι ύφος χρησιμοποιούν– η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ως προς το ιδεολογικό, πολιτικό, αλλά και πολιτισμικό του αποτύπωμα από δω και στο εξής, πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Κι αυτό είναι θλιβερό. Όχι μόνο για την ιστορία του και για τα όσα το κόμμα αυτό πρόσφερε στη χώρα –μια ιστορία και μια προσφορά που ουδόλως παραγράφεται ή αναιρείται. Το αντίθετο μάλιστα.
Είναι θλιβερή η μετάλλαξη αυτή καθαυτή. Κυρίως για τους αξιόλογους ανθρώπους που, εντός του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, καλούνται πλέον να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις. Έχοντας να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους, την ιστορία τους, αλλά και το μέλλον τους.
Αννέτα Καββαδία
