Στην ανάγκη εμβάθυνσης της ίδιας της δημοκρατίας έτσι ώστε να εκλείψουν οι, κάθε είδους, διακρίσεις και η υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων να μην είναι απλώς ζητούμενο αλλά κατάκτηση που αποτυπώνεται στην καθημερινότητά μας, αναφέρθηκε η βουλεύτρια Β΄Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ Αννέτα Καββαδία εκπροσωπώντας τον Πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση στην εκδήλωση του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Τρανς Μνήμης.
Με τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου να ρίχνει βαριά τη σκιά της – φθάνοντας τα τρανς θύματα ανά τον κόσμο, το 2018, τα 369 – η Α.Καββαδία επεσήμανε πως για να αποδώσουν καρπούς τα σημαντικότατα νομοθετικά βήματα που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, απαιτείται ριζική αλλαγή νοοτροπίας της κοινωνικής πλειοψηφίας και συνεχής, αταλάντευτος αγώνας «απέναντι στον ρατσιστικό, σεξιστικό, ομοφοβικό, τρανσφοβικό, ξενοφοβικό λόγο που διαχέεται ανεμπόδιστος τριγύρω μας δηλητηριάζοντας αυτιά και καρδιές, υποδαυλίζοντας το φόβο απέναντι στο διαφορετικό και το μίσος προς ό,τι δεν είναι οικείο. Ασχέτως σεξουαλικής ταυτότητας, φύλου, εθνοτικής προέλευσης, ταξικής καταγωγής, θρησκευτικών πεποιθήσεων», τόνισε, «η κοινωνία των ίσων ευκαιριών, του σεβασμού και της προστασίας όλων, δεν μπορεί παρά να αποτελεί τον πρωταρχικό μας στόχο»..
Ακολουθεί ο χαιρετισμός της Αννέτας Καββαδία :
«Είναι μεγάλη τιμή και νιώθω βαθιά συγκίνηση να βρίσκομαι σήμερα, μια δύσκολη μέρα, μαζί σας. Ανάμεσα σε πολλά φιλικά και αγαπημένα πρόσωπα, εκπροσωπώντας για τρίτη χρονιά τον Πρόεδρο της ελληνικής Βουλής, Νίκο Βούτση, στην εκδήλωση μνήμης όσων υπήρξαν θύματα του τρανσφοβικού μίσους σε όλον τον κόσμο.
Πέρυσι εδώ, στην ίδια αίθουσα, μιλούσαμε με ικανοποίηση για όσα είχαμε κατορθώσει, σε νομοθετικό επίπεδο, με την επέκταση του σύμφωνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, με την κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης για την ενδοοικογενειακή βία αλλά και με το νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου και τις ρυθμίσεις απλούστευσης της σχετικής διαδικασίας. Θεωρούσαμε ότι είχαμε καταφέρει να φυτέψουμε μερικούς σπόρους αποδοχής, ανεκτικότητας και σεβασμού της ιδιωτικής ζωής και των προσωπικών επιλογών όχι μόνο των διεμφυλικών ατόμων, αλλά κάθε πολίτη αυτής της χώρας.
Δυστυχώς, μια τραγωδία που συνέβη πολύ λίγα μέτρα μακριά από εδώ, η δολοφονία του Ζακ/της Zackie, μια δολοφονία – και το ότι είναι δολοφονία τεκμηριώνεται, πια, και από το πόρισμα που είδε το φως της δημοσιότητας – που σήκωσε ξανά το πέπλο αποκαλύπτοντας την αγριότητα, βαραίνει την αποψινή μας συγκέντρωση. Και μας θυμίζει, μας υπογραμμίζει αυτό που πάντοτε ξέραμε: ότι τα ανθρώπινα, τα ατομικά και τα πολιτικά δικαιώματα έχουν φυσικά ανάγκη την αντίστοιχη νομοθεσία που τα προστατεύει αλλά για να ανθίσουν και να καρπίσουν, πρώτα από όλα έχουν ανάγκη, χρειάζονται, την αλλαγή της κοινωνικής στάσης της πλειοψηφίας απέναντι σε αυτά.
Για να μην διαπραχθούν ξανά και άλλα εγκλήματα ρατσιστικού μίσους, για να μην ξαναβρεθούμε αντιμέτωποι και με άλλες δολοφονίες σαν τη δολοφονία τoυ Ζακ, για να υπάρξει η αλλαγή αντιλήψεων που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία, χρειάζεται πρώτα από όλα συνεχής αντίδραση και αντίσταση απέναντι στον βαθύτατα ρατσιστικό, σεξιστικό, ομοφοβικό, τρανσφοβικό, ξενοφοβικό λόγο που διαχέεται ανεμπόδιστος τριγύρω μας δηλητηριάζοντας αυτιά και καρδιές, υποδαυλίζοντας τον φόβο απέναντι στο διαφορετικό, το μίσος προς ό,τι δεν είναι οικείο.
Σαφώς και το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό. Μετά τον «τυφώνα» Τραμπ στις ΗΠΑ – που σταθερά απειλεί να σαρώσει μια σειρά από δικαιώματα, όχι μόνο της LGBT κοινότητας, δικαιώματα κατακτημένα με σκληρούς αγώνες – το νέο, εξαιρετικά επικίνδυνο, κρούσμα έρχεται από τη Βραζιλία με την εκλογή Μπολσονάρου. Την ίδια ώρα, στην Ευρώπη βλέπουμε το φασισμό να κερδίζει έδαφος, τις ακροδεξιές ιδέες να σηκώνουν κεφάλι, απειλώντας να καταγράψουν υψηλά ποσοστά στις ευρωεκλογές του επόμενου Μαΐου, σπρώχνοντας συνολικά την πολιτική ατζέντα της ηπείρου μας προς την βαρβαρότητα και το τερατώδες.
Η Ευρώπη, ο παραδοσιακός θεματοφύλακας των ατομικών δικαιωμάτων χάνει ταχύτατα τον ανθρωποκεντρικό της χαρακτήρα, στο βωμό των οικονομικών προτεραιοτήτων και ανταγωνισμών. Η ανάδειξη, η αξιοποίηση, ο συνδυασμός του διαφορετικού αποτέλεσε διαχρονικά την κινητήρια δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μιας δύναμης που τώρα υποστρέφει κάτω από το βάρος του φόβου, των τειχών και των κλειστών συνόρων. Η Ευρώπη του Ορμπάν, του Σαλβίνι, του Βέμπερ, του Κουρτς, και των πολλών, δυστυχώς, ομοϊδεατών και θαυμαστών τους και στη χώρα μας, κινδυνεύει-δυστυχώς-να αναβιώσει ένα κατακερματισμένο και κατάμαυρο κομμάτι ενός φασιστικού ευρωπαϊκού παρελθόντος που οι δικές μας γενιές είχαν πιστέψει ότι ανήκε μόνιμα στη λήθη και δε θα κινδύνευαν ποτέ να ζήσουν. Η, εν έτει 2018, αμφισβήτηση των νεκρών του Πολυτεχνείου, είναι νομίζω ένα δείγμα της προπαγάνδας της αμφισβήτησης ακόμη και θέσφατων της Ιστορίας μας, που δεν προοιωνίζεται τίποτε καλό.
Πιστεύω πως όλοι, όλες, όλα εδώ μέσα καταλαβαίνουμε καλά τη σημασία τέτοιων εξελίξεων, πως αντιλαμβανόμαστε πόσο επικίνδυνο και μισαλλόδοξο είναι το φασιστικό φαινόμενο όχι μόνο για τους διεμφυλικούς συμπολίτες μας αλλά για την ίδια τη δημοκρατία. Τη δημοκρατία, το βάθεμα της οποίας είναι η μοναδική ασπίδα που μπορούμε να ελπίζουμε και να διεκδικούμε.
Σήμερα είναι μια μέρα δύσκολη. Μια μέρα αφορμή για τη μνήμη, μια μέρα αγώνα ενάντια στην αδιαφορία και στα κλειστά μάτια. Είναι, όμως, και μια ημέρα απαίτησης ενός καλύτερου, πιο δίκαιου κόσμου. Τον χρειαζόμαστε αυτόν τον άλλο κόσμο, την κοινωνία των ίσων ευκαιριών, του σεβασμού και της προστασίας των ευάλωτων και της αλληλεγγύης προς όλους, όλες, όλα. Ασχέτως σεξουαλικής ταυτότητας, ασχέτως φύλου, ασχέτως εθνοτικής προέλευσης, ασχέτως ταξικής καταγωγής, ασχέτως θρησκευτικών πεποιθήσεων. Και επειδή έχουμε ανάγκη αυτόν τον κόσμο, πρέπει να παλέψουμε για την οικοδόμησή του.
Η ελληνική Βουλή, μια άλλη επετειακή ημέρα φέτος, την ημέρα του Pride, φωτίστηκε στα χρώματα του Ουράνιου Τόξου, μιλώντας για μια κοινωνία που χωράει τη διαφορά και γίνεται πιο όμορφη εξαιτίας της. Η ελπίδα – αυτή τη λέξη θέλω να χρησιμοποιήσω τελειώνοντας αυτό το σύντομο χαιρετισμό – η ελπίδα μας, μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει και να έχει νόημα : όμοια πολύχρωμη».
Σας ευχαριστώ
Αννέτα Καββαδία
Πηγή: Left
