Οι γραμμές αυτές γράφονται λίγες ώρες μετά τη συγκλονιστική βραδιά στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, με την κεντρική εκδήλωση της ελληνικής αποστολής του Global March in Gaza, και λίγες ώρες πριν την αναχώρησή μας για το Κάιρο και τη μετέπειτα πορεία μας προς τη μαρτυρική Ράφα -η διευκρίνιση κρίνεται απαραίτητη γιατί τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα κι αυτό δεν μπορεί παρά να αποτυπωθεί και στις λέξεις.
Φεύγουμε λοιπόν! Περίπου 2500 άνθρωποι από 36 χώρες και 5 ηπείρους, ένα καραβάνι ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, συντονιζόμαστε με έναν και μοναδικό στόχο: να γίνουμε η φωνή όσων δεν φοβούνται να πάρουν θέση απέναντι στη γενοκτονία που συντελείται στη λωρίδα της Γάζας, όσων δεν επιλέγουν βολικές ουδετερότητες και ίσες αποστάσεις, όσων δεν εξομοιώνουν τον θύτη με το θύμα. Να γίνουμε η δυνατή κραυγή που θα διαπεράσει αποκλεισμούς και απαγορεύσεις και θα φτάσει μέχρι τα εδάφη της Παλαιστίνης, υπενθυμίζοντας στον πολύπαθο παλαιστινιακό λαό πως δεν είναι μόνος και πως ο αγώνας του συγκινεί και κινητοποιεί ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
«Και τι νομίζετε πως θα καταφέρετε; Μήπως τέτοιου είδους ακτιβισμοί θα τρομάξουν το Ισραήλ και θα το υποχρεώσουν να κάνει πίσω;» είναι η ερώτηση που -άλλοτε καλοπροαίρετα, κυρίως όμως κακοπροαίρετα- συναντάται στη δημόσια σφαίρα.
Απαντάμε: αλίμονο αν ο συσχετισμός δύναμης ήταν το μοναδικό κριτήριο προκειμένου να ανταποκριθεί κανείς στο επιτακτικό κάλεσμα των πιο αδύναμων για βοήθεια, αλληλεγγύη, έμπρακτο νοιάξιμο. Αλίμονο αν δεν μας έλεγαν τίποτα, αν δεν μας συγκλόνιζαν τα σκελετωμένα κορμιά μικρών παιδιών ή αν στρέφαμε αλλού το βλέμμα μπροστά στη συνεχιζόμενη κτηνωδία και μάλιστα σε…live μετάδοση.
Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις. Αυτό που έκανε το σκάφος Madleen, αυτό που κάνει το καραβάνι Sumud -που ξεκίνησε ήδη από την Τυνησία και την Αλγερία και διασχίζει τη Λιβύη με στόχο να φτάσει στη Ράφα- κι αυτό που θα κάνουμε εμείς στη Global March to Gaza, προφανώς και δεν είναι δράσεις που μπορούν από μόνες τους να αποτελέσουν τον αποτελεσματικό μοχλό πίεσης προς την κυβέρνηση-δολοφόνο του Ισραήλ. Μπορούν όμως να κάνουν κάτι καθόλου αμελητέο. Να ενώσουν με ένα κόκκινο νήμα –το χρώμα του αίματος αλλά και της ζωής- ανθρώπους από όλο τον κόσμο που με τη σειρά τους θα πιέσουν τις ανάλγητες κυβερνήσεις δυτικών αλλά και αραβικών χωρών, θα απαιτήσουν συντονισμένα –μέσω μαζικών διαδηλώσεων αλλά και κάθε είδους άλλων κινητοποιήσεων- να μπει ένα τέλος στη γενοκτόνα πολιτική του Ισραήλ, θα ξαναζωντανέψουν το φιλοπαλαιστινιακό κίνημα.
Το περιέγραψε συγκινητικά με το πενάκι του ο αγαπημένος μας Βαγγέλης Χερουβείμ στην εφημερίδα Αυγή της περασμένης Κυριακής. Το σκίτσο του απεικονίζει νύχτα στην έρημο, μαύρο ουρανό και δύο ποτάμια –ένα γαλάζιο κι ένα στο χρώμα της άμμου- που οι εκβολές τους συμπίπτουν στη Γάζα.
Και η λεζάντα: «Μαυρίλα πολλή! Μα είναι και κάτι σημάδια που σκίζουν το σκοτάδι. Κύματα αλληλεγγύης που ωθούν ένα καράβι και Βήματα ανθρώπων ανθρώπινων πάνω στην έρημο».
Βήματα, συμπληρώνουμε εμείς, σαν κι αυτά που πρωτοέκαναν σύντροφοι αγαπημένοι όπως ο Βαγγέλης Πισσίας και ο Τάσος Κουράκης. Που αν και απόντες, τους νιώθουμε διαρκώς δίπλα μας…
Εις το επανιδείν, λοιπόν!
