Δεν λέει να ξεκολλήσει από το μυαλό η διαβόητη φράση του Κυριάκου Μητσοτάκη πως «η Ελλάδα είναι μια χώρα με καταπληκτική ποιότητα ζωής». Μια φράση στην οποία συνειρμικά οδηγεί όχι μόνο η καθημερινή ειδησεογραφία αλλά και η τρέχουσα πραγματικότητα εκατομμυρίων νοικοκυριών που βλέπουν το εισόδημά τους να εξανεμίζεται και την αγοραστική τους δύναμη συνεχώς να κατακρημνίζεται. Ρεκόρ 28ετίας στον πληθωρισμό – εκτοξεύτηκε στο 10,2% – ράλι ανατιμήσεων στην ενέργεια και στα βασικά είδη διατροφής, αδυναμία αποπληρωμής βασικών λογαριασμών, εκρηκτικό περιβάλλον στην αναζήτηση στέγης, ανεργία, φτώχεια, λουμπενοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, ανασφάλεια. Και από κοντά, αυταρχισμός, ευθεία επίθεση στο κράτος δικαίου, στην ελευθεροτυπία. Άλματα λογικής που βρίθουν παραλογισμών, λαϊκίστικες κορώνες που προσλαμβάνουν διαστάσεις υπέρτατου συλλογικού ψυχαναγκασμού, προσποιητό ενδιαφέρον για την κοινωνία.
Τι ακούσαμε
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς το κόμμα (ΝΔ) με τα 340 εκατομμύρια χρέη προς το Δημόσιο, καταφέρνει – για πόσο ακόμα μένει να φανεί – να κουνάει με περίσσιο θράσος το δάχτυλο προς όλους όσοι δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, πώς καταφέρνει να εμφανίζεται ως ο εγγυητής της «κανονικότητας», πώς καταφέρνει να συνδυάζει το απροκάλυπτο πλιάτσικο του δημόσιου πλούτου με μια κυνική επίδειξη των κοινωνικών ανισοτήτων, και να τη βγάζει, προς το παρόν τουλάχιστον, καθαρή. Να μην σείεται απ’ άκρη σ’ άκρη η χώρα, να μην πλημμυρίζουν οι δρόμοι από ογκώδεις διαδηλώσεις, να μην αναγεννάται – όχι τουλάχιστον στο βαθμό που οι συνθήκες το απαιτούν – το κίνημα, να μην δημιουργούνται νέα, επικαιροποιημένα προτάγματα ικανά να προκαλέσουν νέες συσπειρώσεις.
– Τι ακούσαμε από τον πρωθυπουργό, πριν έναν περίπου μήνα στη Βουλή; Πως οι άνεργοι είναι άνεργοι περίπου από επιλογή. Είτε επειδή δεν έχουν δεξιότητες –και βαριούνται να τις αποκτήσουν– είτε επειδή, απλώς, δεν θέλουν να δουλέψουν λόγω τεμπελιάς και προτιμούν να ζουν από τα επιδόματα του κράτους.
– Τι μάθαμε για τις αμοιβές των golden boys της ΔΕΗ; Πως αυξήθηκαν κατά 65% το 2021.
– Ποια…μεγάλη αλήθεια ξεστόμισε ο πρωθυπουργός; Πως «φθηνότερη ενέργεια είναι αυτή που δεν καταναλώνεται».
– Τι ακούσαμε (μεταξύ άλλων) στο συνέδριο της ΝΔ; Πως «για την αποτυχία στην πανδημία φταίνε οι πολίτες και η άθλια αντιπολίτευση».
– Τι επιβεβαιώθηκε μετά την παραίτηση του επικεφαλής της FRONTEX, Φαμπρίς Λεζερί; Πως σε αγαστή συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση, διαπράττουν εγκλήματα κατά των ανθρώπινων δικαιωμάτων, στο Αιγαίο.
– Τι (ξανα)αντιμετωπίσαμε στο ΑΠΘ; Τη βίαιη καταστολή των ΜΑΤ εναντίον φοιτητών.
Η βουβή δυσαρέσκεια
Είναι αυτή η «κανονικότητα» που ευαγγελίζονται οι κυβερνώντες; Προφανώς και ναι. Δεν το έκρυψαν, ούτε το κρύβουν. Οι δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού, άλλωστε, συγκεκριμένο σχέδιο εφαρμόζουν, συγκεκριμένα συμφέροντα εξυπηρετούν. Καμία έκπληξη. Είναι, ωστόσο, εντελώς παρελκυστικό το να μένει η συζήτηση απλώς και μόνο στις διαπιστώσεις. Γιατί αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή, το πρώτο καθήκον για την Αριστερά (ως η ευκταία εναλλακτική), είναι να κρατηθεί η κοινωνία όρθια.
Με δεδομένο ότι μέσα στους πρώτους μήνες της νέας χρονιάς η διαρκής πανδημική καταστροφή συνδέθηκε με το τρομακτικό κύμα ακρίβειας και την ακόμα πιο τρομακτική έκρηξη του πολέμου –συνθήκη που εμπεριέχει τον κίνδυνο μιας γενικευμένης παγκόσμιας σύγκρουσης– σε μια εποχή που τίθενται θέματα επιβίωσης, ο πρώτος στόχος οφείλει να είναι η συγκρότηση και η οργάνωση των «από κάτω». Εγχείρημα καθόλου εύκολο αν αναλογιστεί κανείς την τεράστια αναντιστοιχία μεταξύ της διαδικτυακά βροντερής καταδίκης της κυβέρνησης και της κυρίαρχης πολιτικής, και της ειλικρινούς βούλησης για κινηματική οργάνωση και αντεπίθεση.
Ακούγεται συχνά, και εντός του ΣΥΡΙΖΑ, πως η πτώση της κυβέρνησης της ΝΔ θα έρθει απλά και μόνο από την οργή και την απόγνωση. Πιθανότατα κάτι τέτοιο να συμβεί. Έχει άλλωστε αποδειχθεί και στο παρελθόν, πως η «βουβή» δυσαρέσκεια λειτουργεί σαν καταλύτης πολιτικών εξελίξεων.
Και ποιος μπορεί να αρνηθεί την επιτακτική ανάγκη να απαλλαγεί ο τόπος από τη συγκεκριμένη επικίνδυνη και τοξική – για τα λαϊκά συμφέροντα – κυβέρνηση; Ποιος δεν συμφωνεί πως η παράταση της ζωής αυτής της σκληρής δεξιάς κυβέρνησης μόνο δεινά θα συνεχίσει να σωρεύει στον τόπο;
Το ερώτημα, ωστόσο, που ανακύπτει είναι κατά πόσο η λογική του «ώριμου φρούτου» βοηθάει στο να ανοίξει ο δρόμος για μια ριζοσπαστική προοπτική. Πώς και με ποια εργαλεία εξοπλίζει τους πολίτες, ώστε να μετουσιώσουν σε πολιτική πράξη τη δεδομένη οργή και απόγνωσή τους και να μετατραπούν οι ίδιοι σε πολιτικά υποκείμενα που θα απεγκλωβιστούν από χρόνια εδραιωμένες λογικές ανάθεσης. Πόσο κάτι τέτοιο εμπνέει μια διαδικασία χειραφέτησης των πολιτών, πόσο ευνοείται η αναζωογόνηση των κινηματικών διαδικασιών – αν βεβαίως συμφωνούμε πως όλα αυτά οφείλουν να είναι προτεραιότητες για ένα κόμμα της Αριστεράς.
Προτεραιότητες
Η πειστικότητα μιας εναλλακτικής πρότασης σίγουρα δεν επιτυγχάνεται μόνο με διακηρυκτικές θέσεις και προθέσεις, δεν μπορεί να εξαντλείται στην «υποχρεωτική» ανταπόκριση σε κινηματικά καλέσματα, ούτε φυσικά ισχυροποιείται με την εκπομπή θολού στίγματος στο όνομα της πολυσυλλεκτικότητας.
Σε στιγμές μάλιστα που πρωταγωνιστές της εγχώριας Δεξιάς, όπως ο Αντώνης Σαμαράς, δηλώνουν πως «μας εγκαρδιώνει το γεγονός ότι εκατομμύρια Έλληνες παρακολουθούν στην τηλεόραση το σίριαλ με τη ζωή του αγίου Παϊσίου(!)» η Αριστερά δεν μπορεί, δεν έχει δικαίωμα, να απεκδυθεί τα φυσιογνωμικά της χαρακτηριστικά τα οποία εμπεριέχουν, μεταξύ άλλων, και παιδευτικό χαρακτήρα. Και, κυρίως, δεν δικαιούται να καταναλώνει χρόνο και ενέργεια σε ομφαλοσκοπικές διαδικασίες, εις βάρος των πραγματικών αναγκών ενός λαού, που προσβλέπει σε αυτήν προκειμένου να επιτευχθεί η πολυπόθητη πολιτική αλλαγή.
Αννέτα Καββαδία
