Ποιος στ’ αλήθεια δεν θυμάται τις …αλήστου μνήμης συγκεντρώσεις των «Μένουμε Ευρώπη» και των «Γερούν γερά» στο Σύνταγμα; Το «κίνημα της γραβάτας» και τους διαπρύσιους υποστηρικτές της ευρωπαϊκής κατεύθυνσης της χώρας, η οποία κινδύνευε, τάχα, από τον «διαβολικό» ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος δεν θυμάται τον εκνευρισμό που προκάλεσε στη δημόσια σφαίρα η εκδήλωση της πρωτοβουλίας «Ώρα Μηδέν – για τη Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου» υπό τον τίτλο-ερώτηση: «Μένουμε Ευρώπη;» και ομιλητές –μεταξύ άλλων– τους Νίκο Αλιβιζάτο και Ευάγγελο Βενιζέλο; Ποιος ξεχνά τις αήθεις επιθέσεις της κυβέρνησης εναντίον της αξιωματικής αντιπολίτευσης με κατηγορίες για κρυφή ατζέντα περί υπονόμευσης των ευρωπαϊκών θεσμών και αμφισβήτησης του ευρωπαϊκού ιδεώδους;
Να, όμως, που «καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια». Και αρκούσε μια επίσκεψη της Επιτροπής Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων (LIBE) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (αναλυτικό ρεπορτάζ στη σελίδα 20) –επίσκεψη την οποία προσπάθησε με κάθε τρόπο να μπλοκάρει η κυβέρνηση– για να αποδείξει πως ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Ευρωπαίοι α λα καρτ
«Την ώρα που η Ελλάδα πενθεί για τα θύματα του πρόσφατου σιδηροδρομικού δυστυχήματος και προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειές του και ταυτόχρονα βρίσκεται εν μέσω προεκλογικής περιόδου, καθώς έχει ήδη ανακοινωθεί ότι θα διεξαχθούν εκλογές την άνοιξη, είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι η επιτροπή LIBE επέλεξε να επισκεφθεί την Ελλάδα αυτή τη στιγμή… Η κίνηση αυτή συνιστά, εκτός από ασέβεια λόγω των συνθηκών, άμεση παρέμβαση στην εσωτερική πολιτική σκηνή ενός κράτους μέλους σε προεκλογική περίοδο», έγραφε –οργισμένος φανταζόμαστε– σε επιστολή του προς το προεδρείο της LIBE o –και καθηγητής Νομικής– Γιώργος Γεραπετρίτης, διευκρινίζοντας πως «η Αθήνα δεν θα διαθέσει κυβερνητικούς αξιωματούχους για να συναντηθεί με την αντιπροσωπεία». Όπερ και εγένετο.
Η –πίνω νερό στο όνομα της Ευρώπης– κυβέρνηση της ΝΔ, εργαλειοποιώντας με τον πιο χυδαίο τρόπο την τραγωδία των Τεμπών και προβάλλοντας το χονδροειδές επιχείρημα περί εκλογών, τις οποίες φυσικά ούτε έχει ανακοινώσει ούτε έχει προκηρύξει, γύρισε επιδεικτικότατα την πλάτη στην επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αποδεικνύοντας την α λα καρτ φιλοευρωπαϊκή της ευαισθησία.
Να πούμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τους επιτελείς του Μαξίμου; Ψέματα θα πούμε. Γιατί, όπως και να το κάνεις, το μενού των συναντήσεων θα τους έπεφτε βαρύ: υποκλοπές, προσφυγικό, αστυνομική βία, κράτος Δικαίου, Δικαιοσύνη, ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία του Τύπου και τώρα Τέμπη –ή τουλάχιστον κάποιες από τις πτυχές της τραγωδίας.
Τι ακριβώς θα μπορούσαν να ισχυριστούν; Ότι τίποτα δεν συμβαίνει; Ότι όλα είναι κακοήθειες της αντιπολίτευσης; Ότι η κυβέρνησή τους σχεδιάζει, δρα και υλοποιεί με γνώμονα τις βασικές αρχές του ευρωπαϊκού διαφωτισμού;
Μα τα γεγονότα, και οι αποδείξεις που τα συνοδεύουν, άλλα δείχνουν. Και αυτά τα άλλα, συνιστούν ομολογία ενοχής. Γι΄ αυτό και κρύφτηκαν. Γι΄ αυτό και επέλεξαν να εξαντλήσουν κάθε μέσο πίεσης, προκειμένου η επίσκεψη αυτή να μη γίνει –μέχρι και τους ομοτράπεζούς τους στο ΕΛΚ ευρωβουλευτές-μέλη της LIBE πίεσαν και τελικά δεν ήρθαν. Γιατί ήξεραν πως οι διαπιστώσεις στις οποίες θα κατέληγε η Επιτροπή θα συνιστούσαν –όπως και έγινε– έναν πραγματικό κόλαφο για τα έργα και τις ημέρες τους.
Μόνο που ο επιλεκτικός ευρωπαϊσμός και το κρυφτούλι με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μόνο σε φιλελεύθερες –όπως αρέσκεται η ΝΔ να αυτοπροσδιορίζεται– ηγεσίες δεν ταιριάζει. Για την ιστορία, παρόμοια εμπόδια στην έρευνά της είχε αντιμετωπίσει η LIBE από την ακροδεξιά κυβέρνηση της Πολωνίας…
Χέρι–χέρι
Απορίας ωστόσο άξιο –ρητορικά μιλώντας, καθώς τα πεπραγμένα τους δεν δικαιολογούν καμία απολύτως απορία μας– είναι το ότι με την επιτροπή LIBE αρνήθηκαν να συναντηθούν, πέραν των κυβερνητικών στελεχών, και η πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου και ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ισίδωρος Ντογιάκος, και η ηγεσία της ΕΛΑΣ.
Γιατί άραγε; Έχουν κάτι να κρύψουν; Θεωρούν ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο παίζει κομματικά παιχνίδια –παρά τον διακομματικό χαρακτήρα της επιτροπής; Υπέκυψαν σε κάποιου είδους κυβερνητικές πιέσεις; Κι αν ναι, τι σημαίνει αυτό για τον θεσμικό τους ρόλο; Δεν συνιστά –αν συμβαίνει κάτι τέτοιο– ευθεία κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών;
Ερωτήματα που αβίαστα ανακύπτουν από την άρνηση να ανταποκριθούν στην πρόσκληση μιας επιτροπής, το αντικείμενο της οποίας εμπίπτει ακριβώς στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους. Όταν μάλιστα η χώρα –με αφορμή, μεταξύ άλλων, τις υποθέσεις των υποκλοπών, των παράνομων επαναπροωθήσεων, της ελευθερίας του Τύπου– βρίσκεται στο μικροσκόπιο της ευρωπαϊκής κοινότητας, με καίρια ερωτήματα να ζητούν απαντήσεις. Που όσο δεν δίνονται, τόσο το αφήγημα της κυβέρνησης και των υποστηρικτών της, περί φιλελεύθερου προσωπείου, θα ξεθωριάζει.
Καμία έκπληξη
Ας μην υπάρχουν αυταπάτες. Η συγκεκριμένη πολιτική εξουσία –που βαθιά βυθισμένη στη διαφθορά και τον αυταρχισμό εργαλειοποιεί τους θεσμούς, τους οποίους ή ίδια έχει υπονομεύσει– δεν ορρωδεί προ ουδενός. Οι άνθρωποι που κρύφτηκαν από την επιτροπή του ευρωκοινοβουλίου, είναι οι ίδιοι που χρησιμοποιούν τον χρόνο των εκλογών κατά πώς τους βολεύει, κατά πώς εξυπηρετούνται οι εκλογικοί τους σχεδιασμοί. Οι ίδιοι που –όταν δεν τις υπονομεύουν εξόφθαλμα, με την άνεση της πλειοψηφίας που διαθέτουν– προσδίδουν στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες καθαρά διεκπεραιωτικό χαρακτήρα. Οι ίδιοι που λεηλατούν τον δημόσιο πλούτο και ξαναστήνουν, με σύγχρονα μέσα, το παρακράτος της Δεξιάς. Οι ίδιοι που υποκλέπτουν τις συνομιλίες του μισού υπουργικού συμβουλίου, του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων, πολιτικών τους αντιπάλων, δημοσιογράφων. Οι ίδιοι που στο όνομα του μικροκομματικού τους συμφέροντος, δεν διστάζουν να κλείνουν το μάτι στην Ακροδεξιά.
Ευρωπαϊστές, κατά τ’ άλλα, που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Που μετά, ωστόσο, τις διαπιστώσεις της LIBE, διαπιστώσεις που προκαλούν ντροπή σε κάθε δημοκράτη πολίτη αυτής της χώρας, θα έπρεπε να ψάχνουν τρύπα να κρυφτούν.
Αννέτα Καββαδία
