«Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια» κατά τη λαϊκή θυμοσοφία και η ΝΔ τρέχει τώρα και δεν φτάνει, καθώς το ψάρεμα στα θολά και επικίνδυνα νερά της Ακροδεξιάς όχι μόνο δεν φαίνεται να αποδυναμώνει τους εκ δεξιών της κομματικούς σχηματισμούς, αλλά, αντιθέτως, όπως δείχνουν όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, αυτοί τείνουν να ενισχύονται –όπως πάντα, άλλωστε, συμβαίνει.
Ελληνική Λύση, Νίκη και Φωνή Λογικής αθροίζουν ποσοστά πέριξ του 20%, δημιουργώντας πονοκεφάλους στη ΝΔ, οι επιτελείς της οποίας εισπράττουν τώρα τα επίχειρα της απολύτως συνειδητής επιλογής αν όχι να υιοθετήσουν πλήρως, πάντως σίγουρα να χρησιμοποιήσουν κατά κόρον την εθνικιστική, ξενοφοβική, ρατσιστική ατζέντα των υπόλοιπων ενοίκων της δεξιάς πολυκατοικίας.
Ποιος ξεχνά πως στο όνομα της σπίλωσης των ιδεολογικών της αντιπάλων, η ΝΔ όχι μόνο ανέχθηκε, αλλά πριμοδότησε έξαλλες «πατριωτικές» φωνές; Ποιος ξεχνά τις φωτογραφίες κορυφαίων στελεχών της στα διαβόητα συλλαλητήρια κατά τη Συμφωνία των Πρεσπών; Ποιος ξεχνά τα γεγονότα στον Έβρο, τέσσερα χρόνια πριν, με τον τότε υφυπουργό Άμυνας Α. Στεφανή να δηλώνει πως «δεχόμαστε επίθεση από την Τουρκία με όχημα τους μετανάστες, βρισκόμαστε σε πόλεμο χωρίς σφαίρες, απειλείται η εθνική μας ασφάλεια». Ποιος δεν βλέπει τις, εδώ και χρόνια, ανεβασμένες μετοχές της τριανδρίας του ΛΑΟΣ −Βορίδη, Γεωργιάδη, Πλεύρη; Ποιος ξεχνά ότι η ΝΔ ψήφισε μαζί με την Ελληνική Λύση τον υφιστάμενο εκλογικό νόμο και τη νέα σύνθεση της ολομέλειας του ΕΣΡ; Ποιος δεν αξιολογεί ότι δεν υπήρξε ούτε μία λέξη καταδίκης για τον βουλευτή Στρ. Σιμόπουλο που δήλωσε ότι «εμείς τιμούμε τον Μεταξά».Και από ποιον διαφεύγει η δήλωση του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη πως είναι φίλη του η γνωστή, και μη εξαιρετέα, Τζόρτζια Μελόνι;
Γι’ αυτό και η προ ημερών ρητορική του για «πατριώτες της φακής» ή η συντονισμένη επίθεση συγκεκριμένων δημοσιογράφων και εντύπων που δεν έχουν κρύψει τη στενή τους σχέση με το κυβερνών κόμμα, εναντίον του Βελόπουλου και της Λατινοπούλου, μόνο θυμηδία προκαλούν. Αποδεικνύουν, ωστόσο, πως τους υπολογίζουν πια ως «παίκτες», ειδικά αν αποδειχθεί ορθή η εκτίμηση ορισμένων δημοσκόπων πως σήμερα, περισσότερο από οποτεδήποτε στο παρελθόν, υπάρχουν οι προϋποθέσεις (άραγε και η βούληση;) για μια ενοποίηση του χώρου δεξιότερα της ΝΔ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κάθε λόγο να θέλει να μιλήσει σε ένα παραδοσιακό ακροατήριο το οποίο πολιορκούν οι δεξιότερες από αυτόν δυνάμεις. Γι’ αυτό και αμφιταλαντεύεται ως προς την πολιτική διαχείρισή τους. Το φλερτ με κόμματα που έχουν ως σημαία το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» μετατρέπεται σε επιθέσεις και τούμπαλιν. Έτσι και τώρα, ενώ από τη μια –όπως δείχνουν οι τελευταίες αντιδράσεις− φαίνεται πως έχει αποφασίσει πως δεν θα μένουν αναπάντητα τα βέλη που εξαπολύονται εκ δεξιών, από την άλλη δεν έχει περάσει πολύς καιρός που από τη ΔΕΘ με ηπιότητα δήλωνε πως «πάντα υπήρχαν κόμματα στα δεξιά της ΝΔ που έπαιρναν σεβαστά ποσοστά και δεν είμαι εγώ που θα χαρακτηρίσω τους πολίτες ακροδεξιούς».
Μόνο που ο πονοκέφαλος για τον πρωθυπουργό δεν έρχεται μόνο απ’ έξω, αλλά και από μέσα. Η στάση των Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά –κυρίως του δεύτερου− και οι ομαδοποιήσεις βουλευτών της λεγόμενης λαϊκής δεξιάς, σε συνδυασμό με το πολιτικό timing, απαιτούν ένα πλαίσιο «ειδικής διαχείρισης» από τους επιτελείς του Μαξίμου. Και όσο κι αν η επίσημη γραμμή είναι ότι δεν σχολιάζονται δηλώσεις πρώην πρωθυπουργών, η κόντρα Μητσοτάκη – Σαμαρά δεν κρύβεται πια, με τα θέματα εξωτερικής πολιτικής –και δη τα ελληνοτουρκικά− να αποτελούν εμφανές πεδίο σύγκρουσης. Ο ένας πετάει το γάντι και ο άλλος δεν αφήνει αναπάντητες τις προκλήσεις, με την επικείμενη επίσκεψη του τούρκου υπουργού Εξωτερικών στην Αθήνα στις 8 Νοεμβρίου και το άνοιγμα του πολιτικού διαλόγου για τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, να αποτελεί σημείο τριβής μεταξύ νυν και πρώην.
Οι ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου γνωρίζουν καλά πως οι εκ δεξιών πιέσεις θα ενταθούν. Η αύξηση των προσφυγικών ροών εξαιτίας της γενικευμένης σύρραξης στη Μέση Ανατολή, ο διάλογος με την Τουρκία, η έκρηξη του κόστους ζωής, αλλά και η αδυναμία, προς το παρόν, να αρθρωθεί αξιόπιστος αντιπολιτευτικός λόγος από τα αριστερά, δημιουργούν τις «ιδανικές» συνθήκες για ενίσχυση των …ultra δεξιών φωνών –είτε εντός είτε εκτός ΝΔ. Γι’ αυτό και οι ευθείες επιθέσεις, γι’ αυτό και τα στοχευμένα καρφιά.
Μόνο που στο Μαξίμου γνωρίζουν, ή καλύτερα εκτιμούν, και κάτι άλλο. Πως η αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές –με τα μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεδομένα− πρέπει να θεωρείται ανέφικτη. Και τότε, η αναζήτηση συμμάχων θα αποτελεί πρώτιστο μέλημα. Μήπως, λοιπόν, η ΝΔ επιλέγει από τώρα τον δυνητικό της σύμμαχο; Μήπως οι επιδόσεις της Αφροδίτης Λατινοπούλου –σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις κινείται γύρω στο 5%, οι διαρροές της ΝΔ προς τη Φωνή Λογικής είναι περίπου διπλάσιες από αυτές προς τον Βελόπουλο, τα ποσοστά της στους πιο φτωχούς είναι πενταπλάσια από ό,τι στους πιο πλούσιους, αναγνωρίζεται ως «η «Μελόνι του Βαρδάρη» που έχει τσαγανό, γνωρίζει ελληνικά, σέβεται τους συνομιλητές της» (όπως έγραψε προ μηνός η εφημερίδα Καθημερινή)− μήπως, λοιπόν, αυτές οι επιδόσεις, σε συνδυασμό με την εργαλειοποίηση (από την ίδια) του φύλου της προκειμένου να περάσει κάποιες από τις πιο σκληρές, σεξιστικές, ρατσιστικές απόψεις, την καθιστούν προνομιακό –έναντι των άλλων− δυνητικό εταίρο της κυβέρνησης;
Κι ας μην γελιόμαστε από τις επιθέσεις. Η ιστορία έχει δείξει πως όταν ο ισχυρότερος χτυπάει τον κατά πολύ υποδεέστερο, τον ανάγει σε ισότιμο συνομιλητή, του αναγνωρίζει ρόλο και χώρο. Άλλωστε εδώ για μια… οικογένεια μιλάμε. Το είπε και ο Θάνος Πλεύρης: «Δεν θα την χαρακτήριζα ακροδεξιά, να θυμίσω πως ήταν στη ΝΔ και στην ΟΝΝΕΔ».
Αννέτα Καββαδία
