Είσαι νεοκλεγείς πρόεδρος ενός κόμματος. Ζεις, τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής σου, στο εξωτερικό. Κατά δήλωσή σου, με το κόμμα αυτό δεν είχες καμία σχέση, δεν το ψήφιζες (έχεις ο ίδιος αποκαλύψει ότι ψήφιζες κάτι διαφορετικό), αρθρογραφούσες εναντίον του, εκθείαζες τον βασικό πολιτικό του αντίπαλο και ξόρκιζες την πιθανότητα να ανέλθει στην εξουσία.
Παρ΄ όλα αυτά, τα μεσάνυχτα της περασμένης Δευτέρας ανακοίνωνες, μέσω twitter(!), ότι τρία κορυφαία στελέχη –οι Πάνος Σκουρλέτης, Νίκος Φίλης και Δημήτρης Βίτσας (είχε προηγηθεί ο Στέφανος Τζουμάκας) «θέτουν εαυτούς εκτός κόμματος».
Και ξεκινούσες την… αρχηγική σου ανάρτηση με τη φράση «επί πέντε τουλάχιστον χρόνια συγκεκριμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται στα κανάλια κάνοντας αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ». Σαν να είσαι απόλυτος γνώστης της εσωκομματικής κατάστασης, σαν να συμμετείχες στο κομματικό και πολιτικό γίγνεσθαι, σαν να ήσουν οργανικό κομμάτι μιας προσπάθειας, την οποία δεν παρακολουθούσες ούτε καν εξ αποστάσεως.
Θα ήταν απλώς δείγμα αλαζονείας και αμετροέπειας, αν η –χωρίς αμφιβολία υπαγορευμένη– ανάρτηση δεν υπέκρυπτε κάτι πολύ σοβαρότερο: την επικράτηση, εντός του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, εκείνης της άποψης που επιχειρεί να διαγράψει την πρόσφατη τουλάχιστον ιστορία του κόμματος, να ακυρώσει πτυχές της κυβερνητικής του θητείας, να διασύρει όσες και όσους αντιστέκονται στη βίαιη μετάλλαξή του και στη μεθοδική προσπάθεια αλλαγής της φυσιογνωμίας του με στόχο την απο-αριστεροποίησή του.
Πες μου τους φίλους σου
Δεν είναι μυστικό ότι πέριξ του νέου προέδρου βρίσκονται άνθρωποι με συγκεκριμένο πολιτικό, ιδεολογικό, αλλά και πολιτισμικό αποτύπωμα. Δικής τους έμπνευσης είναι τα διαβόητα «βαρίδια» και οι «αριστερίζουσες εκκρεμότητες» από τις οποίες πρέπει πάση θυσία να απαλλαγεί, όπως λένε, το κόμμα.
Δικοί τους στρατοί οργισμένων ακολούθων, τους οποίους όχι μόνο ανέχονταν, αλλά και –διά της σιωπής– υποκινούσαν, είναι αυτοί που προβαίνουν σε δολοφονίες χαρακτήρων στο διαδίκτυο, προτρέποντας όσους διαφωνούν «να τσακιστούν και να φύγουν», καθυβρίζοντας και λασπώνοντας ανθρώπους με ιστορική διαδρομή στην Αριστερά.
Θα είχε ενδιαφέρον να ρωτήσει και να μάθει ο Στέφανος Κασσελάκης τι έλεγαν και πώς αντιδρούσαν κάποιοι από τους τωρινούς «στρατηγούς» του, αλλά και από τους φανατικούς υποστηρικτές του, όταν όλ@ όσ@ στεκόμαστε σήμερα απέναντί του (για καθαρά πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους), παλεύαμε για να φέρουμε στην πρώτη γραμμή θέματα δικαιωμάτων.
Τι έλεγαν, πώς αντιδρούσαν, πώς μας χλεύαζαν χρησιμοποιώντας υποτιμητικά τον όρο «δικαιωματιστές», που με τις… ιδεοληψίες μας, όπως έλεγαν, φοβίζαμε τους κεντρώους και χάναμε τις εκλογές!
Ας ρωτήσει να μάθει για τη μάχη που έπρεπε να δώσουμε και τις προσβολές που δεχόμασταν από ανθρώπους που σήμερα τον πλαισιώνουν και τον συμβουλεύουν, όταν ως κυβέρνηση περνούσαμε εμβληματικά νομοσχέδια που αφορούσαν τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, όπως π.χ. αυτό για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου (στο οποίο η γράφουσα ήταν εισηγήτρια) ή το αντίστοιχο για το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών.
Ας ρωτήσει να μάθει για την, εκ των έσω, δυσανεξία που προκαλούσε η συμμετοχή μας στο gay pride ή η ενασχόλησή μας και η προβολή θεμάτων που αφορούσαν όλων των ειδών τους «αόρατους» ανθρώπους. Ας ρωτήσει να μάθει ποια είναι διαχρονικά η θέση στελεχών που τον υποστηρίζουν, σε θέματα προσφύγων και μεταναστών. Και ας ρωτήσει να μάθει, αν δεν το ξέρει, ποιες και ποιοι ήταν υπουργοί τα σκληρά χρόνια του μνημονίου, ποιες και ποιοι έδωσαν μάχες ώστε να σωθεί ό,τι μπορούσε να σωθεί, ποιες και ποιοι –από όποια θέση– πάλεψαν.
Για ποιους υπονομευτές, λοιπόν, μιλάει; Γιατί δέχεται άκριτα τις εισηγήσεις εκείνων που έπεσαν έξω σε όλες τις προεκλογικές τους προβλέψεις; Εκείνων που την αγωνία κάποιων από εμάς για την πορεία του κόμματος, για τις λάθος επιλογές, για το θολό στίγμα που εκπέμπαμε, τη βάφτιζαν γκρίνια, μιζέρια και ηττοπάθεια;
Γιατί δέχεται να χρησιμοποιείται από όσες και όσους θέλουν να πάρουν την προσωπική τους ρεβάνς, και σε μία επίδειξη ανερμάτιστου μικρομεγαλισμού, υποτιμά λειτουργίες και όργανα;
Το χαλί ήταν στρωμένο
Μόνο που οι σημερινές εξελίξεις, δεν προέκυψαν εν μία νυκτί.
Ότι ο Στέφανος Κασσελάκης βρήκε έτοιμο έδαφος να πατήσει, είναι γεγονός, καθώς ο αρχηγοκεντρικός χαρακτήρας του κόμματος δεν χτίστηκε τον τελευταίο μήνα. Η παράλυση των κομματικών δομών και λειτουργιών που δεν επέτρεπε την σε βάθος συζήτηση σε ό,τι αφορά τη συστηματική, τα τελευταία χρόνια, αλλοίωση των φυσιογνωμικών χαρακτηριστικών του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούσε μόνιμο σημείο τριβής μεταξύ της εσωκομματικής πλειοψηφίας και μειοψηφίας. Η αναγκαία μεν, αλλά άνευ όρων και οριοθέτηση διεύρυνση, η σταδιακή μετατροπή σε ένα κόμμα super market όπου, στο όνομα της κυβερνησιμότητας, όλοι χωράνε, η απομάκρυνση από κοινά που παραδοσιακά εντάσσονται στον χώρο της Αριστεράς, είναι θέματα που δεν συζητήθηκαν ποτέ σε βάθος, αφού κάθε προσπάθεια ανακίνησής τους, αντιμετωπιζόταν ως «υπονόμευση» του προέδρου.
Και ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο έκανε ό,τι μπορούσε για να μη διευκολυνθεί αυτή η συζήτηση, αλλά επέτρεπε –είτε διά της σιωπής, είτε διά της ανοχής– να ευδοκιμούν παρασιτικά φαινόμενα, να γιγαντώνονται τοξικές συμπεριφορές, να αποϊδεολογικοποιείται η συζήτηση, να καθίστανται ελκυστικές οι lifestyle απολίτικες συμπεριφορές. Προφανώς και δεν χρειάζονται αποδείξεις ότι κανείς και καμιά δεν τον υπονόμευσε. Και όποιος ενστερνίζεται ή υιοθετεί τέτοιες λογικές, οφείλει να το αποδείξει. Αλλιώς, είναι κοινός συκοφάντης.
Η γραμμή που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ –και που οδήγησε στα τραγικά εκλογικά αποτελέσματα– εγκρίθηκε από το 75% των μελών του Συνεδρίου πέρυσι, είχε την απόλυτη πλειοψηφία και εφαρμόστηκε απαρέγκλιτα. Πάει πολύ να κατηγορούνται όσοι μειοψήφησαν –από πότε το 25% είναι ισχυρότερο του 75%;– και να αποκαθαίρονται οι εμπνευστές της αποτυχημένης γραμμής.
Αν για κάτι μπορεί να κατηγορηθεί η μειοψηφία, είναι ότι δεν φώναξε πιο έγκαιρα και πιο δυνατά. Αυτό, ναι.
Αννέτα Καββαδία
