Στο θέμα των σκανδάλων την περίοδο που ήταν πρωθυπουργός αναφέρθηκε ο Κώστας Σημίτης με συνέντευξή του στο «Βήμα» (30-12-2018). Θεωρώντας ότι πρέπει να δώσει μια απάντηση στην κριτική που δέχεται για τα φαινόμενα διαφθοράς της οκταετίας του, προσπάθησε να διασκεδάσει τις αρνητικές εντυπώσεις που έχουν δημιουργηθεί εξαιτίας της απουσίας αυτοκριτικής στον δημόσιο λόγο του.
Με τα άρθρα και τις συνεντεύξεις του παίρνει θέση για όλα τα ζητήματα (καλά κάνει), παρεμβαίνει (δικαίωμά του είναι), προτείνει λύσεις (επιβάλλεται λόγω της πολύχρονης παρουσίας του στην πολιτική ζωή), αλλά αποφεύγει να παραδεχτεί ότι την εποχή που ήταν πρωθυπουργός είχαμε τρανταχτά σκάνδαλα με εμπλοκή υπουργών και συνεργατών του.
Φοβάμαι ότι με την τελευταία συνέντευξή του έκανε τα πράγματα χειρότερα. Λέει συγκεκριμένα: «Πολιτική ευθύνη θα υπήρχε αν είχαν γίνει γνωστές παρανομίες και δεν τους έδωσα καμία συνέχεια. Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας μου δεν υπήρξε οποιαδήποτε πληροφόρηση ή στοιχείο για την ύπαρξη παράνομων δραστηριοτήτων[…]
Ημουν και είμαι αντίθετος με την άποψη ότι οι υπουργοί θα πρέπει να παρακολουθούνται από μυστικές υπηρεσίες, ώστε ο πρωθυπουργός να γνωρίζει τι συμβαίνει. Τέτοιες πρακτικές δεν συμβιβάζονται με το ήθος, το οποίο είναι επιβεβλημένο σε μια δημοκρατική διακυβέρνηση».
● Παρατήρηση πρώτη: Υποστηρίζει ότι θα είχε πολιτική ευθύνη αν είχαν γίνει γνωστές οι παρανομίες και δεν τους είχε δώσει σημασία. Εξωφρενικό επιχείρημα. Πολιτική ευθύνη έχει ένας πρωθυπουργός για ό,τι συμβαίνει στη χώρα. Θα ήταν πολύ βολικό οι πρωθυπουργοί να πιστώνονται τα καλά και τις επιτυχίες και να χρεώνονται άλλοι τα λάθη, τις αστοχίες, τις παραλείψεις και τις αποτυχίες. Ποιοι άραγε; Η κακή μας τύχη; Η δύσκολη συγκυρία; Σκοτεινοί κύκλοι; Ο πολιτικός αντίπαλος; Η δύστροπη κοινωνία που αντιστέκεται σ’ αυτούς που θέλουν να τη σώσουν και να την εκσυγχρονίσουν; Οι γραφειοκράτες για να μην απειληθεί η βολή τους; Οι δημαγωγοί που χαϊδεύουν αυτιά και υπόσχονται ουτοπίες; Οι συντεχνίες που μάχονται για τα κεκτημένα τους; Οι ανίκανοι και διεφθαρμένοι αξιωματούχοι (τους οποίους όμως επέλεξαν οι πρωθυπουργοί για να υπηρετήσουν από κορυφαίες θέσεις την κυβέρνηση); Ενεργοποιώντας τη φαντασία σου μπορείς να εντοπίσεις (να κατασκευάσεις) τους ενόχους και να απαλλαγείς εσύ από κάθε ευθύνη.
● Παρατήρηση δεύτερη: Αν έχουν γίνει γνωστές οι παρανομίες υπουργών ή στελεχών του κόμματος και ο πρωθυπουργός, που είναι και αρχηγός του κόμματος, αδιαφορεί (στην καλύτερη περίπτωση) ή καλύπτει (στη χειρότερη περίπτωση), τότε δεν έχουμε να κάνουμε με πολιτικές ευθύνες αλλά με ποινικές. Γίνεται συνεργός. Καθαρές κουβέντες.
● Παρατήρηση τρίτη: Σύμφωνα με τον πρώην πρωθυπουργό, ο έλεγχος στους υπουργούς για το αν κάνουν καλά τη δουλειά τους ή για το αν ερωτοτροπούν με τη διαφθορά είναι υπόθεση των μυστικών υπηρεσιών. Πρωτοφανές. Ο αρμόδιος για να παρακολουθεί, να επιβλέπει, να ανακαλεί στην τάξη, να τιμωρεί με αποπομπή από την κυβέρνηση ή με παραπομπή στον εισαγγελέα είναι ο προϊστάμενος των υπουργών, δηλαδή ο πρωθυπουργός.
Είναι υποχρέωσή του να ξέρει τι συμβαίνει και οφείλει να παρεμβαίνει, για να προφυλάξει τη χώρα από τις κακοτοπιές, να προστατεύσει την κυβέρνησή του από τους επίορκους, να περιφρουρήσει το κύρος του και να διεκδικήσει με αξιώσεις θετική καταγραφή στην Ιστορία.
Ανάγωγα
Ποιο είναι το θέμα που απασχολεί την κοινωνία, το πολιτικό σύστημα, διχάζει κόμματα και ενδεχομένως να προκαλέσει πρόωρες εκλογές; Το Μακεδονικό. Δικαιούνται οι πρώην πρωθυπουργοί που χειρίστηκαν το θέμα να έχουν γνώμη; Επιβάλλεται. Τρεις σελίδες παραχώρησε το χτεσινό «Βήμα» στον Κώστα Σημίτη και δεν υπήρχε ούτε μία ερώτηση για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Κι αυτός όμως δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να τοποθετηθεί επί του θέματος. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή συμφωνεί και δεν θέλει να το πει γιατί το κόμμα του (ΚΙΝ.ΑΛΛ.) έχει εκφράσει την αντίθεσή του;
Τάσος Παππάς
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
