Λίγο πριν ξεκινήσω να γράφω αυτές τις γραμμές πέρασε από το timeline μου η φιγούρα του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ – γεννήθηκε στις 25 Μάη 1922. Πολλά μπορεί να πει κανείς για τον ιστορικό γενικό γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής πολιτικής.
Αλλά έχω πάντα στο μυαλό μου την εικόνα από την τελευταία προεκλογική ομιλία του στην Πάντοβα. Λίγο πριν καταρρεύσει, ο Μπερλινγκουέρ έκανε λόγο για την «υπόθεση μας, την υπόθεση της ειρήνης, της ελευθερίας, της εργασίας, της προόδου, του πολιτισμού».
Αυτή είναι η υπόθεση της Αριστεράς, για αυτή την υπόθεση εξακολουθούμε να παλεύουμε.
Η υπόθεση της ειρήνης… Την εβδομάδα που μας πέρασε, έγιναν δύο σημαντικές κινήσεις που κλιμάκωσαν την πίεση για να σταματήσει η γενοκτονία στη Γάζα.
Η μία ήταν η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου να ζητήσει από το Ισραήλ την παύση των επιχειρήσεων στη Γάζα και το άνοιγμα διαδρόμων για την ανθρωπιστική βοήθεια στον παλαιστινιακό λαό.
Η δεύτερη ήταν η απόφαση της Ισπανίας, της Ιρλανδίας και της Νορβηγίας να αναγνωρίσουν παλαιστινιακό κράτος.
Προφανώς ο ακροδεξιός Νετανιάχου δεν σταμάτησε τη σφαγή, αλλά η πολύ μεγάλη ενόχληση που εξέφρασε το Ισραήλ δείχνει ότι αυτές οι κινήσεις έχουν πολιτικό περιεχόμενο και βαραίνουν στη διεθνή διπλωματική σκακιέρα.
Και η Ελλάδα τι θα κάνει; Θα ακολουθήσει το παράδειγμα των τριών ευρωπαϊκών χωρών ή θα συνεχίσει να σιωπά, κάτι που σημαίνει έμμεση στήριξη του Ισραήλ; Αντιλαμβάνεται ο κ. Μητσοτάκης ότι με τη στάση του βρίσκεται υπόλογος απέναντι στην Ιστορία;
Και οι κ. Κασσελάκης και Ανδρουλάκης θα ξεκαθαρίσουν τη στάση τους; Θέλουν η Ελλάδα να ακολουθήσει το παράδειγμα Νορβηγίας, Ισπανίας και Ιρλανδίας και να προχωρήσει σε άμεση, χωρίς αστερίσκους, αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους; Θα ανταποκριθούν επιτέλους στο προ 20 ημερών κάλεσμα τη Νέας Αριστεράς για κοινή πρωτοβουλία της προοδευτικής αντιπολίτευσης σε αυτήν την κατεύθυνση; Θα πουν επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους; Ότι αυτό που συμβαίνει στη Γάζα είναι μια γενοκτονία;
Εμείς δεν ανακαλύψαμε οψιμα το Παλαιστινιακό. Κρατάμε από την αρχή στάση σταθερή, στάση αταλάντευτη. Για την ειρήνη και τη δικαίωση του παλαιστινιακού λαού. Και αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε.
Στο μέτωπο της ακρίβειας τώρα.
Στη συζήτηση στη Βουλή ο πρωθυπουργός αφού παραδέχτηκε πόσο μεγάλο πρόβλημα είναι η ακρίβεια, στην ουσία μάς είπε ότι δεν μπορεί να κάνει περισσότερα από όσα ήδη κάνει.
Καλή η επικοινωνία, αλλά κάπου λίγο έλεος. Δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτό το βιολί όπου ο κ. Μητσοτάκης λέει «ναι δίκιο έχετε, αλλά τι να κάνω κι εγώ». Πρωθυπουργός είναι. Το ότι συζητάμε δυόμιση ολόκληρα χρόνια για την ακρίβεια και πάλι στο ίδιο σημείο βρισκόμαστε, με τον κόσμο να βλέπει συνεχώς να μειώνονται τα πράγματα που μπορεί να αγοράσει με τα χρήματά του, αποτελεί απόδειξη της παταγώδους αποτυχίας της κυβέρνησης.
Να επαναλάβω μερικά στοιχεία που παρουσίασα στη Βουλή και συνοψίζουν την πραγματικότητα στην οποία ζούμε:
-Ως προς την αγοραστική δύναμη, η Ελλάδα είναι τελευταία στην ευρωζώνη και δεύτερη από το τέλος σε όλη την ΕΕ των 27
-Το κόστος διαβίωσης στην Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στο 85% του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Όμως το διαθέσιμο εισόδημα στην Ελλάδα βρίσκεται στο 65% του ευρωπαϊκού μέσου όρου
-Τα κέρδη των εισηγμένων στο χρηματιστήριο εταιρειών (40-50 επιχειρήσεων δηλαδή) είναι σήμερα στο 5,5% του ΑΕΠ, όταν το 2019 τα κέρδη ήταν 1% και την εποχή Σημίτη (που ήταν η καλύτερη εποχή τους) βρίσκονταν στο 3,5% του ΑΕΠ
-Από τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης 2,4 δισ. δίνονται σε 10 μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους
-Η απόκλιση μεταξύ κερδών και μισθών ως ποσοστό του ΑΕΠ φτάνει στο δ’ τρίμηνο του 2023 στις 21 ποσοστιαίες μονάδες. Την ίδια ώρα στην ΕΕ η αντίστοιχη διαφορά είναι μόλις 3 μονάδες.
Ενώ ο κ. Μητσοτάκης λέει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για την ακρίβεια, τα μεγάλα συμφέροντα κάνουν πάρτι. Η πολιτική Μητσοτάκη είναι η πιο ακραία ταξικά και η πιο άδικη κοινωνικά που έχουμε δει από τη Μεταπολίτευση.
Είναι επιτακτική ανάγκη για την ελληνική κοινωνία να εφαρμοστεί μια άλλη οικονομική πολιτική που θα υπερασπιστεί τα δίκια των πολλών και το Γενικό Καλό απέναντι στα συμφέροντα των λίγων.
Αυτή η πολιτική δεν είναι σίγουρα η νεοφιλελεύθερης έμπνευσης φορολογική πρόταση Κασσελάκη που ευνοεί τα μεγάλα εισοδήματα.
Δίνω ένα ενδεικτικό παράδειγμα για να μην μακρηγορώ: Με το φορολογικό Κασσελάκη, ζευγάρι μισθωτών που βγάζουν από 10.000 ευρώ ο καθένας, θα δουν συνολικό ετήσιο όφελος μόλις 246 ευρώ συνολικά (123 ευρώ έκαστος). Από την άλλη, ελεύθερος επαγγελματίας με εισόδημα 100.000 ευρώ θα δει όφελος περίπου 9.000 ευρώ.
Είναι στην κρίση κάθε πολίτη αν προοδευτική πολιτική σημαίνει η μείωση των φόρων για τα εισοδήματα της τάξης των 100.000 ευρώ.
Δεν γίνεται να νικήσουμε την Δεξιά, ενσωματώνοντας τις αντιλήψεις της.
Όπως ακριβώς δεν γίνεται να αντιμετωπίσουμε την αποπολιτικοποίηση και την απαξίωση της πολιτικής με ακόμα περισσότερη αποπολιτικοποίηση και ακόμα περισσότερη απαξίωση της πολιτικής.
Όχι, εμείς δεν θα κάνουμε βίντεο με… κομματικά αθλητικά παπούτσια και δεν θα υιοθετήσουμε το lifestyle. Το δικό μας στοίχημα σε αυτήν την προεκλογική εκστρατεία είναι να ακουστεί δυνατή η φωνή του δίκιου των πολιτών. Κι αυτό μπορεί να γίνει μέσα από την υπεράσπιση της πολιτικής. Η πολιτική έχει σημασία, η ιδεολογία έχει σημασία, το πρόγραμμα έχει σημασία. Το ήθος έχει σημασία.
Τα μέλη και οι φίλες-οι της Νέας Αριστεράς σε όλη την Ελλάδα δίνουν έναν πολιτικό αγώνα, με το δημοκρατικό ήθος της Παράταξης, με τις αξίες της Αριστεράς.
Είναι ένας αγώνας που κερδίζεται μέρα με τη μέρα, ψήφο με την ψήφο, στις τηλεοράσεις και το διαδίκτυο, στις περιοδείες και τα εκλογικά περίπτερα.
Μα πάνω απ’ όλα, κερδίζεται στις συζητήσεις με τους πολίτες, με τα επιχειρήματα, τις ιδέες και το πρόγραμμά μας.
Αλέξης Χαρίτσης
