Το σύστημα ποινικής ευθύνης υπουργών που έχουμε αφορά στην πραγματικότητα μόνο πολιτικούς αντιπάλους. Λειτουργεί μόνον όταν αλλάξει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αυτό είναι το εγγενές και ουσιώδες πρόβλημα του συστήματος. Ενα σοβαρό σφάλμα συνταγματικού σχεδιασμού. Η κίνηση της διαδικασίας ποινικής ευθύνης κατά υπουργού της πλειοψηφίας ενέχει δύο κινδύνους, ο ένας χειρότερος από τον άλλο. Η πρόταση δίωξης μπορεί είτε να απορριφθεί είτε να γίνει δεκτή. Τρίτο ενδεχόμενο δεν υπάρχει.
Αν η πρόταση απορριφθεί, τότε σύμφωνα με την (αμφίβολης συνταγματικότητας, πάντως) πρόβλεψη του νόμου περί ευθύνης υπουργών δεν μπορεί να υποβληθεί στο μέλλον νέα πρόταση για τις ίδιες πράξεις. Αυτός είναι ο πρώτος κίνδυνος. Αν μη τι άλλο, πάντως, εδώ μένει ανοιχτή μια διέξοδος: νέα πρόταση μπορεί να υποβληθεί αν προκύψουν νέα στοιχεία.
Αν η πρόταση γίνει δεκτή και ασκηθεί δίωξη κατά υπουργού, τότε ξεκινάει δίκη, που ολοκληρώνεται είτε από το δικαστικό συμβούλιο είτε από το Ειδικό Δικαστήριο μετά από ακροαματική διαδικασία. Νέα δίκη για τις ίδιες πράξεις δεν μπορεί να γίνει ποτέ ξανά. Η αρχή ne bis in idem είναι απόλυτη, ανεξαίρετη. Κανένα παραθυράκι δεν υπάρχει εδώ.
Αυτός είναι ο δεύτερος και χειρότερος κίνδυνος. Μια αδίστακτη και ανήθικη πλειοψηφία μπορεί να χειραγωγήσει το σύστημα, παραπέμποντας ύποπτους τέλεσης βαρύτατων εγκλημάτων για πλημμελήματα της πλάκας, ώστε να μην μπορέσουν να δικαστούν ποτέ για τα σοβαρά.
Απίστευτοι πόροι (ανθρώπινοι, πολιτικοί, κοινοβουλευτικοί, επικοινωνιακοί κ.λπ.) κατασπαταλήθηκαν σε αλλεπάλληλες προτάσεις δίωξης κατά υπουργών της πλειοψηφίας που αποδείχθηκαν όχι απλώς μάταιες, αλλά επιζήμιες. Σπαταλήθηκαν αντί να αξιοποιηθούν στον ένα και μόνο στόχο που έχει σημασία: να γίνει κοινό κτήμα ότι, μετά το 2019, η πολιτική παραγραφή υπουργικών αδικημάτων κατέστη αντισυνταγματική, ώστε όταν μια διαφορετική πλειοψηφία στο μέλλον παραπέμψει υπουργούς να μη διανοηθεί κανένα δικαστικό συμβούλιο και κανένα Ειδικό Δικαστήριο να κρίνει παραγεγραμμένα τα εγκλήματά τους.
Ο παραλογισμός που, είτε από πονηρία είτε από ευήθεια, επικράτησε («ό,τι είναι να γίνει, να γίνει μέχρι τον Σεπτέμβριο») υποδηλώνει σοκαριστική απρονοησία –ακόμα και α-νοησία– της αντιπολίτευσης. Αν δέχεται τον Σεπτέμβριο ως ορόσημο παραγραφής, τότε αποδέχεται πως μαζί με το μεγα-έγκλημα των Τεμπών, παραγράφονται τότε και όλα τα υπόλοιπα: από τις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις μέχρι τα σκόιλ ελικικού, τις απευθείας αναθέσεις, τον ΟΠΕΚΕΠΕ κ.λπ.
